Του Χρίστου Ζαβού
Είναι αυτό που λέμε άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Τόσους μήνες καρτερικότητας, νοσταλγίας και υπομονής για το πότε θα ξαναδούμε την μπάλα να κυλά στον αγωνιστικό χώρο… και όσο πλησιάζει η στιγμή, τρομάζεις!! Θέλοντας και μη, η εξιδανίκευση του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος αποσύρεται και τη θέση της παίρνει η σκληρή πραγματικότητα.
Και εκεί που η σκέψη σου αρμενίζει στα ήρεμα και γαλήνια νερά που πλέει το άθλημα στη φύση του, ευθύς αμέσως οδηγείσαι στις φουρτούνες, στους βάλτους και τα έλη που κόλλησε εδώ και χρόνια το κυπριακό πρωτάθλημα. Η δίψα για το ποδόσφαιρο μεταμορφώνεται σε απέχθεια και η ανασφάλεια διαδέχεται την προσδοκία για να ξαναδείς ποδόσφαιρο. Ρεαλιστικά προσεγγίζοντας την κατάσταση δεν μπορείς να αποφύγεις τα δεδομένα που διέπουν το πρωτάθλημά μας. Σκανδαλώδεις διαιτησίες, ανοργανωσιά εκ μέρους των διοργανωτών, άδεια γήπεδα, προπαγανδιστικές ανακοινώσεις ομάδων, οπαδικά μίση και πάθη, προκατάληψη, στημένοι αγώνες, χυδαίες δηλώσεις παραγόντων, υβριστικές και ερειστικές ανακοινώσεις οργανωμένων οπαδών, ανάλυση αμφισβητούμενων φάσεων από κάθε λογής ειδικόανειδίκευτο συνιστούν, μεταξύ άλλων, το μωσαϊκό μιας πραγματικότητας που θα ξεδιπλωθεί ενώπιόν μας το ερχόμενο Σαββατοκύριακο με την έναρξη της πρώτης αγωνιστικής.
Άμα κιόλας στα πιο πάνω, προσθέσεις την «ιδιαιτερότητα» που πηγάζει μέσα από την εμφάνιση του κορωνοϊού στη ζωή μας, τότε όσοι ασχολούμαστε με το άθλημα δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να οχυρωθούμε κυρίως ψυχικά για ν’ αντέξουμε ό,τι παράλογο προκύψει τούτη τη χρονιά που μας έρχεται. Εδώ καλά, καλά για χρόνια έχει αποδειχθεί ότι ακόμη και με τα αυτονόητα δυσκολευόμαστε. Αναρωτιέται κανείς πώς θ’ αντιδράσουμε ποδοσφαιρικά μιλώντας, απέναντι στην πάρα-νορμάλ κατάσταση που δημιουργεί η επιδημία. Επί τούτου, μετά σιγουριάς θεωρώ ότι το τραγελαφικό στοιχείο θα εισβάλει για τα καλά στη ζωή μας. Όπως και να έχει. Αναπόφευκτα, η σκληρή πραγματικότητα σε προσγειώνει, αναγκάζοντας σε να δεις και τις δύο όψεις της. Από τη μια η σκέψη για το ιδεατό και από την άλλη το ανεπιθύμητο. Ανάλογα με το πώς ο καθένας το προσεγγίζει. Διχάζεσαι ακόμη και στην προσπάθεια σου να ευχηθείς το καλύτερο. Από τη μια δηλαδή ελπίζεις να παν όλα καλά και από την άλλη ένα επιφώνημα φόβου βγαίνει μέσα από τη ψυχή σου. Κάτι δηλαδή όπως ο τίτλος του κειμένου.
