Του Απόστολου Τομαρά
Η στάση του Δημοκρατικού Κόμματος, απέναντι στον υπουργό Οικονομικών Χάρη Γεωργιάδη κάθε φορά που «σκάει» ένα ζήτημα οικονομίας, τείνει να καταστεί γραφική. Και άλλα κόμματα ζήτησαν την παραίτηση του ΥΠΟΙΚ όμως για το ΔΗΚΟ η αποπομπή του, δείχνει να έχει γίνει εμμονή.
Κάτι που φάνηκε στην τελευταία σύσκεψη των αρχηγών στο Προεδρικό, για το θέμα των δημοσίων υπαλλήλων. Στάση που δεν πέρασε απαρατήρητη από τους υπόλοιπους αρχηγούς, στο παρασκήνιο. Αυτό που προκαλεί έκπληξη με το ΔΗΚΟ είναι ότι μέχρι πρόσφατα το κόμμα, εμφανιζόταν να τα έχει βρει με τον ΔΥΣΗ, αλλά και να έχει απευθείας πρόσβαση στο Προεδρικό. Ένα παράδειγμα ήταν με τους διορισμούς ΔΣ στους ημικρατικούς οργανισμούς, όπου το ΔΗΚΟ επέστρεψε μετά τη μεγάλη φυγή, όταν στην ηγεσία του κόμματος ανήλθε ο Νικόλας Παπαδόπουλος. Ακούγοντας τον πρόεδρου του κόμματος να επαναλαμβάνει τα περί παραιτήσεως Χάρη Γεωργιάδη, γιατί πέτυχαν οι προσφυγές δημοσίων υπαλλήλων στο Διοικητικό Δικαστήριο, προσπαθούσα να σχηματίσω εικόνα για την αντίδραση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Να δεχθώ ότι για την περίπτωση του Συνεργατισμού ο υπουργός Οικονομικών, ως ο εκπρόσωπος του ιδιοκτήτη, που ήταν το κράτος, έφερε ευθύνες.
Για την περίπτωση των προσφυγών, όμως, ποια είναι η ευθύνη του ΥΠΟΙΚ που να δικαιολογεί παραίτηση του; Ακόμα και αυτό το ΑΚΕΛ, δημόσια διαχώρισε την περίπτωση του Συνεργατισμού με αυτή των δημοσίων υπαλλήλων. Το ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Χάρης Γεωργιάδης ή ενδεχόμενες δημοσιονομικές επιπτώσεις; Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν υπήρχε περίπτωση να αποπέμψει τον υπουργό Οικονομικών και αυτό το γνωρίζει ο Νικόλας Παπαδόπουλος. Ο ίδιος γνωρίζει, επίσης το λόγο που τον ώθησε να θέσει ζήτημα, γνωρίζοντας το αποτέλεσμα.
Η τοποθέτηση του προέδρου του ΔΗΚΟ ότι υπάρχει κενό αξιοπιστίας της κυβέρνησης και αυτό το κενό μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την παραίτηση του Υπουργού Οικονομικών, δεν αποτελεί δείγμα υπεύθυνης στάσης απέναντι σε ένα σοβαρό ζήτημα. Υπεύθυνη στάση αποτελεί π.χ η θέση του ΑΚΕΛ, που επίσημα διαχωρίζει το ένα θέμα από το άλλο. Ο ΥΠΟΙΚ το τελευταίο διάστημα βρέθηκε να βάλλεται από τα περισσότερα κόμματα με αφορμή το πόρισμα της Επιτροπής Αρέστη. Δεν ισχυρίζομαι πως η κυβέρνηση δεν φέρει ευθύνες για την κατάρρευση της ΣΚΤ ισχυρίζομαι, όμως, πως μια άλλη κυβέρνηση από την παρούσα, πολύ δύσκολα θα πετύχαινε διαφορετικό αποτέλεσμα.
Τα «παλιά» κόμματα ξέχασαν πως ο Συνεργατισμός ουσιαστικά είχε τελειώσει πριν το 2013. Η δύσκολη επιλογή ήταν να γίνει προσπάθεια να διασωθεί, το μεγαλύτερο πιστωτικό ίδρυμα με 1,7 δισ. ευρώ. Η άλλη επιλογή ήταν η ΣΚΤ να είχε την τύχη της πρώην Λαϊκής. Ανάμεσα στα δυο κακά επιλέχθηκε το πιο «ανώδυνο». Όταν κλείνει μια κρατική τράπεζα, εκ των πραγμάτων την ευθύνη την έχει η κυβέρνηση. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, ευθύνες έχουν και όσοι έφεραν τον Συνεργατισμό στην κατάσταση του 2013, για να μην ξεχνιόμαστε.
