Δεν είναι ανάγκη να έχει κάποιος πτυχίο κοινωνιολογίας για ν’ αντιληφθεί πως το ποδόσφαιρο είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό φαινόμενο στην Κύπρο την τελευταία δεκαετία. Ο κόσμος ψάχνει διέξοδο στη μπάλα, το «όπιο του λαού» όπως το είχαν αποκαλέσει ολοκληρωτικά καθεστώτα που το χρησιμοποίησαν.
Εσχάτως το ποδόσφαιρο έπαψε να είναι διασκέδαση για τον Κύπριο και έγινε ανάγκη. Το απέδειξε με 21.655 εισιτήρια στο ματς του ΑΠΟΕΛ - ρεκόρ προσέλευσης σε ευρωπαϊκό αγώνα και μάλιστα κατακαλόκαιρο όταν πολλοί λείπουν σε διακοπές (τα προηγούμενο ρεκόρ έγινε Σεπτέμβρη).
Σε ένα μίζερο και καταθλιπτικό καλοκαίρι το μόνο πράγμα που έμεινε να δίνει χαρά σ’ αυτό το λαό είναι η μπάλα. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Και δεν είναι καθόλου τιμητικό για έναν λαό να παθαίνει αμόκ όμοιο με αυτό που πιάνει τους φτωχούς Βραζιλιάνους σε κάθε Μουντιάλ. Στη Λευκωσία τις τελευταίες μέρες ο κόσμος πήγαινε δουλειά και δεν ήθελε να δουλέψει. Δεν έβλεπε την ώρα να πάει στο γήπεδο.
Ο ΑΠΟΕΛ έδωσε χαρά σε περισσότερη από τη μισή Κύπρο. Μακάρι να πάει καλά και η Ομόνοια την Πέμπτη (25/08) να χαρούν και οι υπόλοιποι. Διότι ως λαός έχουμε ανάγκη από την ελπίδα που δυστυχώς μόνο οι ποδοσφαιρικές ομάδες μπορούν να προσφέρουν. Το έχω πει ξανά πως καλό θα ήταν να μιμηθούν τον τρόπο δουλειάς τους κι άλλοι, έξω από το ποδόσφαιρο.
Υ.Γ. Ο ΑΠΟΕΛ έδωσε ελπίδα και στην Ελλάδα. Μας το είπαν ο Δημητριάδης (ΝΕΤ) στην Κρακοβία, ο Σπυρόπουλος (MEGA) στο ΓΣΠ, το διαβάσαμε και στα site. Όχι μόνο προβλήθηκαν ζωντανά, πανελλαδικά και ελεύθερα τα ματς με την Βίσλα αλλά πήγαν και πολύ καλά από τηλεθέαση.
