Της Ελένης Ξένου
Πέρασαν αρκετοί μήνες (συγκεκριμένα τον περασμένο Οκτώβριο) από τότε που στελέχη των συγκυβερνώντων κομμάτων ανηφόριζαν τον Λόφο προκειμένου να συζητήσουν για τρόπους βελτίωσης των σχέσεών τους με τον Πρόεδρο και την κυβέρνηση. Αυτοί οι τρόποι προφανώς δεν βρέθηκαν ούτε και «εφευρέθηκαν» (για να θυμηθούμε την αγαπημένη λέξη του κ. Παπαδόπουλου), αφού στο σήμερα που βρισκόμαστε ο αρχηγός του ΔΗΚΟ δήλωσε προ ημερών πως «δεν είναι καθόλου ικανοποιημένοι από τον τρόπο που λειτουργεί η συνεργασία τους και πως πρέπει να υπάρξει καλύτερη προσυννενόηση, προδιαβούλευση και συναπόφαση για σημαντικά πολιτικά θέματα». Υποστήριξε μάλιστα πως «εξαρτάται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας η βελτίωση αυτής της συνεργασίας», θέση η οποία αναπόφευκτα εγείρει ερωτήματα.
Πρώτο και καλύτερο, το γιατί εξακολουθεί να μένει στη συγκυβέρνηση το ΔΗΚΟ περιμένοντας από τον Πρόεδρο να του δώσει ρόλο και σημασία και δεν προσπαθεί να διασώσει όση αξιοπιστία τυχόν του απέμεινε αποχωρώντας με αξιοπρέπεια. Τις προάλλες, ο κ. Παντελίδης –ο στενότερος συνεργάτης του κ. Παπαδόπουλου– είπε σε συνέντευξη στην «Κ» πως η κυβέρνηση επιδεικνύει αδικαιολόγητη ανοχή σε πολιτικά θέματα που συνδέονται με ΕΛΑΜ και σ’ αυτό ήρθε να επαυξήσει ο κ. Παπαδόπουλος, λέγοντας πως όντως ξένισε η δήλωση του Προέδρου σε σχέση με την ανεύθυνη πρωτοβουλία του ΕΛΑΜ στο Ευρωκοινοβούλιο. Εκτός αυτού, ο κ. Παντελίδης άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον ΔΗΣΥ, γεγονός που θορύβησε το Προεδρικό εντείνοντας τις μη αγαστές σχέσεις τους. Δεν υπάρχει ιδιαίτερο νόημα να χαραμίσουμε χρόνο και χώρο για να κάνουμε αναδρομή σε όλα εκείνα τα περιστατικά που συνέβησαν από την απαρχή αυτής της οπορτουνιστικής (και από τα δύο μέρη) σύμπραξης και τα οποία καταδεικνύουν πως το ΔΗΚΟ –καθώς και τα υπόλοιπα συγκυβερνώντα κόμματα (τα οποία τώρα κινδυνεύουν να μετατραπούν σε είδος προς εξαφάνιση)– αγνοείτο επιδεικτικά σε ένα σωρό ζητήματα της διακυβέρνησης. Θεωρώ σαφώς πιο σημαντικό να εστιάσουμε στα ερωτήματα που εγείρονται από την παραδοχή του ίδιου του κ. Παπαδόπουλου ότι η συνεργασία παραμένει προβληματική και πως είναι στο χέρι του Προέδρου να τη βελτιώσει, θέση που επί της ουσίας δεν περιποιεί καμία τιμή στο ΔΗΚΟ, το οποίο μέσα από τέτοιες δηλώσεις, στα μάτια του κάθε νοήμονα πολίτη φαντάζει σαν την απατημένη σύζυγο που εκλιπαρεί εμμονικά για λίγη σημασία.
Γιατί λοιπόν δεν αποχωρεί το ΔΗΚΟ από τη συγκυβέρνηση; Γιατί δεν διαχωρίζει τη θέση του εφόσον διαφωνεί σε χειρισμούς για θέματα που τα θεωρεί επικίνδυνες ενέργειες οι οποίες, όπως υποστήριξε και ο κ. Παντελίδης, εκθέτουν τη χώρα (όπως στο θέμα του ΕΛΑΜ); Γιατί ενώ απαιτεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μην δείχνει αυτή την αδικαιολόγητη ανοχή απέναντι σε πολιτικά θέματα που το ΔΗΚΟ θεωρεί καίρια (και ομολογουμένως είναι), το ίδιο επιδεικνύει τόση ανοχή στη συνεχόμενη υποβάθμιση του ρόλου του στη συγκυβέρνηση, γεγονός που αυξάνει τη δυσπιστία του σκεπτόμενου πολίτη απέναντι στον τρόπο που πολιτεύεται πλέον ή και ανέκαθεν το συγκεκριμένο κόμμα; Πόσο αξιόπιστο το καθιστά η παραμονή του, δεδομένου ότι είναι γνωστό τοις πάσι πως δεν τα βρίσκει με το Προεδρικό; Και ναι μεν η σχέση τους ουδέποτε στηρίχτηκε σε κοινές πολιτικές θέσεις και οράματα, αλλά θα μπορούσαν ωστόσο να κρατούν τα προσχήματα και όχι να μας «τρίβουν» μες στα μούτρα μας αυτή την τόσο έκδηλη καιροσκοπική συνδιαλλαγή τους. Πόσο μάλλον σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς, όπου οι πολίτες έφτασαν στο σημείο να μην εμπιστεύονται ούτε τη σκιά τους και κάτι τέτοιους συμφεροντολογικούς πολιτικούς ελιγμούς τους μυρίζονται από μακριά.
Τι ακριβώς περιμένει λοιπόν το ΔΗΚΟ για να αποχωρήσει από τη συγκυβέρνηση επανακτώντας την προ πολλού χαμένη του αξιοπρέπεια; Μήπως περιμένει να «εφεύρει» πρώτα την επόμενη ευκαιριακή σύμπραξη που θα πιστέψει ότι μπορεί να το σώσει από τη συνεχιζόμενή του κατρακύλα; Κι αν όντως αυτό περιμένει, τότε τι άλλο πρέπει αλήθεια να συμβεί ώστε το πάθημα να του γίνει μάθημα;
