Του Απόστολου Κουρουπάκη
«Τον νους σας, ρεμάλια», μία ατάκα που έχει μείνει στην ιστορία, και προέρχεται από τον «Στρίγγλο που έγινε αρνάκι» των Αλέκου Σακελλάριου – Χρίστου Γιαννακόπουλου. Ένα έργο που έγινε και κινηματογραφική επιτυχία, ανεβαίνει τώρα από την ΕΘΑΛ, σε συνεργασία με τις θεατρικές ομάδες Point To Contemporary Theater και Anyhow Theatre Ensemble, σε σκηνοθεσία Αχιλλέα Γραμματικόπουλου. Για την παράσταση μάς μίλησε η Νάγια Αναστασιάδου, η οποία υποδύεται την Άννα, η οποία πλησιάζει τον Φανούρη Πετρόχειλο, διευθυντή της Σχολής Εμποροπλοιάρχων και χήρο με τρεις γιους, προσπαθώντας να βοηθήσει τον αδελφό της, ο οποίος έχει υποπέσει σε παράπτωμα εντός της Σχολής. Αυτή η προσπάθεια θα φέρει τα πράγματα σε άλλη διάσταση. Η Νάγια Αναστασιάδου μάς λέει πως αν έπρεπε να χρησιμοποιήσει τη φράση θα το έκανε για να μη χάσουμε κι αυτά που έχουμε κερδίσει… ή έστω αυτά που μας απέμειναν!
–«Ο Στρίγγλος που έγινε αρνάκι» πώς συνομιλεί αυτό το έργο με το 2025;
–Η αλήθεια είναι ότι, ξαναδιαβάζοντας τα παλιά έργα μέσα από το φίλτρο της εποχής μας, μπορεί να μας προβληματίσουν. Οι ρόλοι των φύλων, οι προσδοκίες, η εξουσία στις σχέσεις – όλα αυτά είναι ζητήματα που μας απασχολούν ακόμα. Σήμερα έχουμε πετύχει αρκετά πράγματα, αλλά δεν έχουμε λύσει τα πάντα. Πόσο μάλλον όταν αυτές οι επιτυχίες που ήρθαν μετά από αγώνες, τίθενται υπό αμφισβήτηση. Αυτό μας βάζει σε μια περίοδο αναστοχασμού. Το έργο μάς επιτρέπει να μιλήσουμε όχι μόνο για τις προσωπικές μας σχέσεις, αλλά και για τον ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό χαμό στον οποίο καλούμαστε να «βάλουμε τάξη». Βλέπουμε έναν κόσμο που ψάχνει να σταθεί, να συνυπάρξει, να εμπιστευτεί ξανά. Και σε αυτό το πλαίσιο, το χιούμορ είναι πολύτιμο. Δεν είναι απλώς διασκέδαση – είναι παρατήρηση, αποδόμηση, καμιά φορά και πράξη αντίστασης. Μας επιτρέπει να φωτίσουμε τις αντιφάσεις, να γελάσουμε με αυτές και τελικά να τις δούμε αλλιώς.
–Η θέση της γυναίκας στην παράσταση ποια θα είναι; Σίγουρα μία γυναίκα εν έτει 2025 είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη της δεκαετίας του 1960…
–Ακριβώς. Το στοίχημα είναι να φωτίσουμε αυτή τη διαφορά χωρίς να προδώσουμε το πνεύμα της εποχής στην οποία αναφέρεται το έργο. Η Άννα, όπως τη φέρνουμε στο σήμερα, έχει συνείδηση της δύναμής της. Δεν είναι μια «υποταγμένη» γυναίκα. Είναι μια γυναίκα που παίζει με τους ρόλους που της επιβάλλονται, κι αυτό την κάνει πολύ ενδιαφέρουσα.
–Πώς αντιμετώπισες την Άννα, είχες οδηγό το κείμενο σίγουρα, αλλά σκέφτηκες και τη Μάρω Κοντού στον ρόλο;
–Το κείμενο είναι η βάση. Όμως δεν μπορούμε να μην κουβαλάμε και την ιστορία του ρόλου. Η Μάρω Κοντού είναι μια εμβληματική φιγούρα – μεγαλώσαμε με εκείνη τη Μαίρη. Προσπάθησα όμως να δημιουργήσω μια Άννα δικιά μου. Μια γυναίκα σύγχρονη, με ειρωνεία, επίγνωση και με την αυτοπεποίθηση που πηγάζει από την αυτογνωσία και τη θέληση.
