Πριν 19 χρόνια, και συγκεκριμένα το βράδυ της 6ης Ιουλίου 1996, δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του, ο Τ/κος δημοσιογράφος Κutlu Adali .
Ήταν ο τελευταίος που έχανε τη ζωή του αγωνιζόμενος ενάντια στη προσπάθεια της οριστικής διχοτόμησης της χώρας μας, αφού στη συνέχεια οι προσπάθειες της Τουρκίας για την προβολή ενός πιο δημοκρατικού προσώπου , έδωσαν τέλος στις πολιτικές δολοφονίες.
Ο Ανταλι γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1935. Μεγάλωσε όμως στην Ανταλια της Τουρκίας ,όπου η οικογένεια είχε τότε μεταναστεύσει .
Στην Κύπρο γύρισε το 1955 και δούλεψε για αρκετά χρόνια στη δημόσια υπηρεσία, είτε ως γραμματέας της Τουρκικής Κοινοτικής Συνέλευσης , είτε ως Διευθυντής στο Τμήμα Ταυτοτήτων είτε ως επιθεωρητής στο ραδιοσταθμό Μπαυρακ , είτε ως Διευθυντής στο Τμήμα Ταυτοτήτων . Ωστόσο μεγάλο μέρος του χρόνου του το αφιέρωνε στο γράψιμο.
Τα βιβλία του αφορούν βασικά την κυπριακή κουλτούρα , το θέατρο την πολιτική σάτιρα και την ποίηση. Ένα από τα ποιήματα του , το¨ Στις ακτές της Κερύνειας¨ μεταφράστηκε και στα ελληνικά και είναι χαρακτηριστικό των οραμάτων και αναζητήσεων του και φυσικά της αγάπης του για τη χώρα μας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στην δεκαετία του 1960, ο λόγος του ήταν εθνικιστικός και για ένα μεγάλο διάστημα στη δεκαετία του 1970 συνέπλεε με τον Ντενκτάς. Ωστόσο το τέλος της δεκαετίας υπήρξε σταθμός στην ζωή του . Μετατράπηκε σε διάπυρο Κύπριο πατριώτη , αντιστρατεύτηκε έντονα την πολιτική Ντενκτάς και πάλεψε ενάντια την τουρκική κατοχή της χώρας μας.
Τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής του, αφιέρωσε στην ιδέα της ειρήνης ,της καταπολέμησης του διαχωρισμού, της δημοκρατίας και στην προσπάθεια δημιουργίας κυπριακής συνείδησης , κάτι που ακόμα και σήμερα ανάμεσα σε μεγάλο μέρος της ε/κης κοινότητας θεωρείται μη αποδεκτό. Μεταξύ άλλων, απέδιδε την έλλειψη αυτής της συνείδησης στο ότι η Κύπρος δεν είχε δικό της Εθνικό Ύμνο , χρησιμοποιούσε την ελληνική και την τουρκική σημαία και αντί να έχει δικες της, γιόρταζε τις ελληνικές και τις τούρκικες εθνικές γιορτές.
Η αρθρογραφία του ήταν μια διαρκής προσπάθεια για την ειρήνη και την συμφιλίωση ανάμεσα στις δυο κοινότητες. Δεχόταν όμως τη μια μετά την άλλη τις απειλές για την ζωή του από τους εξτρεμιστές ,εξου και αναγκάστηκε να αφυπηρετήσει πρόωρα από τη δημόσια υπηρεσία.
Οι δολοφόνοι του ποτέ δεν αποκαλύφθηκαν – αν ήταν δυνατό- ενώ οι συγγενείς του, αναζητώντας δικαιοσύνη κατέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων , ιδρύοντας ταυτόχρονα το Ίδρυμα Κουτλου Ανταλι για να διαδώσουν τις ιδέες και τα οράματα του.
Ο Adalι πέθανε για την ανεξαρτησία της χώρας μας , παλεύοντας εναντίον της διχοτόμησης και του τούρκικου σοβινισμού . Εκείνο που κάμνει ξεχωριστή την προσφορά του, δεν είναι μόνο η μεταστροφή του από τον εθνικισμό σε ένα απέραντο κυπριακό πατριωτισμό, αλλά ότι ενσυνείδητα συνέχισε να αγωνίζεται σε ένα καθεστώς που τότε καθόλου δεν ανεχόταν την έκφραση της ελεύθερης σκέψης , δεχόταν την μια απειλή μετά την άλλη και το κυριότερο που ήξερε ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να χάσει την ζωή του.
Ο Σύνδεσμος εκτιμά τη θυσία του και εκφράζει τη βαθιά του ευγνωμοσύνη στον άνθρωπο που έδωσε τη ζωή του , στην προσπάθεια της πολιτικής επιβίωσης και της διασφάλισης της ανεξαρτησίας της κοινής μας πατρίδας .
