Της Μαρίνας Οικονομίδου
Τον περασμένο Σεπτέμβριο η κυπριακή κοινωνία παρακολουθούσε με αμηχανία τον φιλόδοξο ενεργειακό σχεδιασμό της χώρας να σείεται συθέμελα. Κύρια αιτία ήταν η πολύ κακή συμφωνία για το τερματικό στο Βασιλικό, που εξελισσόταν ξαφνικά σε σκάνδαλο ολκής. Σε τέτοιο σημείο που ανάγκαζε την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία να παρέμβει. Εκβιασμοί από τα κινεζικά συμφέροντα, παρατυπίες και κακοί χειρισμοί ήγειραν ερωτήματα γύρω από τους λόγους της επιμονής της Πολιτείας να συνάψει μία τόσο προβληματική συμφωνία εξαρχής. Ενισχύοντας τις αμφιβολίες για τις πραγματικές προθέσεις των πρωταγωνιστών, που πανηγύριζαν όλο το προηγούμενο διάστημα για το έργο. Και που με αυτό τον τρόπο ενίσχυαν την αίσθηση πως ένα μεγάλο φαγοπότι στήθηκε από συγκεκριμένους κύκλους. Πλήττοντας για ακόμη μία φορά το όνομα της χώρας στο εξωτερικό και κρατώντας τη χώρα και τους πολίτες της, εγκλωβισμένους στο μαζούτ.
Ήταν ένα ακόμη σκάνδαλο που εκτυλίχθηκε επί διακυβέρνησης Νίκου Αναστασιάδη και το οποίο κληρονόμησε αναπόφευκτα ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Όμως, όσο κι αν η ευθύνη βαραίνει πρώτα και κύρια την προηγούμενη κυβέρνηση, όσο κι αν επικροτείται η στάση του Νίκου Χριστοδουλίδη να ξεκαθαρίσει πως δεν θα υπάρξει συγκάλυψη σε αυτό το σκάνδαλο, ο ίδιος δεν εξελέγη για να είναι παρατηρητής των εξελίξεων. Μία αίσθηση αμφισημίας, αμηχανίας και φόβου ανάληψης δύσκολων αποφάσεων είχε καλλιεργηθεί μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου. Και ενισχύθηκε, όταν λίγο αργότερα ήρθε να προστεθεί η κρίση με το καλώδιο. Ένα ακόμη έργο που είχε ξεκινήσει επί διακυβέρνησης Αναστασιάδη διαπιστωνόταν πως είχε μεγάλο γεωπολιτικό, τεχνικό και οικονομικό ρίσκο. Ενίσχυε παράλληλα την εντύπωση όπως και στην περίπτωση του τερματικού στο Βασιλικό, πως οικονομικά συμφέροντα έπαιζαν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό. Είτε για να προχωρήσει, είτε για να ναυαγήσει.
Ο Πρόεδρος φάνηκε έτι μία φορά αμήχανος μπροστά στις εξελίξεις. Δεν ήταν μόνο η κίνησή του τον περασμένο Σεπτέμβριο να φύγει από την πολύωρη και κρίσιμη συνάντηση για να μιλήσει σε παρουσίαση βιβλίου, που έδωσε την αίσθηση ότι δεν αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασης. Και που εμπέδωσε ότι δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη. Ήταν και ότι όλο αυτό το διάστημα ενισχύθηκε η καχυποψία για το τι περιλαμβάνει η περιβόητη συμφωνία, ποιος επωφελείται τελικά από αυτήν και πόσο θα στοιχίσει στον φορολογούμενο πολίτη που πλέον βλέπει τον ενεργειακό σχεδιασμό να καταρρέει. Και τη χώρα να είναι ενεργειακά απομονωμένη.
Επέλεξε να παρακολουθεί τις εξελίξεις. Να βλέπει από τη μία σιωπηρά τον υπουργό Ενέργειας Γιώργο Παπαναστασίου να κάνει τη συμφωνία με τον ΑΔΜΗΕ και να τη στηρίζει ενθέρμως. Και την ίδια στιγμή να αφήνει σε κύκλους να εννοηθεί πως βρίσκεται πίσω από τις δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών Μάκη Κεραυνού, ο οποίος θέτει το καλώδιο ως την κόκκινη γραμμή του. Σήμερα ζητούμε νομική συμβουλή, αφότου δεσμευτήκαμε. Σήμερα αποκαλύφθηκαν μελέτες που τη χαρακτηρίζουν μη βιώσιμη, σήμερα ψάχνουμε προφάσεις απεμπλοκής, σήμερα πληθαίνουν οι διαρροές για συμφέροντα, οι τακτικισμοί, τα blame game, που έχουν προφανώς δηλητηριάσει την κοινή γνώμη. Και στην Κύπρο και στην Ελλάδα.
Ασχέτως αν κάποιος υποστηρίζει το καλώδιο ή αν θεωρεί πως αυτό θα βάλει τη χώρα σε επικίνδυνα μονοπάτια, υπάρχει κάτι πιο ανησυχητικό που ανέδειξε η κρίση του GSI. Είναι πρώτα και κύρια η πρωτόγνωρη δημόσια αντιπαράθεση Αθήνας και Λευκωσίας που βαραίνει και τις δύο πλευρές. Δημόσιες δηλώσεις που μόνο ζημιά προκαλούν σε όλους τους τομείς. Είναι όμως και κάτι βαθύτερο που αναδεικνύεται. Το έλλειμμα ηγεσίας. Ένας Πρόεδρος εκλέγεται για να βρει λύσεις σε προβλήματα και πολλές φορές να διαχειριστεί κρίσεις που κληρονόμησε. Δεν απασχολεί κανέναν ποιος φταίει, αλλά ποιος θα το λύσει. Προς το παρόν η κυβέρνηση αναλώνεται στο να αποδείξει ότι δεν φταίει για τις κρίσεις που διαδέχονται η μία την άλλη. Και αντί να κυβερνήσει αποτελεσματικά, εμπεδώνεται ως παρατηρητής των μεγάλων ναυαγίων.
economidoum@kathimerini.com.cy
