Του Χρίστου Ζαβού
Καλλιτεχνικές ανησυχίες ταλαιπωρούν τη στήλη εξ ου και ο τίτλος του κειμένου. Δεν υπάρχει καμία πρόθεση ν’ ασχοληθούμε με τη γαλλική γλώσσα αλλά το γαλλικό σινεμά ήταν ανέκαθεν μια από τις όμορφες συνήθειες που λανσάραμε προκειμένου να δραπετεύουμε από την άγρια καθημερινότητα μας.
Επί τούτου, όχι πως πρόκειται για κανένα αριστούργημα αλλά η ομώνυμη με τον τίτλο, ταινία, αξίζει κανείς να την παρακολουθήσει. Το φιλμ του σκηνοθέτη Λουκά Μπελβό, ξεσκεπάζει κατά κάποιο τρόπο τις μεθόδους που χρησιμοποιούσε η γαλλική ακρό-δεξιά για να ωραιοποιήσει τη μορφή της και να γίνει έτσι αρεστή στο ευρύ κοινό.
Την ίδια ώρα που οι επικεφαλής της παράταξης παρουσιαζόντουσαν με σοβαροφάνεια και μια πλασματική ευπρέπεια ενώπιον του εκλογικού σώματος, στις τάξεις τους διατηρούνταν παραβατικά στοιχεία που εκτελούσαν διαταγές για να πλήξουν αντιπάλους , πρόσφυγες και όσους τέλος πάντων θεωρούνταν εχθροί για τους σκοπούς του κόμματος. Συγκεκαλυμμένη πίσω από ένα ευγενικό προσωπείο, η ηγέτιδα του κόμματος (εύκολα διαπιστώνεις ότι αναφέρεται στη Μαρί Λεπέν), χειριζόταν πράγματα και καταστάσεις στο παρασκήνιο που καμία σχέση δεν είχαν με τη δημόσια εμφάνισή της.
Μέσα από αυτή την ακτιβιστική ταινία, εύκολα κανείς συμπεραίνει την κατανομή καθηκόντων που υπήρχε στην οργάνωση. Από τη μια δηλαδή μεριά, οι θεωρητικοί της ιδεολογίας με το σοβαροφανές ύφος-προσωπείο και από την άλλη οι τραμπούκοι που ενεργούσαν είτε μετά από διαταγές, είτε παρασυρόμενοι από τα λόγια της ηγεσίας. Μέχρι και που έφτασαν στο σημείο, η ηγέτιδα να πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα κάποιους απ’ αυτούς που χρησιμοποιούσε για να κάνουν τις βρώμικες δουλειές.
Δεν είχε κιόλας άλλη επιλογή αφού όπως γνωρίζουμε από την ιστορία, έφτασε πολύ κοντά στον προεδρικό θώκο της Γαλλίας και τυχόν αποκαλύψεις για το βρώμικο παρελθόν της θα απέβαιναν μοιραίες. Έτσι συνήθως ολοκληρώνονται τέτοιου είδους συνεργασίες που μοιάζουν κυρίως με λυκοφιλίες και σίγουρα δεν στηρίζονται σε κάποια υγιή βάση. Και αυτό είναι το μεγαλείο της τέχνης στην τελική.
Ότι δηλαδή αποτυπώνει την ίδια τη ζωή, έτσι όπως την βιώνουμε και εμείς στο πετσί μας. Ωραία ταινία, την προτείνω για όσους ακόμη διατηρούν τις ανησυχίες τους.
