Του Θανάση Φωτίου
«Η στάση ενός πολιτικού κόμματος απέναντι στα λάθη του είναι ένα από τα σπουδαιότερα και ασφαλέστερα κριτήρια για τη σοβαρότητά του. Η ανοιχτή αναγνώριση του λάθους του, ο εντοπισμός των αιτιών του λάθους, η ανάλυση των συνθηκών που το δημιούργησαν, η προσεκτική εξέταση των μέσων για τη διόρθωση του λάθους – αυτό είναι το γνώρισμα ενός σοβαρού κόμματος…». Τη γνωστή ρήση του Λένιν είχε επικαλεστεί ο Άντρος Κυπριανού στην αρχή της ομιλίας του, μιλώντας το καλοκαίρι του 2016 από το βήμα της ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ, που συζητούσε το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών που είχαν προηγηθεί. «Αυτό πρέπει να βρούμε το θάρρος να κάνουμε με τη σημερινή μας συζήτηση. Να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, να εντοπίσουμε τις αιτίες που τα γεννούν και να καταλήξουμε στα μέσα που θα τα διορθώσουν. Δίχως υπερβολές, υποκειμενισμό, σκοπιμότητες και υστεροβουλία. Με θάρρος, ειλικρίνεια και αυτοκριτική διάθεση», είπε στη συνέχεια, φροντίζοντας να τονίσει και να αναδείξει το πνεύμα της συνόδου. Για να τα ακυρώσει όλα λίγα λεπτά αργότερα, στη συνέχεια της ομιλίας του, ακολουθώντας μια ολίγον ασυνήθιστη πρακτική αυτοκριτικής. «Ο κόσμος δικαίως ή αδίκως θεωρεί ότι δεν έχουμε εναλλακτικές προτάσεις» / «Διαστρεβλώθηκαν οι θέσεις μας» / «Δεν αναδείξαμε με σθένος τα θετικά και το πολυσχιδές έργο της διακυβέρνησης Χριστόφια» / «Παρόλη την ειλικρινή μας προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε και να πατάξουμε φαινόμενα διαφθοράς, δεν καταφέραμε να πείσουμε ότι η διαφθορά δεν άγγιξε το ΑΚΕΛ» / «Κόσμος, παραδοσιακά προσκείμενος στην Αριστερά, απείχε από τις εκλογές γιατί δεν είδε σε εμάς το αποκούμπι στα προβλήματά του, ούτε την ελπίδα στο μέλλον του»… Εν ολίγοις, η διαφθορά δεν είχε αγγίξει το ΑΚΕΛ, δεν λερώθηκαν με σκάνδαλα, απλώς δεν κατάφεραν να πείσουν γι’ αυτό. Εναλλακτικές προτάσεις είχαν, ο κόσμος δεν τις εκτίμησε, δεν τις είδε. Η διακυβέρνηση Χριστόφια δεν είχε επισωρεύσει κακά, δεν αναδείχθηκαν όσο έπρεπε τα θετικά και το πολυσχιδές έργο της, δεν απώλεσαν οι ίδιοι το «ηθικό πλεονέκτημα», τραυματίστηκε από τον ανηλεή πόλεμο που δέχθηκαν… Εν κατακλείδι, αντί αυτοκριτικής, επίρριψη ευθυνών σε άλλους και, συμπερασματικά, ο λόγος για τον οποίο «η διακυβέρνηση Χριστόφια επηρεάζει αρνητικά τη συνείδηση πολλών», ήταν μάλλον επικοινωνιακός!
Όχι, δεν πρόκειται για κάποια ετεροχρονισμένη κριτική προς το ΑΚΕΛ – άλλωστε τα γράψαμε τότε, την επομένη της ολομέλειας. Για το ανασκάλισμα την ευθύνη έχει η προ ημερών «ηγετική παρέμβαση» του Νίκου Αναστασιάδη στο Πολιτικό Γραφείο του ΔΗΣΥ – που για να τη χαρακτηρίζει ως τέτοια η πλειοψηφία των ΜΜΕ, όντως θα ήταν. Εάν αντιληφθήκαμε σωστά, η «ηγετική παρέμβαση» αφορά σε πρωτοβουλία για την ενότητα του κόμματος και στην επούλωση τραυμάτων (που εκείνος προκάλεσε), τον επαναπατρισμό δυσαρεστημένων ψηφοφόρων και τη συστράτευση αποστασιοποιημένων παλιών και νέων στελεχών, ενόψει των βουλευτικών εκλογών του 2026.
Προφανώς, ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και τα εκστασιασμένα από την «ηγετική παρέμβαση» στελέχη αντιλαμβάνονται ότι ο Νίκος Αναστασιάδης αποτελεί βαρίδι για το κόμμα του, ανάλογο της διακυβέρνησης Χριστόφια για το ΑΚΕΛ, από την οποία δεν τόλμησε ποτέ να απογαλακτιστεί και το έχει πληρώσει επανειλημμένα. Μάλιστα, ο λόγος που εκείνος αποτελεί βαρίδι για τον Δημοκρατικό Συναγερμό δεν έχει να κάνει με αχαπαροσύνη, ανικανότητα, αγκυλώσεις και ετσιθελισμό, έχει να κάνει κυρίως με τον λεκέ της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα και καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του – που αγγίζει ακόμα και τον ίδιο. Έχει να κάνει με όσα σκανδαλωδώς αποφάσισε η κυβέρνησή του και τις περίεργες συμβάσεις που βρίσκουμε σήμερα μπροστά μας. Και τα οποία, βεβαίως, θα κληθούμε να ακριβοπληρώσουμε. Έχει να κάνει με το «κλείσιμο» του Κυπριακού. Έχει να κάνει με τη χρεοκοπία της πολιτικής ηθικής. Εντούτοις, επειδή δεν θα ήθελα να είμαι άδικος, οφείλω να παραδεχτώ πως, όταν ένας πρώην Πρόεδρος εμφανίζεται στα ανώτατα όργανα του κόμματός του δηλώνοντας «δυστυχώς, έχουμε παρεκκλίνει της ορθής πορείας, παρεκκλίναμε από τις αρχές του κόμματος», ασφαλέστατα και είναι αυτό μια «ηγετική παρέμβαση»!
