Μιλάει με το κεφάλι σκυφτό και διακεκομμένη τη φωνή, προσπαθεί να συγκρατήσει τη λύπη του, δεν θέλει να την περιφέρει γυμνή μπροστά στις κάμερες. Λέει πως δεν κάηκε μόνο το σπίτι του, κάηκε η ιστορία του, το βιος των γονιών του, των παππούδων του, το βιος το δικό του. Δεν ξέρει τι άλλο να πει, η ρεπόρτερ, αδαής προφανώς, τον ρωτάει πώς νιώθει –εντελώς περιττή και αχρείαστη ερώτηση– εκείνος δεν απαντά, αδυνατεί να αρθρώσει το συναίσθημα που τον βαραίνει και κοιτάζει γύρω του: καμένη γη, καμένα σπίτια, καμένα δέντρα, ένα τοπίο μαύρο, κατάμαυρο. Αδιανόητη καταστροφή....
