Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ανθρώπινο χέρι, από άγνοια και απερισκεψία, έθεσε πυρ στην ορεινή Λεμεσό και Λάρνακα το περασμένο Σάββατο και μουντζούρωσε τον καμβά της φύσης. Το πράσινο των πεύκων, το χρυσαφί της ελιάς, και άλλα τόσα χρώματα του σβήστηκαν. Η Πολιτεία ας αναλάβει δράση, οι τοπικές κοινωνίες επίσης. Πρωτίστως, όμως, ο άνθρωπος ας μάθει επιτέλους να σέβεται αυτό που του παρέχεται αφειδώλευτα, μερικοί ποιητές, μίλησαν, προειδοποίησαν, εμπνεύστηκαν από τη μαγεία της φύσης… Παραθέτουμε, μόνο μερικά, από αυτά που πρόχειρα –και συγχωρήστε μας– ονομάσαμε «πράσινη» ποίηση. Πόσα ακόμα θα υπάρχουν…
Αρχή κάνουμε με το εξαιρετικό τετράστιχο του Μιχάλη Πασιαρδή, ύμνο στα βουνά της Κύπρου.
«Το πράσινον πας στα βουνά που κάμνουσιν οι πεύτζιοι
όποτε τζι’ αν το δούμεντε μοιάζει στρωμένο πέφτζιι·
τζι’ οι χάρες ούλλες του βουνού άμα ’ν’ να του κοντέψεις
τραβού σσε γοιον τες μάϊσσες έσσω τους να κονέψεις».
Μιχάλης Πασιαρδής, «Τετράστιχα Γ΄», εκδ. Αιγαίον
Συνέχεια με τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη, με τον θρήνο της Αφροδίτης, που τους Κήπους της έχει πια χάσει…
«Κύπριδος μονωδία»
Απ’ τον καιρό του Ομήρου και πιο κείθε
στην Πάφο κατοικώ. Άλλα για δείτε:
Κανένας πια δεν με τιμά, παρά
διαλέγει από το σόγι του θανάτου
Τάφους των Βασιλέων και Κατακόμβη
μιανής Σολομωνής. Δεν με θαμβώνουν
Φάροι και Κάστρα, Θέατρα και Οικίες
ψηφιδωτών ή τα Γυμνάσια όθε
περνούν καθεχρονίς οι μασκαράτες.
Η φύση, αλί, συνταίριαξε το κάλλος
με τα πτερά του ανέμου και με ειδώλων
παρεφθαρμένους μύθους, που αντιφάσκουν
στων ουρανών τ’ απάρθενα σκοτάδια.
Τα μάτια μου είδαν θάνατο πριν απ’ την ομορφιά μου,
πριν του κορμιού το τίναγμα εξαστράψει.
Δεν ξέρω πόσα κρίματα έχω κάνει,
ποιον Άδωνι έχω χάσει και ποια μοίρα
διέστρεψε τους μυροβόλους Κήπους
σε απλανή τεμάχια οικοπέδων.
Κάτι κακό με βίασε να θεώμαι
τη σχάση από τ’ ατίμασμα· πλην όμως
η όρασή μου οσφραίνεται αστέρος την αφή,
γεύεται τη μαρμαρυγή τόξου π’ αντιδονεί
Και δε διστάζει να χαθεί, ν’ αναδυθεί
βαμμένη στο γαρούφαλο η καρδιά μου.
Παίζοντας με τα κύματα γεννήθηκα
στο κοίλο του νερού κι από ψηλά
έλυνα περιστέρια και σκορπούσα
μαλάματα κι αρώματα στα ρείθρα.
Τώρα συ, ξένε, κρίνε απ’ όσα βλέπεις.
Από τη συλλογή «Ηλίου και Σελήνης άλως», εκδ. Ίκαρος
Και ο Γιώργος Χριστοδουλίδης ψάχνει τη γη, την ουσία, τον πυρήνα της ύπαρξής μας…
«Η γη θα σκεπάσει μια μέρα τον κόσμο»
Μεταξύ του πέτρινου αμφιθέατρου
και του υπερυψωμένου πεζοδρομίου
αναδύεται κάτι που θυμίζει
ότι στο ανάμεσό τους υπάρχει γη.
Είναι το χώμα
που καλύπτει με πορφυρό
ένα κατασιγασμένο κρατήρα
οι κιτρινισμένες παραφυάδες
και ρίζες
που ξεπετάχθηκαν
από βάθος αφού έχασαν τον δρόμο τους
τα σπασμένα κλαδάκια
που δεν πρόλαβαν το καθισιό
ενός σπίνου.
Είναι το σκουριασμένο ποδήλατο
που πωλήθηκε ως ανοξείδωτο
και ήταν τέτοιο
μέχρι να εντοπιστεί
από ένα μίγμα οξέων
που έσταξαν χρόνο.
