Γράφει ο Αιμίλιος Χαρμπής
Πάντα µου άρεσε το πόσο ευθεία και στακάτα είναι τα τρέιλερ των παλιών ταινιών. Για την «Κόκκινη Ερημο» του Μικελάντζελο Αντονιόνι, για παράδειγμα, το τρέιλερ ξεκινά και απευθείας απαριθμεί τους τρεις λόγους για τους οποίους πρέπει κανείς να δει το φιλμ: τον ζωγραφισμένο στο χέρι, έγχρωμο, κόσμο της, την εκβιομηχάνιση μέσα από τη ματιά του Αντονιόνι και, τέλος, για τη «μαγευτική Μόνικα». Η δήλωση μάλιστα υποστηρίζεται και με μπόλικα κοντινά στο πρόσωπο αλλά και στα (υπέροχα) πόδια της Ιταλίδας ηθοποιού, η οποία στη συγκεκριμένη ταινία δίνει ίσως και την κορυφαία ερμηνεία της καριέρας της.
Τη Μόνικα Βίτι βέβαια, που έφυγε την Τετάρτη από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών, οι περισσότεροι τη γνώρισαν «ασπρόμαυρη» μέσα από την περίφημη «Τριλογία της Παρακμής» του καλλιτέχνη για τον οποίο εκείνη αποτέλεσε κινηματογραφική μούσα, αλλά και αγαπημένη σύντροφο στην πραγματική ζωή. Ο όρος «μούσα», πάντως, είναι ίσως και λίγο άδικος για μια ηθοποιό που στάθηκε άξια και ισότιμα απέναντι σε άνδρες συμπρωταγωνιστές, όπως ο Ιταλός σταρ της εποχής Γκαμπριέλε Φερτσέτι και οι μύθοι του σινεμά Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και Αλέν Ντελόν.
Στην «Περιπέτεια», την πρώτη ουσιαστικά μεγάλη ταινία της στα 29, η Βίτι ενσαρκώνει όλο το αίνιγμα και τη γοητεία που απαιτείται για να στηθεί ο αριστουργηματικός «παράλληλος» κόσμος του Αντονιόνι· στη «Νύχτα», ευρισκόμενη ξανά στη μια άκρη του ερωτικού τριγώνου, μαζί με τον Μαστρογιάνι και τη Ζαν Μορό, είναι καθοριστική σε μερικές από τις πιο αξέχαστες σκηνές της ταινίας, όπως η αναπόφευκτη συνάντηση των τριών τους υπό τους ήχους απαλής τζαζ· στην «Εκλειψη», τέλος, η Βίτι γοητεύει ξανά με τα μικρά χαμόγελα και το παιχνίδι της με τον Αλέν Ντελόν.
Παρόλο που η ίδια προτιμούσε τους πιο ανάλαφρους κωμικούς ρόλους από τους δραματικούς του Αντονιόνι, καταλαβαίνει κανείς πως και μόνο αυτή η πενταετία 1960-1964 αρκεί για να κατατάξει τη Μόνικα Βίτι ανάμεσα στις «ιέρειες» του ιταλικού και του ευρωπαϊκού σινεμά.
