ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ο δισεκατομμυριούχος που δεν τον ενδιέφεραν τα χρήματα

Δεν ακολουθεί το παρδοσιακό lifestyle των μεγάλων γραφείων και σπάνια ανοίγει το κινητό του

Kathimerini.gr

Ο Ιβόν Σουινάρντ δεν υπήρξε ποτέ ένας συμβατικός επιχειρηματίας. Για την ακρίβεια δεν του αρέσει να θεωρεί τον εαυτό του επιχειρηματία. Απεχθάνεται το παραδοσιακό lifestyle των μεγάλων γραφείων και της αστικής κουλτούρας, σπάνια ανοίγει το κινητό του, ενώ υπάρχουν περίοδοι που «εξαφανίζεται» για να ανέβει σε κάποιο βουνό ή να πάει για ψάρεμα. Τα χρήματα δεν τον ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, καθώς, όπως προκύπτει από το περιβάλλον του, δεν τα ξοδεύει. Ζει απλά και λιτά, αγοράζοντας μόνον ό,τι του χρειάζεται. Είναι μάλλον παράδοξο που ο 78χρονος ακτιβιστής και ιδρυτής του γνωστού brand ρουχισμού Patagonia βρέθηκε φέτος στη λίστα των δισεκατομμυριούχων του περιοδικού Forbes.

Πρωτοπόρος ορειβάτης

Εκτός από την επιχειρηματική του δραστηριότητα ο Σουινάρντ, γεννημένος στο Μέιν από Αμερικανίδα μητέρα και Καναδό πατέρα, είναι γνωστός ως ένας από τους πρωτοπόρους ορειβάτες της δεκαετίας του ’60, ανακαλύπτοντας νέες διαδρομές και τεχνικές αναρρίχησης σε βραχώδη όρη από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά μέχρι το Φιτζ Ρόι, το βουνό που βρίσκεται στα νότια σύνορα της Χιλής με την Αργεντινή στην περιοχή της Παταγωνίας, το οποίο αποτέλεσε μερικά χρόνια αργότερα την έμπνευσή του για την ονομασία και τον λογότυπο της εταιρείας του.

Καθώς τα χρήματα που διέθετε ήταν περιορισμένα, άρχισε να κατασκευάζει μόνος του τον ορειβατικό του εξοπλισμό. Μάλιστα, πειραματιζόμενος στη σιδηρουργία, έφτιαξε τα πρώτα αυτοσχέδια πασαλάκια από σκληρυμένο χάλυβα και άρχισε να τα πουλάει σε επίδοξους αναρριχητές. Αυτή ήταν η πρώτη του επιχείρηση. Μέχρι το 1970 η Chouinard Equipment είχε γίνει ο μεγαλύτερος προμηθευτής αναρριχητικών εξαρτημάτων στις ΗΠΑ.

Την ίδια στιγμή, ο Σουινάρντ, σε ένα ταξίδι του στη Σκωτία, αγόρασε την μπλούζα μιας ομάδας ράγκμπι, η οποία, τραχιά και με μεγάλο γιακά, του φάνηκε κατάλληλη για αναρρίχηση. Οταν τη φόρεσε στις ΗΠΑ, οι σύντροφοί του εντυπωσιάστηκαν – έως έναν βαθμό και επειδή ήταν πολύχρωμη και ερχόταν σε αντίθεση με τα παραδοσιακά μουντά χρώματα που φορούσαν οι ορειβάτες. Τον ρώτησαν πού θα μπορούσαν να βρουν μια ίδια, και έτσι ο Σουινάρντ άρχισε να εισάγει όλο και περισσότερες τέτοιες μπλούζες δημιουργώντας σταδιακά μια μόδα.

Το 1973 σύστησε τη νέα του εταιρεία με σπορ ρούχα, την Patagonia.

Τα προϊόντα της Patagonia είναι όμορφα, καλοσχεδιασμένα, βολικά. Αλλά αυτό δεν τα κάνει μοναδικά. Εχει περισσότερη σημασία ότι ο Σουινάρντ ήταν ο πρώτος που αντικατέστησε το βαμβάκι με οργανικό και ήταν ο πρώτος που έφτιαξε ρούχα από ανακυκλωμένα πλαστικά μπουκάλια. Από τη δεκαετία του ’80 ξεκίνησε να προσφέρει το 10% των κερδών του σε μικρές περιβαλλοντικές ομάδες. «Γνωρίζουμε ότι η επιχειρηματική μας δραστηριότητα –από την ηλεκτροδότηση των χώρων μας μέχρι τη βαφή των ρούχων μας– δημιουργεί ρύπανση», διαβάζουμε στη σελίδα της Patagonia. «Γι’ αυτόν τον λόγο εργαζόμαστε σταθερά ώστε να μειώσουμε τη ζημιά».

Πριν από 12 χρόνια, ο Σουινάρντ έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Let my people go surfing», για τη φιλοσοφία ενός «απρόθυμου επιχειρηματία». Το μήνυμα του τίτλου το εννοεί. Ενθαρρύνει τους υπαλλήλους του (περίπου 1.000) να αφήνουν το γραφείο τους και να πηγαίνουν για σερφ και επιχορηγεί εκδρομές για ορειβασία και σκι.

«Μην το αγοράσετε»

Το 2011 σε μια ολοσέλιδη καταχώριση στους New York Times εμφανίστηκε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα διαφημιστικά μηνύματα του αιώνα: «Μην αγοράσετε αυτό το τζάκετ», αναγραφόταν με μεγάλα γράμματα πάνω από τη φωτογραφία ενός μπουφάν της Patagonia. Από κάτω, ένα κείμενο εξηγούσε ότι ακόμη και το εικονιζόμενο ρούχο, που είχε δημιουργηθεί με τον πιο «αγνό» τρόπο, είχε προκαλέσει περιβαλλοντική φθορά. «Σας ζητάμε να αγοράζετε λιγότερο και να προβληματιστείτε προτού ξοδέψετε έστω και μια δεκάρα γι’ αυτό το τζάκετ ή οτιδήποτε άλλο», ανέφερε μεταξύ άλλων.

Θα μπορούσαμε να το εκτιμήσουμε και ως διαφημιστικό τρικ, ως μια απόπειρα του Σουινάρντ να κερδίσει την εύνοια του καταναλωτή. Ακόμη κι έτσι, ο Σουινάρντ περνούσε το μήνυμά του για την ανάγκη μιας αντικαταναλωτικής κουλτούρας και για τη δημιουργία προϊόντων φιλικών προς το περιβάλλον. Το ότι αυτή η συνθήκη καθιστά τον ίδιο δισεκατομμυριούχο είναι κάτι που (φαίνεται να) τον αφήνει αδιάφορο.

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Kathimerini.gr

Παράξενα: Τελευταία Ενημέρωση

X