Του Χρίστου Ζαβού
Η ιστορία της ΑΕΛ, είναι ένα καλό παράδειγμα για να πειστεί κανείς ως προς το μέγεθος και τη δυναμική που έχουν τα σωματεία και δη, τα μεγάλα του νησιού. «Αν φύγει… θα κλείσουμε», ήταν για χρόνια το βασικό επιχείρημα, της μεγαλύτερης μερίδας των Αελιστών στην κουβέντα που γινόταν κατά πόσο πρέπει ή όχι ν’ αποχωρήσει ο για χρόνια πρόεδρος και βασικός χρηματοδότης της ομάδας, Ανδρέας Σοφοκλέους.
Την ίδια περίπου αντίληψη μοιράζονταν ή και μοιράζονται και τα μέλη των υπολοίπων μεγάλων ποδοσφαιρικών λαών του νησιού. Τρόμαζαν και μόνο στη σκέψη αποχώρησης του Πουλλαΐδη οι Ανορθωσιάτες… μεγάλο κομμάτι των Απολλωνιστών εξακολουθεί να συνδέει την ιστορία της ποδοσφαιρικής ομάδας με τον Νίκο Κίρζη, ενώ κατά καιρούς και στην Ομόνοια και στον ΑΠΟΕΛ, υπήρξαν παρόμοιες αντιδράσεις οπαδών, που πίστευαν ή και πιστεύουν ότι η μοίρα της ομάδας τους είναι άμεσα συνυφασμένη με τον Πετρίδη ή τον Παπασταύρου. Ακόμη και σήμερα, πολλοί είναι αυτοί που εκτιμούν ότι οι ομάδες, χωρίς τ’ «αφεντικά» τους, είναι τόσο ευάλωτες, σε σημείο που διακυβεύεται και η ίδια η ύπαρξή τους.
Ομολογουμένως το κάθε σωματείο είναι ξεχωριστή περίπτωση και οι χειρισμοί που έγιναν επίσης διαφέρουν. Αλλιώς είναι η πραγματικότητα της ΑΕΛ, αλλιώς το χειρίστηκαν στην Ανόρθωση, διαφορετικά του Απόλλωνα ή του ΑΠΟΕΛ.. το σίγουρο είναι ότι καμίας ομάδας η ύπαρξη δεν απειλείται, αν γύρω απ’ αυτήν τεθούν οι πρέπουσες ασφαλιστικές δικλίδες, που θα αποτρέπουν την όποια πιθανότητα κακοδιαχείρισης από τον Χ ή Ψ «επενδυτή». Ουδείς πια, δεν πρέπει να βιώνει το καθεστώς ατιμωρησίας που απολάμβαναν για χρόνια οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες και σίγουρα κανείς δεν πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται ως μεσσίας ή θεϊκή μορφή.
Στο σύγχρονο ποδοσφαιρικό πλαίσιο, άπαντες είναι επιχειρηματίες και ως εκ τούτου, πρέπει να ελέγχονται, να λογοδοτούν και κυρίως να υπερασπίζονται τα συμφέροντα των επιχειρήσεών τους, άρα και των σωματείων. Το «κλειδί» της ζωής των ομάδων, βρισκόταν και εξακολουθεί να βρίσκεται στα χέρια των φιλάθλων και των μελών του σωματείου, που βασική υποχρέωσή τους είναι να λειτουργούν ως θεματοφύλακες. Η θεωρία του «άμα φύγει… θα κλείσουμε» είναι εν μέρει σωστή, καθότι δεν αφορά τον όποιο επενδυτή, αλλά τον κόσμο και τους οπαδούς της ομάδας, οι οποίοι άνευ ελέγχου παρέδωσαν τις ομάδες τους σε προέδρους και επενδυτές, θέτοντας όντως σε κίνδυνο την ύπαρξη των σωματείων τους.
