Για το καλό της δημοκρατίας

Κάτι πιο βαθύ και εξόχως πιο προβληματικό από το αν θα ανακοίνωνε την παραίτησή του ή όχι ο Σάββας Αγγελίδης, ανέδειξε η συνέντευξη Τύπου που παρέθεσε την περασμένη Τρίτη ο βοηθός γενικός εισαγγελέας. Δεν ήταν μόνο το επικοινωνιακό Βατερλό που εκτυλίχθηκε κατά τη διάρκειά της, με τη Γενική Εισαγγελία αντί να εκτονώσει την κρίση ημερών, εξόργισε και τους πλέον καλόπιστους. Τοποθετώντας και αυτούς με τις κινήσεις τους, στο απέναντι στρατόπεδο. Ήταν κυρίως όμως οι δηλώσεις οι οποίες εμπέδωναν στις συνειδήσεις την πλήρη διάσταση των εκπροσώπων της Γενικής Εισαγγελίας, με την κοινωνία.

Γιατί δημιουργήθηκε η αίσθηση πως αυτοί που εκπροσωπούν τον θεσμό ζουν σε μία φούσκα. Απομακρυσμένοι από την κοινή γνώμη και την κοινωνική πραγματικότητα. Πρόσωπα που αδιαφορούν για το ότι, εξαιτίας των δικών τους κακών χειρισμών, έχει δημιουργηθεί τέτοια κοινωνική κατακραυγή και οργή που πλήττει αναπόφευκτα τον θεσμό. Πώς αλλιώς άλλωστε μπορεί να ερμηνευθεί το γεγονός ότι ο Γιώργος Σαββίδης κατήγγειλε μια οργανωμένη κατάσταση εναντίον τους; Κάνοντας στην ουσία ακριβώς αυτό για το οποίο κατάγγελλε πριν από λίγο καιρό τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη. Μία άκριτη στοχοποίηση χωρίς στοιχεία, καταλογίζοντας αλλότρια κίνητρα σε δημοσιογράφους που έκαναν τη δουλειά τους και σε πολιτικά σύνολα που ζήτησαν παραίτησή τους. Προειδοποιώντας με θράσος πως τόσο η κοινωνική οργή, όσο και η χαμηλή δημοτικότητα που παρουσιάζουν δεν τους αγγίζει. Και ενημερώνοντας πως θα συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο να πορεύονται.

Βιάζουν αξιοπρέπειες, είπε ο Σάββας Αγγελίδης, αφήνοντας εμβρόντητους όσους παρακολουθούσαν τη συνέντευξη Τύπου, επιβεβαιώνοντας έτσι στη συνείδηση πολλών για ποιο λόγο το ΕΔΔΑ είχε χρησιμοποιήσει τόσο σκληρή γλώσσα για τον τρόπο που ο ίδιος χειρίστηκε την υπόθεση. Απουσία ενσυναίσθησης, μεσσιανική αλαζονεία και ένα πονηρό εγχείρημα φίμωσης σε όποιον επιχειρούσε να επικρίνει τις κινήσεις του έβγαλε με τις τοποθετήσεις του. Πώς αλλιώς άλλωστε μπορεί να ερμηνευθεί η αναφορά του πως όποιος ζητεί την παραίτησή του αποτελεί άμεση απειλή για τη δικαιοσύνη;

Ήταν μία κίνηση πλήρους ταύτισής του με τον θεσμό, η οποία λειτούργησε ως φίμωτρο. Όποιος δεν συμφωνεί με τους χειρισμούς τους, επιτίθεται στον θεσμό. Μόνο που ο Σάββας Αγγελίδης δεν είναι ο θεσμός. Δεν είναι αυτός η δικαιοσύνη, όπως ο ίδιος βολικά προσπάθησε να παρουσιαστεί. Οι πολίτες δεν αμφισβητούν τη δικαιοσύνη και όσο έχουμε δημοκρατικό πολίτευμα θα κρίνουν τις ενέργειές τους και θα ζητούν εξηγήσεις για τους κακούς χειρισμούς. Και επειδή πλέον φτάσαμε να συζητούμε τα αυτονόητα, ίσως είναι καλό να εμπεδωθεί πως η ανεξαρτησία του θεσμού, δεν σημαίνει τέτοια απουσία λογοδοσίας. Αντιθέτως, είναι αυτή η έλλειψη λογοδοσίας που οδήγησε στη διάβρωση του κράτους δικαίου, στην ενίσχυση της καχυποψίας των πολιτών και στη συστηματική «μόλυνση» της δημοκρατικής διαδικασίας.

Θα διερωτηθεί κάποιος, «μα καλά ο διορισμός του Γιώργου Σαββίδη και του Σάββα Αγγελίδη ήταν η κύρια αιτία διάβρωσης του θεσμού της δικαιοσύνης;» Προφανώς όχι. Η φθορά επήλθε σταδιακά, με φαινόμενα οικογενειοκρατίας, σύγκρουσης συμφερόντων μεταξύ δικαστικού και δικηγορικού κόσμου και ενισχύθηκε με την αποτυχία του τέως γενικού εισαγγελέα να οδηγήσει στη φυλακή τους υπεύθυνους για την οικονομική κρίση. Όμως, με τους διορισμούς των Σαββίδη και Αγγελίδη κορυφώθηκε η κρίση. Δεν ήταν μόνο ότι ήταν εν ενεργεία υπουργοί προτού διοριστούν, είναι ότι διορίστηκαν από τον Νίκο Αναστασιάδη, ο οποίος εγκαλείται τόσο για τη διάβρωση των θεσμών επί διακυβέρνησής του όσο και για την ενίσχυση της διαφθοράς. Η όποια καχυποψία ήταν αναπόφευκτη, όμως θα μπορούσε να καμφθεί, αν παρουσίαζαν έργο, αν ήταν συνεπείς στη διαφάνεια και λογοδοσία. Η απουσία λογοδοσίας και η προκλητική αλαζονεία σε υποθέσεις αμφιλεγόμενες, στις οποίες συμμετείχαν αξιωματούχοι και πολιτικά στελέχη, ενίσχυσαν την αίσθηση της συγκάλυψης και σύγκρουσης συμφερόντων.

Το ερώτημα πλέον είναι τι γίνεται εδώ που φτάσαμε. «Δεν με στενοχωρεί η δημοφιλία του θεσμού. Αλλά να κάνουμε τη δουλειά μας», είπε ο Γιώργος Σαββίδης. Ίσως όμως είναι καιρός να σκεφτούν και οι δύο τι σημαίνει τελικά για τη δικαιοσύνη ως θεσμό η απαξίωσή τους από τον κόσμο. Και επειδή λένε συχνά πως προτεραιότητα είναι το δημόσιο συμφέρον, ίσως είναι καιρός να διερωτηθούν αν το δημόσιο συμφέρον εξυπηρετείται από ανεξάρτητους αξιωματούχους που έχουν τέτοια αλαζονεία, να θεωρούν πως αυτοί είναι ο θεσμός. Παρουσιάζοντας τους πολίτες που αγωνιούν ακόμα για το κατάντημα της χώρας ως λαϊκιστές, τοξικούς και εχθρούς της δημοκρατίας. Και των οποίων η άποψη θα πρέπει να κατασταλεί. Για το καλό της δημοκρατίας μας.