Της Μαρίνας Οικονομίδου
Τον Οκτώβριο του 2018 ένα δημοσίευμα στον «Πολίτη» προκαλούσε αίσθηση στην κοινή γνώμη και αμηχανία στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό καθώς αποκάλυπτε πως ο Νίκος Αναστασιάδης, εν είδει ιδεοθύελλας έβαζε στο τραπέζι της συζήτησης τη λύση δύο κρατών. Ούτε ο ίδιος, ούτε βεβαίως και οι στενοί του συνεργάτες που αναφέρονταν ονομαστικά στο δημοσίευμα, φρόντισαν να το διαψεύσουν. Μία τακτική που ακολούθησαν με μαθηματική ακρίβεια και όταν ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου επαναλάμβανε δημοσίως πως ο Πρόεδρος τού πρότεινε μία τέτοια λύση. Όμως, ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου, όπως θα υποστήριζαν πολύ αργότερα, είχε κάθε λόγο να υποσκάψει την κυβέρνηση, διαδίδοντας μυθεύματα. Ο Αρχιεπίσκοπος ποια σκοπιμότητα άραγε εξυπηρετούσε, όταν αποκάλυπτε σε συνέντευξή του πως έγινε κι αυτός κοινωνός μιας τέτοιας πρότασης από τον ίδιο τον Νίκο Αναστασιάδη;
Ήταν δηλώσεις, δημοσιεύματα, αποκαλύψεις που έμειναν αναπάντητα για καιρό. Μόνο που όσα λέγονταν δεν ήταν κάτι επουσιώδες που να επιτρέπει σε μία κυβέρνηση να τα αγνοεί και να τα υποβαθμίζει. Γιατί παρουσίαζε τον αρχηγό τού κράτους να υποσκάπτει στην ουσία τη διαχρονική θέση της ε/κ πλευράς στο εθνικό ζήτημα. Να βολιδοσκοπεί για μια μορφή λύσης που στην ουσία χάριζε τη μισή πατρίδα στην τουρκική πλευρά και να αναιρεί το «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω», με το οποίο γενιές Συναγερμικών μεγάλωσαν. Ήταν η ίδια τακτική, ωστόσο, που ακολουθήθηκε σε όσα αποκαλύπτονταν και λέκιαζαν εκείνη την ταραχώδη διακυβέρνηση. Και δεν περιοριζόταν στο εθνικό θέμα. Από το περιβόητο «να μη σας πάρει ο δαίμονας» στις αποκαλύψεις του Al Jazeera, το σκάνδαλο των χρυσών διαβατηρίων και όσους ενέπλεκε, μέχρι και την ομερτά που επιβλήθηκε όταν κυκλοφόρησαν τα βιβλία του Μακάριου Δρουσιώτη «Η Συμμορία», το «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά» και το «Κράτος Μαφία», εμπέδωναν στην κοινή γνώμη πως η παρακαταθήκη του Νίκου Αναστασιάδη περιοριζόταν στα δύο κράτη, σε ένα διεφθαρμένο σύστημα και μια κάστα προσώπων που ευνοήθηκαν και πλούτισαν τόσο από τις κακές πρακτικές κάνοντας εμπόριο πατρίδας. Κουνώντας, μάλιστα, το δάκτυλο σε όλους τους υπόλοιπους που ζητούσαν εξηγήσεις γιατί η χώρα με τη δράση τους διασυρόταν διεθνώς.
Η χώρα διασύρθηκε, όμως σε όλο αυτό συμπαρασύρθηκε και ο Δημοκρατικός Συναγερμός. Έχοντας προφανώς κύρια ευθύνη για τη διακυβέρνηση, για όσα είπε, για όσα έκανε και για όσα δεν είπε την κατάλληλη στιγμή. Αν κάτι διαπιστώνεται σήμερα με όσα παρακολουθούμε, είναι ότι η κατάσταση στον Συναγερμό διαμορφώθηκε έτσι όχι μόνο εξαιτίας της διακυβέρνησης Αναστασιάδη, της νοοτροπίας που κτίστηκε τη δεκαετία που πέρασε αλλά και των προσωπικών επιλογών του Νίκου Αναστασιάδη σε θέματα διαδοχής. Προσώπων χωρίς ιδεολογικό στίγμα, χωρίς πολιτικό βάρος, που αλλάζουν θέσεις ανάλογα με το ακροατήριο που τους εξυπηρετεί. Και που αντί να προβάλλουν την ελπίδα για το μέλλον, να καταθέτουν θέσεις, να έχουν μια συγκεκριμένη στόχευση για το πού θέλουν να πάρουν τη χώρα, κατασκευάζουν εχθρούς, βάζουν ταμπέλες και μιλούν στο θυμικό κάθε φορά που πιέζονται εκλογικά.
Δεν ξέρω πόσο δύσκολο είναι να βγαίνεις μετά από τόσα χρόνια από το δωμάτιο εξουσίας. Να μετράς τους συνεργάτες σου, τους χειροκροτητές και υποστηρικτές σου και να είναι όλο και πιο λίγοι. Όμως, αυτή είναι η παρακαταθήκη του Νίκου Αναστασιάδη. Σήμερα αποφάσισε να ξαναγράψει το δικό του αφήγημα για να διασώσει την υστεροφημία του. Σήμερα απαιτεί από τον Συναγερμό να υπερασπιστεί το έργο της δεκαετίας του. Σήμερα γράφει βιβλία αποκλειστικά για συνεργάτες του, αποστέλλει επιστολές μέσω δικηγόρων, γυρίζει τα podcast με ένα μόνο στόχο: να αλλάξει το αφήγημα και να διασώσει την πολιτική του υστεροφημία.
Όμως, η πολιτική υστεροφημία δεν διασώζεται με παράπονα σε διαδόχους που ο ίδιος επέλεξε. Δεν διασώζεται με βιβλία που βρίθουν προσωπικών χαρακτηρισμών, ούτε με φοβέρες. Γιατί το αφήγημα που εμπεδώθηκε, διαμορφώθηκε εξαιτίας της δικής του μακράς σιωπής τη στιγμή που όφειλε να μιλήσει, των δικών του ενεργειών και των πολιτικών του χειρισμών. Αυτό λοιπόν θα πρέπει κάποια στιγμή να το αποδεχτεί. Όπως θα πρέπει να αντιληφθεί ότι τα πολιτικά αφηγήματα, όταν γίνουν κομμάτι της δημόσιας πεποίθησης δύσκολα ξαναγράφονται. Αφηγήματα που βασίστηκαν σε μία δεκαετία που στιγμάτισε με τον πιο έντονο τρόπο την πορεία και την εικόνα της χώρας.
economidoum@kathimerini.com.cy
