Του Πάρη Δημητριάδη
Ακόμη ένα πολύ καυτό καλοκαίρι βαδίζει ημερολογιακά προς το τέλος του, με τις πιθανότητες για ξέσπασμα μεγάλων πυρκαγιών να συνεχίζουν ασφαλώς να υπάρχουν, πλην όμως σταδιακά κι όσο ο καιρός θα αρχίσει σιγά σιγά να δροσίζει, ελπίζουμε και να βρέχει, θα απομακρυνόμαστε από την πανύψηλη επικινδυνότητα βαθέως κόκκινου. Δεν ενδείκνυται εφησυχασμός, ποτέ και για καμία περίπτωση, θα μπορούσε όμως να πει κάποιος ότι ξεφεύγουμε τουλάχιστον από την πολύ κρίσιμη περίοδο. Από την sos περίοδο, δηλαδή, όπου ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Γεωργίας και κατεξοχήν Υπεύθυνος Συντονιστής του κράτους για την πρόληψη και αντιμετώπιση πυρκαγιών θα ήταν φρόνιμο να μην βρίσκεται στη μακρινή… Αυστραλία. Κουβέντα να γίνεται.
Κι από τη μακρινή Αυστραλία πάμε στην εξίσου μακρινή Αμερική, από όπου μας ήρθαν τις τελευταίες μέρες στο κράτος που μας έλαχε για πατρίδα ειδικοί εμπειρογνώμονες για να μας πουν τι έφταιξε και κόντεψε να καεί στα τέλη Ιουλίου, σε μια μέρα, η μισή Κύπρος. Δύο αποτσίγαρα έφταιξαν, μας είπαν. Τα ερωτήματα για τη μεγαλύτερη φωτιά στη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου που σκότωσε δύο ανθρώπους και κατέκαψε συγκλονιστικό αριθμό σπιτιών, υποστατικών και καλλιεργήσιμης και όχι μόνο γης, είναι πάρα πολλά, είναι εξαιρετικά σοβαρά και βασανιστικά και προφανώς θα απασχολούν τη δημόσια σφαίρα για πολύ καιρό.
Με αφορμή όλο αυτό το κακό με τις φωτιές, που κάθε καλοκαίρι ταλαιπωρεί αφάνταστα τις χώρες που βρέχονται από τη Μεσόγειο Θάλασσα -προσοχή αυτό δεν το λέω για απαλλαγή των ευθυνών- όπου κάθε πέρσι και καλύτερα και όπου σε συνδυασμό με την κλιματική κρίση που επιδεινώνεται με πολύ ταχύτερους ρυθμούς από ότι είχε αρχικώς προβλεφθεί από την επιστημονική κοινότητα, θα ήθελα να σταθώ σε ένα και μόνο ερώτημα, το οποίο, παρόλο που είναι στοιχειώδες, αισθάνομαι πως δεν το έχουμε ιεραρχήσει όσο ψηλά ενδείκνυται: Φυτεύουμε όσα νέα δέντρα θα έπρεπε να φυτέψουμε;
Ειλικρινά διερωτώμαι: Ειδικά στα αστικά μας κέντρα, οι λογής μουχταραίοι και δήμαρχοι γιατί δεν ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με δεντροφυτεύσεις; Αντιλαμβανόμαστε πού οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια και πόσο γρήγορα φεύγει η κατάσταση από τον έλεγχο; Αντιλαμβανόμαστε πόσα άπειρα προβλήματα προκαλούνται από την απουσία ικανοποιητικού πρασίνου και την ίδια ώρα πόσες λύσεις και πόσα οφέλη συνεπάγονται με μαζικές και ουσιαστικές δενδροφυτεύσεις; Γνωρίζω πως στο προεκλογικό πρόγραμμα των δημάρχων των μεγάλων πόλεων το ζήτημα είχε τεθεί πράγματι αρκετά ψηλά, ένα και πλέον χρόνο ωστόσο μετά τις εκλογές δεν βλέπω τις δεντροφυτεύσεις να κινούνται με τον ρυθμό που θα έπρεπε.
Για χάριν της κυριολεκτικής Ιστορίας, αξίζει να υπενθυμιστεί ότι στο παρελθόν η Κύπρος πέρασε ξανά περιόδους μεγάλης και παρατεταμένης ξηρασίας, σε σημείο όπου είχε σχεδόν εγκαταλειφθεί πλήρως από τους κατοίκους της. Η τεχνολογία και η τεχνογνωσία του σήμερα μπορεί να μην μας οδηγήσει σε τέτοια ακρότητα, αυτό όμως δεν πρέπει επουδενί να μας εφησυχάσει. Τα νέα δροσιστικά και σκιερά δέντρα που πρέπει να φυτευτούν παντού πρέπει να είναι πάρα πολλά, πρέπει να είναι σε κάθε σημείο και σε κάθε γωνιά και το ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως κατεπείγον.