Σ’ εκείνο το απομεινάρι
μεταξύ του πέτρινου αμφιθέατρου
και του υπερυψωμένου πεζοδρομίου
-σαν πατημασιά γίγαντα-
μέχρι και τα πνιγμένα παιδιά του Τιτανικού
θα ακούγονταν χαρούμενα στο παιχνίδισμά τους
καθώς το πλοίο καθενυχτίς ξαναβυθίζεται
και οι πνιγμένες μαμάδες
διηγούνται δίχως να κουράζονται
το παραμύθι
«...κι έζησαν ευτυχισμένοι 300 χρόνια».
Πιο κάτω
ένα χάρτινο πεφταστέρι
μια μακριά ουρά κομήτη
ποιος φανατικός του ψεύτικου το έφτιαξε;
Τι σκέφτηκε να ονειρευτεί με αυτό;
Υπήρξε λοιπόν γη
υπάρχει και λαχταρά
να κλείσει τον κύκλο
να ρίξει την αυλαία
ως το τελευταίο αδιατάρακτο σώμα
ως απρόσβλητο άρμα
όταν θα καταρρέει ο ουρανός
και θα χρειαστεί κάτι λιγότερο άυλο
να σκεπάσει οριστικά τον κόσμο
κάτι πιο απτό και ταπεινό
από ένα μακρινό γαλάζιο νεφέλωμα
που ποτέ δεν καταδέχτηκε
να διαρρεύσει προς τα κάτω
φουσκωμένο δήθεν ανεξιχνίαστο
πριν διαλυθεί εντελώς
κάτι που απλώς θα κάνει τη δουλειά όπως πρέπει
-να σκεπάζει.
Από τη συλλογή «Μυστικοί άνθρωποι», εκδ. Κύμα
Και ο καταγγελτικός λόγος του Βάκη Λοϊζίδη, αφύπνιση για τα δέντρα που χάνονται οσημέραι και περισσότερα… στον βωμό της αστικής και όχι μόνο ανάπλασης…
«Ξύπνα»
Ξύπνα να δεις με πόσην άνεσην
κόφκουν τα δεντρά
για να φυτέψουν μιάλα.
Μια μέραν εννά μας πουν
τζ’ εμάς παλιοκυπάρισσους
τζ’ εννά μας κατακόψουν.
Ξύπνα να δεις ίνταλος
ξιλειφκούμαστεν ’που μόνοι μας
πουλώντας πασαπόρτα.
Από τη συλλογή «Αγκαθερά», εκδ. Αντηρίδα
Και ο Βαγγέλης Γέττος έρχεται να μιλήσει για τον Ακάμα, με τρόπο ερωτικό, και με υπνώττουσες τις τοπικές αρχές…
«Χώμα και νερό»
Οδοποιία του έρωτα
ακάματη ενασχόληση με χωματόδρομα φιλιά
Η μοναξιά της στροφής απ’ το ’να στήθος σου στο άλλο·
το ερωτηματικό των αρμών σου:
αυτό
που σε κάνει όλη εσένα
αυτό
που σε τοποθετεί ενιαία
ανάμεσα στο στόμα σου
και στο μεσαίο του ποδιού σου δάκτυλο·
Η φυλλωσιά της ανατομίας σου,
μικρές αιχμηρές κραυγές ακριβείας·
Περπατώ με ανάσες,
με βήματα ξέρω την ανάγκη
Αλμυρές σκέψεις,
τα μέλη μας σιωπούν ως τη μυρωδιά μιας λεμονιάς·
Στυφά τα πρώτα αγγίγματα,
σαν τον αέρα πριν την πολύωρη νεροποντή
που χωματόδρομους κι οδούς ξανά θα πλημμυρίσει
και τις εμβρόντητες τοπικές αρχές θα θορυβήσει πάλι.
Ακάμας, Κύπρος 2014
Από τη συλλογή του «Ρινίσματα», εκδ. Εκδόσεις των Συναδέλφων
Και ο νεαρός Πάνος Γιαννακού με ύφος σκωπτικό φοβάται μην ποτέ χαθούν οι πολυκατοικίες στον βωμό του πρασίνου…
«Πολυκατοικία»
Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρός
παίζαμε όλοι στο γκαράζ
της πολυκατοικίας της γειτονιάς,
πέρναγαν τα αυτοκίνητα
και τρέχαμε από πίσω από την μπάλα
παίζαμε κρυφτό στους ορόφους
και κοιτάγαμε τη θέα απ’ την ταράτσα.
Τώρα με την περιβαλλοντική συνείδηση
έριξαν κάτω την πολυκατοικία.
Χάθηκε η μαγεία των κτηρίων
για να φυτέψουν δέντρα και πάρκα.
Στη συλλογική έκδοση «Οι νεότεροι κύπριοι ποιητές και ποιήτριες», εκδ. Αρμίδα