Ήταν ο τελευταίος που έχανε τη ζωή του αγωνιζόμενος ενάντια στη προσπάθεια της οριστικής διχοτόμησης της χώρας μας, αφού στη συνέχεια οι προσπάθειες της Τουρκίας για την προβολή ενός πιο δημοκρατικού προσώπου , έδωσαν τέλος στις πολιτικές δολοφονίες.
Ο Ανταλι γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1935. Μεγάλωσε όμως στην Ανταλια της Τουρκίας ,όπου η οικογένεια είχε τότε μεταναστεύσει .
Στην Κύπρο γύρισε το 1955 και δούλεψε για αρκετά χρόνια στη δημόσια υπηρεσία, είτε ως γραμματέας της Τουρκικής Κοινοτικής Συνέλευσης , είτε ως Διευθυντής στο Τμήμα Ταυτοτήτων είτε ως επιθεωρητής στο ραδιοσταθμό Μπαυρακ , είτε ως Διευθυντής στο Τμήμα Ταυτοτήτων . Ωστόσο μεγάλο μέρος του χρόνου του το αφιέρωνε στο γράψιμο.
Τα βιβλία του αφορούν βασικά την κυπριακή κουλτούρα , το θέατρο την πολιτική σάτιρα και την ποίηση. Ένα από τα ποιήματα του , το¨ Στις ακτές της Κερύνειας¨ μεταφράστηκε και στα ελληνικά και είναι χαρακτηριστικό των οραμάτων και αναζητήσεων του και φυσικά της αγάπης του για τη χώρα μας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στην δεκαετία του 1960, ο λόγος του ήταν εθνικιστικός και για ένα μεγάλο διάστημα στη δεκαετία του 1970 συνέπλεε με τον Ντενκτάς. Ωστόσο το τέλος της δεκαετίας υπήρξε σταθμός στην ζωή του . Μετατράπηκε σε διάπυρο Κύπριο πατριώτη , αντιστρατεύτηκε έντονα την πολιτική Ντενκτάς και πάλεψε ενάντια την τουρκική κατοχή της χώρας μας.
Τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής του, αφιέρωσε στην ιδέα της ειρήνης ,της καταπολέμησης του διαχωρισμού, της δημοκρατίας και στην προσπάθεια δημιουργίας κυπριακής συνείδησης , κάτι που ακόμα και σήμερα ανάμεσα σε μεγάλο μέρος της ε/κης κοινότητας θεωρείται μη αποδεκτό. Μεταξύ άλλων, απέδιδε την έλλειψη αυτής της συνείδησης στο ότι η Κύπρος δεν είχε δικό της Εθνικό Ύμνο , χρησιμοποιούσε την ελληνική και την τουρκική σημαία και αντί να έχει δικες της, γιόρταζε τις ελληνικές και τις τούρκικες εθνικές γιορτές.
Η αρθρογραφία του ήταν μια διαρκής προσπάθεια για την ειρήνη και την συμφιλίωση ανάμεσα στις δυο κοινότητες. Δεχόταν όμως τη μια μετά την άλλη τις απειλές για την ζωή του από τους εξτρεμιστές ,εξου και αναγκάστηκε να αφυπηρετήσει πρόωρα από τη δημόσια υπηρεσία.
Οι δολοφόνοι του ποτέ δεν αποκαλύφθηκαν – αν ήταν δυνατό- ενώ οι συγγενείς του, αναζητώντας δικαιοσύνη κατέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων , ιδρύοντας ταυτόχρονα το Ίδρυμα Κουτλου Ανταλι για να διαδώσουν τις ιδέες και τα οράματα του.
Ο Adalι πέθανε για την ανεξαρτησία της χώρας μας , παλεύοντας εναντίον της διχοτόμησης και του τούρκικου σοβινισμού . Εκείνο που κάμνει ξεχωριστή την προσφορά του, δεν είναι μόνο η μεταστροφή του από τον εθνικισμό σε ένα απέραντο κυπριακό πατριωτισμό, αλλά ότι ενσυνείδητα συνέχισε να αγωνίζεται σε ένα καθεστώς που τότε καθόλου δεν ανεχόταν την έκφραση της ελεύθερης σκέψης , δεχόταν την μια απειλή μετά την άλλη και το κυριότερο που ήξερε ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να χάσει την ζωή του.
Ο Σύνδεσμος εκτιμά τη θυσία του και εκφράζει τη βαθιά του ευγνωμοσύνη στον άνθρωπο που έδωσε τη ζωή του , στην προσπάθεια της πολιτικής επιβίωσης και της διασφάλισης της ανεξαρτησίας της κοινής μας πατρίδας .
