Της Μαρίνας Οικονομίδου
Τον Μάρτιο που πέρασε και λίγο πριν πραγματοποιηθεί η πενταμερής διάσκεψη στη Γενεύη, οι «πατριωτικές δυνάμεις» του τόπου έβλεπαν συνωμοσίες, ξένα συμφέροντα και συμπαρατάσσονταν πανικόβλητες σε κοινό μέτωπο για να αντιμετωπίσουν έναν νέο εχθρό. Επρόκειτο για ένα δικοινοτικό πρόγραμμα που παραδόξως ανακάλυψαν εννέα χρόνια μετά τη λειτουργία του. Ένα εθελοντικό πρόγραμμα που διοργάνωνε επισκέψεις μαθητών και εκπαιδευτικών στα κατεχόμενα, με στόχο να γίνουν γνωστά τα κατεχόμενα εδάφη στη νέα γενιά. Με στόχο να μην ξεχάσουν, όπως άλλωστε τους υπενθύμιζε για χρόνια το σύνθημα που βρισκόταν στα τετράδια τους. Να μάθουν την ιστορία του τόπου και να ξέρουν για τι πρέπει τελικά να αγωνίζονται.
Όμως για τους κυρίους Κουλία, Σαββίδη, Μυλωνά ήταν αιτία παραίτησης ή και αποχώρησης από την κυβέρνηση με δεδομένο ότι αυτή επέτρεπε να διοργανώνονται τέτοιες εκδηλώσεις. Και βεβαίως για το ακροδεξιό ΕΛΑΜ, ο λόγος για τον οποίο η υπουργός Παιδείας Αθηνά Μιχαηλίδου θα έπρεπε να παραιτηθεί την ίδια στιγμή. Αγνοώντας βολικά πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μήνες πριν, αναφερόμενος στο ίδιο ακριβώς πρόγραμμα που εκείνοι κατακεραύνωναν, υποστήριζε πως προωθούσε την ειρήνη και τη συμφιλίωση μέσω της εκπαίδευσης. Και το χρησιμοποιούσε για να καταγγείλει τον Ερσίν Τατάρ για αδιαλλαξία όταν αυτός ανέστελλε τη συμμετοχή της τ/κ πλευράς σε αυτό.
Η κρίση που προκάλεσε το Imagine εκτονώθηκε σχετικά γρήγορα. Όχι γιατί ο Νίκος Χριστοδουλίδης τούς υπέδειξε με τον ίδιο ορθολογισμό που υποδείκνυε στον Ερσίν Τατάρ μήνες πριν, πως αυτό το πρόγραμμα βοηθούσε τη νέα γενιά να μάθει τους τόπους της και την ιστορία της. Αλλά γιατί μπροστά στον φόβο μιας εσωτερικής κρίσης άφησε την Αθηνά Μιχαηλίδου να κάνει πλήρη αναδίπλωση.
Η τάξη επήλθε, οι ανησυχίες για το ενδεχόμενο εκτουρκισμού ή ρωγμών στο ελληνικό φρόνημα των μαθητών κάμφθηκαν και όλα γύρισαν στις φυσιολογικές μας ρυθμίσεις. Μόνο που ενώ οι μονίμως ανησυχούντες έβλεπαν εχθρούς και αλλότρια κίνητρα πίσω από μία εκδρομή στα Κατεχόμενα, έχαναν πλήρως τη μεγάλη εικόνα του Κυπριακού. Και επιβεβαίωναν την υποκρισία μέρους της πολιτικής ηγεσίας διαχρονικά. Κανείς από αυτούς περιλαμβανομένης της κυβέρνησης δεν ανησύχησε, όταν η απεσταλμένη του γ.γ. των Ηνωμένων Εθνών παραδεχόταν λίγο πριν από τη διάσκεψη ότι η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία δεν αποτελεί πλέον κοινό σημείο αναφοράς. Κανείς δεν διερωτήθηκε το εξής: Αν η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία πέθανε, τότε με ποιο τρόπο ελπίζουμε πως θα λυθεί το Κυπριακό;
Ήταν μία δήλωση που γκρέμιζε μύθους, που απογύμνωνε τακτικισμούς και αποκρυστάλλωνε μία σκληρή αλήθεια. Ότι το Κυπριακό τείνει να λυθεί μόνο του σιωπηρά. Και πως αυτή η σιωπηρή λύση ίσως να είναι βολική για πολλούς που φλερτάρουν με τη διαιώνιση του στάτους κβο. Η περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου άνοιξε, υποδέχεται τουρίστες και ξαναζωντανεύει χωρίς τους κατοίκους της. Η Μόρφου κτίζεται, το Τρίκωμο άλλαξε άρδην φυσιογνωμία. Το περιουσιακό λύνεται μόνο του και οι πρόσφυγες, ένας μετά τον άλλον πεθαίνουν, όπως μαζί τους πεθαίνουν οι τόποι και οι μνήμες τους. Και η διαπραγμάτευση για το Κυπριακό; Ένας συνεχής τακτικισμός που περιορίζεται πλέον για το αν θα ασχοληθεί τελικά μαζί μας η Ε.Ε. και με ποιον τρόπο. Ποιος θα κερδίσει το blame game και ποιος θα στεφθεί νικητής στο δικό του ακροατήριο. Μία θλιβερή πλέον συζήτηση για το ποια νεκροταφεία θα συντηρηθούν και ποια οδοφράγματα θα ανοίξουν. Όχι σε επίπεδο τεχνικών επιτροπών αλλά ως το κύριο αντικείμενο των διεθνών διασκέψεων.
Μείναμε πλέον να αναπαράγουμε κούφια συνθήματα κάθε 20ή Ιουλίου. Σε αναρτήσεις, σε εθνικά μνημόσυνα και μεταξύ μας. Για έναν αγώνα αντοχής και υπομονής. Για τους αγώνες που θα δίνουμε μέχρι τη μέρα της δικαίωσης. Και τραγουδώντας για τον Πενταδάκτυλο, που πρέπει να ανασηκωθεί και να τους αποσείσει. Κτίζοντας νέες πολιτικές καριέρες, ανακαλύπτοντας έναν νέο μακροχρόνιο και ταΐζοντας βολικά σανό, όσο οι πραγματικότητες στο Κυπριακό αλλάζουν άρδην τη ζωή και τον τόπο. Ενόσω το πατριωτικό εξελίσσεται να είναι η μόνιμη άρνηση. Και ο μισός μας τόπος συνθήματα σε τετράδια, γιορτές και σε μία χαμένη συνείδηση, που προσπαθούμε να πείσουμε, πως δεν ξεχνάμε.
economidoum@kathimerini.com.cy
