Της Μαρίνας Οικονομίδου
Οταν τον περασμένο Ιούνιο ο Φειδίας Παναγιώτου σόκαρε το πολιτικό σύστημα με τη θεαματική εκλογή του στην Ευρωβουλή, πολλοί ήταν εκείνοι που πανηγύρισαν τη διακωμώδηση της πολιτικής. Κάποιοι είδαν σε έναν 24χρονο, που παραδεχόταν με αφοπλιστική αφέλεια ότι δεν γνωρίζει τίποτα από πολιτική αλλά πρόλαβε και βαρέθηκε τους πολιτικούς, την ελπίδα. Και κάποιοι άλλοι το χαστούκι σε ένα πολιτικό σύστημα που εδώ και καιρό παραπαίει, από τα σκάνδαλα και τη διαφθορά.
Ήταν συνεπώς η απαρχή της περιβόητης μεταπολιτικής περιόδου, που θα αντικαθιστούσε την πολιτική, όπως την ξέραμε, με τα like, τους followers, τα βίντεο και τις φωτογραφίες. Που οι πολιτικές αποφάσεις θα λαμβάνονταν βάσει των διαδικτυακών poll και που όλη αυτή η άγνοια θα βαφτιζόταν ως άμεση δημοκρατία. Που τα λάθη θα αντιμετωπίζονταν με εκπληκτική κατανόηση από τον κόσμο. Και που η πολιτική θα μετατρεπόταν σε ένα μεγάλο αστείο.
Οι κίνδυνοι λοιπόν της νέας κατάστασης πραγμάτων υποβαθμίστηκαν, μπροστά στην επικράτηση του νέου αυτού φαινομένου. Και ενώ ο Φειδίας γύριζε τα κανάλια αλαλάζοντας «κανεί» στο υφιστάμενο σύστημα, μέρος αυτού του συστήματος το οποίο ευθύνεται για την απαξίωση δουλοπρεπώς υποκλινόταν στη νέα πολιτική περσόνα. Κάποιοι παραδίδοντάς του με ζήλο ταχύρρυθμα μαθήματα για την Ευρωβουλή, θεωρώντας πως έτσι θα κερδίσουν τη συμπάθεια των ακολούθων του, βουλευτές όπως ο Ζαχαρίας Κουλίας που παρότι έβλεπαν το κόμμα τους να παραπαίει με το να τον συγχαίρουν για την ιδιότυπη νίκη του και η υπουργός Παιδείας, με το να θέτει ως προτεραιότητα να δει τον 24χρονο ευρωβουλευτή στο γραφείο της αντί να παρευρεθεί ως όφειλε στη Βουλή.
Σε αυτή την παραζάλη που στόχο είχε είτε να διακωμωδήσει το σύστημα, είτε να διατηρήσει κάποιους στη ζωή, οι πλείστοι αγνόησαν τον κίνδυνο που ελλόχευε, από το γεγονός ότι ένας ανίδεος που με θράσος επαναλάμβανε ότι θα αλλάξει την πολιτική, απέκτησε εξουσία. Γέλασαν πολλοί με τα εξυπνακίστικα βίντεό του για το ανθρακούχο νερό που προσφέρεται δωρεάν στην Ευρωβουλή, συγχώρεσαν τις χοντράδες του και την εμφανή έλλειψη παιδείας. Και έχασαν τελικά την ουσία.
Πως ένας πολιτικός αξιωματούχος με επικίνδυνη ανεπάρκεια, μετατράπηκε σε Δούρειο Ίππο όσων εργολαβικά υπονομεύουν τις δημοκρατικές αρχές και αξίες. Άλλοτε κανονικοποιώντας τους αδελφούς Τέιτ που κατηγορούνται για σεξουαλική εκμετάλλευση και άκρατο σεξισμό. Άλλοτε μετατρεπόμενος ως το πειθήνιο όργανο του αμφιλεγόμενου ιδιοκτήτη της πλατφόρμας Χ Ίλον Μασκ. Άλλοτε ξερνώντας άκρατο αντιευρωπαϊσμό.
Σήμερα, παρακολουθούμε πως το αστείο, δεν είναι πλέον αστείο. Διασύρει και τον τόπο και το συλλογικό καλό. Γιατί πόση άγνοια μπορεί να πιστωθεί σε κάποιον που δεν αντιλαμβάνεται το απάνθρωπο τού να καταψηφίζει ψήφισμα για την καταδίκη του σύγχρονου παιδομαζώματος; Και τι άλλη δικαιολογία μπορεί να βρεθεί από τους χειροκροτητές του που να εξηγήσει την παρουσία του στη Ρωσία; Αγνοώντας τις κυρώσεις της Ε.Ε., τις καταδίκες του ΟΗΕ, τα εντάλματα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και κυρίως την εισβολή στην Ουκρανία και τη συνεχιζόμενη καταστροφή;
Σήμερα είναι καλό να αναλογιστούμε, αν η εναλλακτική στο υφιστάμενο πολύ προβληματικό πολιτικό σύστημα είναι αυτή. Πρόσωπα που είτε είναι ανίδεα, είτε επικίνδυνα, είτε και τα δύο. Πρόσωπα που όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στον τόπο αλλά και που με τις πολιτικές τους υποσκάπτουν όσες αξίες για χρόνια θεωρούσαμε αυτονόητες. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα οφείλει να αλλάξει, όμως ας σκεφτούμε τι βάζουμε απέναντι. Ένα υπερθέαμα, που δοκιμάζει τις αντοχές της δημοκρατίας και υπονομεύει πολλά μπροστά σε αυτό τον εξωραϊσμό της άνευ προηγουμένου εκλαΐκευσης της εκλογικής διαδικασίας.
