Της Μαρίνας Οικονομίδου
Οταν στις αρχές του μήνα, μέρος της κυπριακής κοινωνίας αλλά και ισχνό μέρος των πολιτικών δυνάμεων αντιδρούσε για τη συνάντηση που θα είχε στο Ισραήλ ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης με τον Βενιαμίν Νετανιάχου, εναντίον του οποίου εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ο διευθυντής του γραφείου Τύπου του Προέδρου, Βίκτωρας Παπαδόπουλος, έλεγε με αφοπλιστικό κυνισμό, πως αν κάποιοι θέλουν να γίνουν ακτιβιστές, τότε είναι δικαίωμά τους.Ήταν η κορύφωση ενός θλιβερού μοτίβου επίθεσης που είχε ξεκινήσει το Προεδρικό σε όσους αντιδρούσαν με την τακτική της κυβέρνησης. Παρουσιάζοντας κάποιους ως ιδεολογικά αγκυλωμένους, άλλους ως πρόσωπα που εξυπηρετούσαν αλλότρια συμφέροντα και ως πολιτικά αφελείς όσους δεν επέλεγαν να μείνουν απαθείς απέναντι σε εγκλήματα πολέμου.
Μόνο που η κίνηση αυτή ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστική για να εμπεδωθεί η διαστρεβλωμένη άποψη μιας κυβέρνησης για το τι συνιστά πολιτικό ρεαλισμό και πόσο έτοιμη είναι να χάσει σε αυτή τη διαδρομή την ηθική της πυξίδα. Εκτίμησε το Προεδρικό πως η σχέση με το Ισραήλ εξυπηρετεί το εθνικό μας συμφέρον και βάσει αυτού δεν δίστασε να καταλήξει ένας δουλοπρεπής ακόλουθος της πολιτικής του. Να αγνοήσει με ευκολία πως η κυβέρνηση Νετανιάχου καταστρατηγεί με τη συμπεριφορά της κάθε αρχή του διεθνούς δικαίου. Και να επιβεβαιώσει στην ουσία τη μεγάλη υποκρισία: Μία χώρα θύμα εισβολής και κατοχής που ορθώς για πενήντα χρόνια φωνάζει για την ανάγκη εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου σε ό,τι αφορά το Κυπριακό. Μία χώρα που απαιτεί από τις άλλες χώρες σεβασμό σε αρχές και αξίες που διέπουν την Ε.Ε. όταν συνομιλούν και συνεργάζονται με την Τουρκία, σήμερα αγνοεί βολικά τη γενοκτονία που συντελείται στη Γάζα.
Ακούσαμε πολλά το τελευταίο διάστημα. Πως το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο δεν είναι και τόσο αξιόπιστο. Πως μπάζουν νερά όσα λέει ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και πως ανθρωπιστικές οργανώσεις εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα. Κυρίως όμως πως η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πολύ μικρή για να χάνει με ευκολία συμμάχους. Κάθε χώρα πρέπει να διαφυλάσσει τα συμφέροντά της, όμως παράλληλα οφείλει να έχει αρχές που θα την καθοδηγούν στην εξωτερική της πολιτική. Να ακολουθεί το διεθνές δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις διεθνείς συμβάσεις και τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες. Αυτός θα έπρεπε να είναι ο φάρος της και βάσει αυτού θα μπορέσει να διαφυλάξει μακροπρόθεσμα τα συμφέροντά της.
Πλέον, τα μεγάλα ΜΜΕ μιλούν ανοικτά για τη γενοκτονία στη Γάζα, επικρίνουν τη Δύση για την ένοχη σιωπή της σε αυτό το έγκλημα όλο αυτό το διάστημα. Πλέον, χώρες άρχισαν να αντιδρούν. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που το Ηνωμένο Βασίλειο ανέστειλε τις εμπορικές σχέσεις με το Ισραήλ. Δεν είναι τυχαίο και το γεγονός ότι κράτη μέλη της Ε.Ε. όπως ο άλλοτε ισχυρός σύμμαχος του Ισραήλ Ολλανδία, η Γαλλία, η Σλοβενία, η Ισπανία, η Σουηδία, η Αυστρία, η Φινλανδία και άλλες έθεσαν το ζήτημα επανεξέτασης των σχέσεων με το Ισραήλ ούτως ώστε να πιέσουν με αυτό τον τρόπο τη χώρα να επιτρέψει την άμεση και πλήρη επανέναρξη της ροής ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γάζα.
Το αποκαρδιωτικό σε όλο αυτό ήταν η στάση της Κύπρου στο πλέον προφανές. Διάβασα με πολλή δυσκολία την εξήγηση που έδωσε ο υπουργός Εξωτερικών Κωνσταντίνος Κόμπος. Ένας άνθρωπος που μεταξύ άλλων σπούδασε και Διεθνές Δίκαιο και το σεβόταν και πίστευε σε αυτό. Ένας καθηγητής όχι του Διεθνούς Δικαίου όπως επισημάνθηκε αλλά του δικαίου της Ε.Ε που μέχρι χθες εξηγούσε στους φοιτητές του τη σημασία του δικαίου της Ε.Ε τις αρχες και αξίες της,άραγε δεν ένιωσε άβολα με όσα εκτυλίσσονται; Δεν είχε μία κρίση συνείδησης για όσα νέος σπούδασε, για όσα διδάσκει και όσα τελικώς πράττει; Σήμερα, ωστόσο, καλείται να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Κρυπτόμενος πίσω από διαδικαστικά και ασυνάρτητες εξηγήσεις.
Κάποιος φίλος έχει διερωτηθεί σε ποιο σημείο η κυπριακή κυβέρνηση έχει χάσει την ψυχή της. Δεν θέλω να πιστεύω πως ως κράτος χάσαμε την ανθρωπιά μας. Όμως, το μέλλον μιας χώρας της οποίας η κυβέρνηση κλείνει τα μάτια μπροστά σε μία τέτοια τραγωδία γιατί θεωρεί πως αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά της, δεν μπορεί παρά να είναι άκρως δυσοίωνο.
