Του Κώστα Ιορδανίδη
Η ολιγοήμερη διακοπή των εργασιών του Κοινοβουλίου είναι απολύτως αναγκαία. Oχι απλώς για τους καταπονηθέντες βουλευτές, αλλά και για την αλλαγή του κλίματος, που παραμένει οξύτατα προεκλογικό. Θα πρέπει όλοι να κατεβούν από τα «μπαλκόνια» και να ασχοληθούν –πρωτίστως οι υπουργοί– με τα χαρτοφυλάκια που τους εμπιστεύθηκε ο πρωθυπουργός.
Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε πολύ υψηλά τον πήχυ των αποδόσεων στα μέλη του υπουργικού του συμβουλίου. Οι φωνασκίες, καταγγελίες και άλλα παρόμοια θεατρικά δεν συνιστούν άσκηση κυβερνητικής πολιτικής, διότι τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν –και είναι ατυχώς υπέρμετρες– θα ακολουθήσουν η χλεύη και η γελοιοποίηση των διακηρύξεων της «εκσυγχρονιστικής αλλαγής». Με σφάλματα τραγικά, που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, ερασιτεχνισμούς και εμμονές συχνά αντιπαραγωγικότατες, η κυβέρνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα ολοκλήρωσε το πρόγραμμα που συνομολόγησε με τους θεσμούς και τους ηγέτες της Ευρωζώνης.
Θα μπορούσε να είναι καλύτερο, αλλά πολλά θα μπορούσαν να είχαν γίνει, και κυρίως να είχε αποφευχθεί η χρεοκοπία της χώρας το 2010. Αλλά δεν έγιναν, επί δεκαετίες. Ο αρμόδιος υπουργός διαβεβαιοί πως δίδει μάχη για τη μείωση των πλεονασμάτων και του ευχόμεθα όλοι καλή επιτυχία. Αλλά το θέμα δεν είναι οι «μάχες» που δίδει ο κάθε ένας στη ζωή του ή στην πολιτική, αλλά το αποτέλεσμα, διότι από αυτό και μόνον κρίνεται. Η εξαγγελία προθέσεων έληξε με το τέλος της προεκλογικής εκστρατείας. Η συμφωνία των Πρεσπών, που έθεσε τέλος σε μια εκκρεμότητα περίπου τριών δεκαετιών και οδήγησε στην εξομάλυνση των σχέσεων της Ελλάδος με τη Βόρεια Μακεδονία, επικρίθηκε με ιδιαίτερη οξύτητα από τη Ν.Δ. και σύμπασα την αντιπολίτευση.
Ωστόσο, εάν ο κ. Τσίπρας, επικαλούμενος το πολιτικό κόστος και τον κίνδυνο διασπάσεως του κυβερνητικού συνασπισμού –που όντως συνέβη– δεν υπέγραφε τη συμφωνία (που φυσικά δεν είναι τέλεια), τότε η διαχείριση ενός πιεστικού προβλήματος θα έπεφτε στην Ν.Δ., και αυτός θα ήταν ο μεγαλύτερος εφιάλτης του κ. Μητσοτάκη. Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Τέλος, οι σχέσεις της Ελλάδος με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ όχι απλώς δεν διαταράχθηκαν, όπως θα ανέμενε κανείς με την άνοδο μiας κυβερνήσεως της «ριζοσπαστικής Αριστεράς», αλλά εδραιώθηκαν και ενισχύθηκαν. Μένουν πάρα πολλά να γίνουν από την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη και στον τομέα της οικονομίας και στην αναδιάρθρωση του κράτους.
Οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει θα είναι κολοσσιαίες, πολύ μεγαλύτερες από τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και τους εταίρους μας. Διότι με τη χαλάρωση των πάντων επί δεκαετίες, την πίεση που υπέστη η κοινωνία επί εννέα χρόνια, και ασφαλώς θα εξακολουθήσει για ένα μακρότατο διάστημα, έχουν αναπτυχθεί τεράστιες δυνάμεις αδρανείας, συμφέροντα που αξιοποιούν τις αρρυθμίες του κράτους προς ίδιον πλουτισμό, που δεν είναι διόλου εύκολο να εκριζωθούν, και κυρίως προσδοκίες. Εάν ο κ. Μητσοτάκης καταφέρει να εφαρμόσει το 15% αυτών που έχει στον νου του, θα είναι ένας πολύ επιτυχημένος πρωθυπουργός. Ο πατέρας του, από τους εμπειρότερους πολιτικούς της Ελλάδος, δεν τα κατάφερε στο παρελθόν.