–Μπορεί να λύσει ο έρωτας τις όποιες διαφορές; Δεν είναι αρκετά ρομαντικό αυτό… ή μας χρειάζεται και αυτή η ατμόσφαιρα, στις δύσκολες εποχές μας;
–Μας χρειάζεται περισσότερο απ’ όσο πιστεύουμε. Δεν πρέπει να βλέπουμε τον έρωτα σαν τη μαγική λύση για τα πάντα – αλλά ως ένα ανθρώπινο πεδίο που, όταν υπάρχει ειλικρίνεια, γεφυρώνει τα χάσματα. Το να αφήνεσαι, να παραδέχεσαι την ανάγκη σου για τον άλλον, είναι κι αυτό μια πράξη γενναιότητας. Το ρομαντικό δεν είναι αφέλεια, είναι επιλογή.
–Κλασική η ατάκα «τον νου σας, ρεμάλια!», σήμερα εσύ πού θα την απηύθυνες;
–Δεν είναι μια φράση που θα έλεγα. Όμως μέσα από το έργο, έχει αποκτήσει μια σχεδόν παιχνιδιάρικη, συμβολική αξία. Αν τη χρησιμοποιούσα, θα ήταν στο πλαίσιο: «Το νου μας, ρεμάλια – μη χάσουμε κι αυτά που έχουμε κερδίσει… ή έστω αυτά που μας απέμειναν!» Είναι μια μικρή υπενθύμιση, χιουμοριστική και τρυφερή ταυτόχρονα. Ίσως τελικά όλοι την έχουμε ανάγκη, ειδικά σε μέρες που τα πράγματα μοιάζουν να ξεφεύγουν.
–Πώς ορίζεις εσύ την απάτη…; Ο σκοπός πότε δεν αγιάζει τα μέσα;
–Απάτη για μένα είναι όταν παύεις να είσαι ειλικρινής και «καθαρός» με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό σου. Όταν προσποιείσαι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι για να υπηρετήσεις έναν σκοπό, ακόμα κι αν αυτός φαίνεται «καλός». Και όχι, ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Και το λέω αυτό γιατί κάθε μέσο αφήνει αποτύπωμα πάνω σου και πάνω στους άλλους.
–Έχεις υποδυθεί αρκετές γυναίκες, σε διαφορετικούς ρόλους και συνθήκες. Σε αυτή την παράσταση τι σε έκανε να έρθεις κοντά με την ηρωίδα, αν ήρθες κοντά…
–Ήρθα κοντά. Γιατί η Άννα έχει μέσα της μια σπίθα που με συγκινεί. Είναι μια γυναίκα που παίζει, με τη γλώσσα, με τις καταστάσεις, με τις αντιστάσεις της. Αυτή τη στοργή, τη φροντίδα που κουβαλάει η Άννα, την έχω κι εγώ. Έρχεται σε ένα σπίτι χαοτικό και παλεύει να βάλει μια τάξη, να απαλύνει τις εντάσεις, να γιατρέψει τους ανθρώπους του και να βοηθήσει τον αδελφό της. Αυτός ο σκοπός της δίνει δύναμη.
Ταυτόχρονα, ο ρόλος έχει μια παιχνιδιάρικη ενέργεια, που τον κάνει απολαυστικό, έχει χιούμορ, έχει ανατροπή, έχει ρυθμό. Και όλα αυτά απογειώθηκαν χάρη στην επικοινωνία και στη δουλειά με τον σκηνοθέτη μας Αχιλλέα Γραμματικόπουλο και τη χημεία που δημιουργήσαμε ως ομάδα. Υπήρχε εμπιστοσύνη, φροντίδα, χώρος για δοκιμές και κάπως έτσι, χτίστηκε κάτι όμορφο.
Πληροφορίες
«Ο Στρίγγλος που έγινε αρνάκι», των Αλ. Σακελλάριου – Χρ. Γιαννακόπουλου, σε σκηνοθεσία Αχιλλέα Γραμματικόπουλου. Πρεμιέρα 26 Ιουνίου, στο Θέατρο της ΕΘΑΛ, Φραγκλίνου Ρούσβελτ 76, Ακίνητα Δήμου Λεμεσού – Κτίριο ΣΑΛΑ, Λεμεσός. Η παράσταση θα περιοδεύσει σε πόλεις και κωμοπόλεις, έως τις 4 Αυγούστου. Πληροφορίες - Εισιτήρια: τηλέφωνο 25877827.
