Χωρίς αμφιβολία το κούρεμα, οι επιτήδειοι δράστες της κλειστής περιόδου των τραπεζών, οι υπεύθυνοι για την κατάρρευση της οικονομίας μας, η Διοικήτρια της Κεντρικής Τράπεζας, η Γενική Εισαγγελία και πλειάδα άλλων «σκανδάλων» έχουν προκαλέσει εύλογες ανησυχίες για τον τρόπο που λειτουργεί το κυβερνητικό στρατόπεδο, για δυο πρωτίστως λόγους. Πρώτον, έχει ενταθεί η ανασφάλεια στους πολίτες, ταυτόχρονα με την αίσθηση ότι η πολλαπλές διακηρύξεις περί ισονομίας και ισοπολιτείας, περί μηδενικής ανοχής (είναι κατά το δοκούν αφού εξαρτάτε από τους εμπλεκομένους) έχουν πάει περίπατο μαζί με πολλές, άλλωστε, δεσμεύσεις. Δεύτερον, ο διασυρμός των θεσμών έχει αποκαλύψει την ανεπάρκεια των επιλογών του Προέδρου (που έγιναν βάση εξαργύρωσης προεκλογικών δεσμεύσεων) και άρα δημιούργησε δικαίως την εντύπωση πως η κυβέρνηση επιμελώς δεν ανοίγει όλα τα χαρτιά της, συγκαλύπτοντας πληροφορίες.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, ελάχιστη σημασία έχει αν η κοινή γνώμη έχει «δίκιο» ή «άδικο». Μια απλή σφυγμομέτρηση πάντως καταδεικνύει με πάσα βεβαιότητα πως η ανασφάλεια που αισθάνεται η κοινή γνώμη, μόνο παράλογη δεν είναι. Μετά από τον πρώτο επικοινωνιακό κουρνιαχτό όλων των προαναφερθέντων σκανδάλων έχει μεσολαβήσει ένα πολύ μακρύ διάστημα ερευνών χωρίς κανένα απολύτως ουσιαστικό αποτέλεσμα, πλην το Β.Γ. εισαγγελέα στην παύση του οποίου προχώρησε ο πρόεδρος, κατόπιν βέβαια της αποφάσεως του Ανωτάτου Δικαστικού Συμβουλίου. Ακόμα και ο πιο καλόπιστος πολίτης θα έβγαζε αβίαστα το συμπέρασμα ότι το πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι εντονότατο. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση παρουσιάστηκε πολιτικά αναξιόπιστη με την επικοινωνιακή αυτοσυγκράτηση την οποία επέδειξε αποφεύγοντας επιμελώς να γίνει δημόσια πιο σαφής για την κατεύθυνσης των δράσεων ως προς την διαχείριση της κρίσης θεσμών σε όλα τα επίπεδα. Έτσι έχοντας από την μια την κυβέρνηση με μια «ψύχραιμη» (δήθεν) και ερμαφρόδιτη προσέγγιση να αποφεύγει επιμελώς να προσδιορίσει τα τεκταινόμενα και από την άλλη μια κοινή γνώμη, η οποία στην πλειοψηφία της, έχει σχηματίσει μια λίγο ή πολύ, καλώς ή κακώς μια συγκεκριμένη εικόνα για τους πιθανούς «ενόχους» (ή έστω για το πλαίσιο που προσδιορίζει τα όρια των «ενόχων»), δημιουργήθηκε ένα χάσμα, που ας μου επιτραπεί να πω δεν σώζετε πλέον γιατί «το ένα ψέμα φέρνει το άλλο τσι ούλα μαζί το λοαρκασμό», που πάντα καλούμαστε να πληρώσουμε εμείς.
Η κοινή γνώμη, με συναισθήματα ανασφάλειας, δυσφορίας και δυσπιστίας για την ενημέρωση (όχι μόνο επί τον σκανδάλων αλλά στο εθνικό και στην οικονομία), οδηγείτε δικαίως σε μια κριτική στάση έναντι των χειρισμών της κυβέρνησης. Φαίνετε όμως ότι οι πολίτες αποδίδουν συνολικές ευθύνες σε όλα τα κόμματα και στις προηγούμενες κυβερνήσεις. Όλα αυτά οδηγούν την κοινή γνώμη σε μια συλλογική απαξίωση, πρωτίστως διότι δεν καταγράφετε επαρκείς κινητικότητα σε θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης που αφορούν τομές και μεταρρυθμίσεις.
Θα υπάρξει εκείνο το κυβερνών κόμμα που θα μπορέσει να βάλει τον δάκτυλο επί τον τύπων των ήλων; Θα υπάρξει εκείνο το κυβερνών κόμμα που θα μπορέσει να ξεπεράσει το πολιτκοκομματικό κόστος και να στραφεί αποτελεσματικά στις μεταρρυθμίσεις και να τις προωθήσει αποφασιστικά και αταλάντευτα; Θα υπάρξει εκείνο το κυβερνών κόμμα που θα μπορέσει να σταθεί με αξιοπρέπεια μπροστά στον συνδικαλιστικό τραμπουκισμό της συντεχνίας των δημοσίων υπαλλήλων της ΠΑΣΥΔΥ;
Αυτές οι κομματικές προσεγγίσεις και συμπεριφορές που έχουν διεισδύσει σε όλα τα επίπεδα κομματικού βίου βαθύνει την απαξίωση των πολιτών, παίρνοντας μεγαλύτερες αποστάσεις από τα κόμματα εξουσίας και αντιπολίτευσης. Ο πολίτης σήμερα απογοητευμένος αναζητεί οχήματα διαμαρτυρίας, διερωτώμενος αν μπορεί το πολιτικό σκηνικό να ανατραπεί, αφού όλα τα κόμματα (πρωτίστως τα δύο μεγάλα) φθείρονται χωρίς όμως να αλλάζουν οι ισορροπίες δυνάμεων. Αυτή η γενικευμένη αποδοκιμασία προς το σύνολο των πολιτικών και παράλληλα η ισχυροποίηση ενός ρεύματος διαμαρτυρίας των πολιτών θα πρέπει να μετατραπεί σε πολιτική κρίση και συμμετοχική παρέμβαση.
* Αντιπρόεδρος Συμμαχίας Πολιτών
