Του Νίκου Κωνσταντάρα
Τα πέναλτι είναι η χαρά του κακού ατόμου, αυτού που καραδοκεί για να διοχετεύσει στον δημόσιο χώρο το μίσος, τον φθόνο και τον θυμό που τον πνίγουν μέσα στο στενό κελί της ασημαντότητάς του. Στα πέναλτι, ο στόχος τέτοιων ανθρώπων είναι μόνος, απογυμνωμένος από τον μανδύα της ομάδας και της κοινωνικής θέσης που έχει κερδίσει με χρόνο και θυσία, και αναμετριέται με το τέλειο. Τέλειο είναι το χτύπημα που και ο καλύτερος τερματοφύλακας, ακόμη και αν «διαβάσει» την πορεία της μπάλας, δεν θα μπορέσει να την αποκρούσει. Ό,τι άλλο είναι αποτυχία, είτε ο παίκτης αστοχήσει είτε τον νικήσει ο τερματοφύλακας. Ο παίκτης κρίνεται από το αποτέλεσμα, χωρίς να μετράνε τα τόσα γκολ και οι συμμετοχές που έφεραν την ομάδα του στον τελικό. Μόνος εναντίον του αντιπάλου μέσα στο γήπεδο, είναι μόνος μπροστά στο πλήθος, μπροστά και στα άτομα που ποθούν την ταπείνωσή του. Επιζητούν τη δικαίωσή τους εναντίον του νέου, πλούσιου, επιτυχημένου και, συνήθως, απρόσιτου στόχου. Γι’ αυτό τόσοι ρατσιστές «οπαδοί» της Εθνικής Αγγλίας (και μέσα ενημέρωσης που τους ενθαρρύνουν) έχουν στοχοποιήσει τους μαύρους παίκτες της ομάδας. Επειδή δεν μπορούν να αναμετρηθούν μαζί τους με οποιονδήποτε άλλον τρόπο, ανακηρύσσουν εαυτούς νικητές λόγω της φυλετικής τους καταγωγής, κάτι στο οποίο ούτε ο «επιτιθέμενος» ούτε ο «στόχος» έχει κάποια επιλογή. Όταν, όμως, ο μαύρος αστέρας σφάλλει στο πεδίο του αγωνίσματος, τότε ο ρατσιστής εθνικιστής «δικαιώνεται»: ο στόχος του δεν είναι μόνο μαύρος αλλά και αποτυχημένος. Βρίσκει, δηλαδή, «αντικειμενική» βάση για την πρωτόγονη μισαλλοδοξία του.
Γι’ αυτό, πολλοί που παρακολουθούσαν τον τελικό του Euro 2020 μεταξύ Αγγλίας και Ιταλίας, την Κυριακή, φοβούνταν το ενδεχόμενο η αναμέτρηση να καταλήξει σε πέναλτι. Γνωρίζοντας ότι οι νέοι αστέρες Ράσφορντ, Σάντσο και Σάκα είναι στόχοι ρατσιστικών επιθέσεων σε όλη τους την καριέρα και στη διάρκεια της επιτυχημένης αγγλικής πορείας στο Euro, προέβλεπαν χειρότερες επιθέσεις εάν κάποιος από αυτούς δεν έπαιζε καλά ή –ακόμη χειρότερα– αστοχούσε στην εκτέλεση πέναλτι. Τα πράγματα εξελίχθηκαν χειρότερα απ’ ό,τι φοβούνταν. Ενώ ο αρχηγός της αγγλικής ομάδας ευστόχησε με το πρώτο πέναλτι και ο τερματοφύλακας απέκρουσε δύο πέναλτι των Ιταλών, ο Ράσφορντ αστόχησε και ο Ιταλός τερματοφύλακας απέκρουσε τις βολές των Σάντσο και Σάκα. Η Ιταλία νίκησε, οι ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον των απογόνων μεταναστών φούντωσαν. Όπως αναμενόταν. Ο προπονητής Γκάρεθ Σαουθγκέιτ έσπευσε να παρηγορήσει και να προστατεύσει τους παίκτες του. Ανέλαβε την ευθύνη για την επιλογή του να εκτελέσουν τα πέναλτι, λέγοντας ότι είχαν αποδείξει ότι ήταν οι καλύτεροι. Η ομάδα συσπειρώθηκε γύρω από τα συντετριμμένα μέλη της. Αυτό, και το ισχυρό κύμα συμπαράστασης στην κοινωνία, είναι ο καλύτερος οιωνός για μελλοντικές νίκες της ομάδας. Ακριβώς επειδή τώρα η κοινωνία βλέπει τους αθλητικούς αστέρες ως ευάλωτους νέους, κατανοεί το βάθος του ρατσισμού στους κόλπους της. Η «δικαίωση» του κακού είναι αυτογκόλ.
