Kathimerini.gr
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, που έκλεισε τα μάτια του για πάντα την Τετάρτη στην ηλικία των 60 ετών, ήταν ίσως ο πλέον εντυπωσιακός αλλά και αμφιλεγόμενος ποδοσφαιριστής στην ιστορία.
Αν και όχι τόσο σταθερός και αποτελεσματικός όσο ο Βραζιλιάνος Πελέ που κατέκτησε τρία Παγκόσμια Κύπελλα, ο Μαραντόνα ξεχώρισε για την εκπληκτική του προσωπικότητα, θετκά στο γήπεδο και αρνητικά έξω από αυτό.
Γεννηθείς στις 30 Οκτωβρίου του 1960 στην Αργεντινή, το «χρυσό παιδί (Πίμπε ντε Όρο)» έδειξε αμέσως τις ικανότητές του μπαίνοντας στις μικρές εθνικές ομάδες της Αργεντινής ενόσω έλαμπε στην Αρχεντίνος Τζούνιορς.
Γρήγορα ήρθαν η μεταγραφή στη λατρεμένη του Μπόκα Τζούνιορς και η κλήση του στην εθνική ανδρών, με συμμετοχή στην αποστολή του Μουντιάλ που έγινε στην Αργεντινή και κατέκτησε η «αλμπισελέστε» το 1978, χωρίς πάντως να προλάβει να παίξει καθόλου ο 17χρονος τότε Μαραντόνα.
Ακολούθησαν η μετακίνηση στην Ευρώπη και την Μπαρτσελόνα και το Μουντιάλ του 1982, πριν έρθει η μεγάλη μεταγραφή το 1984 στη Νάπολι, όπου ένας ολοκληρωμένος πια Μαραντόνα έφτασε στο απώγειο της δόξας του στην επταετή περίοδο έως το 1991, περιλαμβανομένης και της κατάκτησης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986 στο Μεξικό και του τελικού του Μουντιάλ του 1990.
Η πτώση άρχισε με τη χρήση ουσιών στις αρχές της δεκαετίας του 1990, και την αποχώρηση από τη Νάπολι με προορισμό τη Σεβίλλη και μετά την Αργεντινή, στη Νιούελς Ολντ Μπόις και την Μπόκα Τζούνιορς ξανά.
Ο Μαραντόνα έλαβε μέρος επίσης στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 σκοράροντας το τελευταίο από τα 34 τέρματά του με την εθνική Αργεντινής κόντρα στην Εθνική Ελλάδος, πριν τιμωρηθεί για τη χρήση ναρκωτικών.
Η προπονητική του καριέρα δεν ήταν επ’ ουδενί εφάμιλλη της ποδοσφαιρικής, έστω κι αν έφερε την εθνική Αργεντινής στα προημιτελικά του Μουντιάλ του 2010. Την ίδια ώρα πάλευε με τις εξαρτήσεις, με τις ασταθείς ερωτικές σχέσεις, την παχυσαρκία και την ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης μετά τη λήξη της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας.
Ο άνθρωπος που έγινε ταινία, τραγούδι, ακόμη και θρησκεία με δικούς της κανονικούς πιστούς και εκκλησία, άφησε πίσω του πέντε αναγνωρισμένα τέκνα από διάφορες γυναίκες, ενώ και άλλα παιδιά ισχυρίζονται ότι ήταν πατέρας τους.
Οι αριστερές του πεποιθήσεις τον έφεραν κοντά στον Φιντέλ Κάστρο της Κούβας, τον Ούγο Τσάβες της Βενεζουέλας και άλλους αριστερούς ηγέτες της Λατινικής Αμερικής.
Λέγεται μάλιστα ότι λατρεύτηκε τόσο πολύ στη Νάπολη, ώστε όταν στο Μουντιάλ του 1990 η Ιταλία αντιμετώπισε την Αργεντινή στο Σαν Πάολο, την έδρα της Νάπολι, οι ντόπιοι υποστήριζαν την Αργεντινή και όχι την ομάδα της πατρίδας τους.
