Του Απόστολου Κουρουπάκη
Έφυγε από τη ζωή η εκπαιδευτικός Μαρούλα Θεοδοσιάδου, σε ηλικία 92 ετών, η νηπιαγωγός-ψυχή της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της Κύπρου. Η Μαρούλα Θεοδοσιάδου καθόλη τη διάρκεια της ζωής της αφιερώθηκε με ολόκληρη την ψυχή της στην υπόθεση που ονομάζεται εκπαίδευση και μαθητής/τρια. Αγωνίστρια, που έβρισκε τρόπους να δηλώνει το «παρών» σε όλους τους δίκαιους αγώνες του τόπου.
Μετά την εισβολή του 1974, άφησε τον Παιδικό Σταθμό και Νηπιαγωγείο «Μάνα», στην Παλλουριώτισσα και ίδρυσε νηπιαγωγείο μέσα στον καταυλισμό Σταυρού. Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες η Μαρούλα Θεοδοσιάδου δεν λιποψύχησε, στάθηκε βράχος στα παιδιά της, στα παιδιά εκείνα που βίαια έπρεπε να αρχίσουν ξανά να ζουν. Όπως είχε πει στην «Κ» το 2020 «Με πόνο ψυχής αφήσαμε το δικό μας σχολείο που λειτουργούσε στην Παλλουριώτισσα και ιδρύσαμε νηπιαγωγείο μέσα στον καταυλισμό Σταυρού».
Για την έντονη δραστηριοποίησή της αμέσως μετά τον πόλεμο και τη συνεχή της έγνοια για τα παιδιά είχε πει: «Θυμάμαι ότι τα παιδιά εκείνες τις ημέρες ήταν όλα θλιμμένα, δεν ήθελαν ούτε να φάνε, ούτε να παίξουν. Εμείς οι δασκάλες συγκρατούσαμε τα δάκρυά μας και προσπαθούσαμε να τα κάνουμε να χαρούν, παίζοντας μαζί τους, διοργανώνοντας κουκλοθέατρο και σιγά-σιγά αυτά τα παιδιά άρχισαν να γελούν». Το Υπουργείο Παιδείας τότε της ανέθεσε να ιδρύσει νηπιαγωγεία σε πέντε προσφυγικούς συνοικισμούς, το Νηπιαγωγείο ‘Μάνα’ καταυλισμού Σταυρού, Νηπιαγωγείο Κόκκινες, Ορφανοτροφείο Ψημολόφου και Νηπιαγωγείο στην Παλαιά Έκθεση.
Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών, το 1993, και ήταν πάντοτε παρούσα στα εκπαιδευτικά και συνδικαλιστικά πράγματα. Μάλιστα, στο μεγάλο εκπαιδευτικό συλλαλητήριο του 2018, η Μαρούλα Θεοδοσιάδου είχε πει στον συνάδελφο Πάρη Δημητριάδη πως είχε κατέλθει για να συμπαρασταθεί στον αγώνα τον συναδέλφων της εκπαιδευτικών, επειδή πλήττεται το κύρος και η αξιοπρέπειά τους, πλήττεται ουσιαστικά το δημόσιο σχολείο. «Το δασκαλίκι δεν είναι επάγγελμα είναι λειτούργημα ο δάσκαλος για να σταθεί στην έδρα διαθέτει απόθεμα ψυχής, δεν διδάσκει μόνο παιδαγωγεί, να εμφυτέψει στα παιδιά την αγάπη, τη φιλία, τις πανανθρώπινες αξίες» είχε σημειώσει η Θεοδοσιάδου.
Η Μαρούλα Θεοδοσιάδου ήταν συγγραφέας παιδικών βιβλίων και αρθρογραφούσε στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο της Κύπρου. Μερικά από τα έργα της ήταν: «Πετάει… πετάει ο ελέφαντας! Παραμύθι για μικρούς και μεγάλους», «Το Ειρηνοχώρι», «Του καημού και της ελπίδας: διηγήματα», «Ένα προσκύνημα», «Παίζω σκέφτομαι μαθαίνω : μαθηματικές έννοιες στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό», «Κελαηδήματα: ποιήματα-τραγούδια για παιδιά», «Στη χώρα με τα τρελά-στραβά κι ανάποδα», «Τσίφι τσίφι: παραμύθια για μικρά παιδιά», «Γέλα, παλιάτσο!», «Του καημού και της ελπίδας», «Αναφορά στον πατέρα».
Το βιβλίο της «Τραγουδώ την πικρή προσφυγιά»
Μόλις στις 17 Αυγούστου στην «Καθημερινή» κάναμε μία μικρή παρουσίαση του βιβλίου της «Τραγουδώ την πικρή προσφυγιά», ένεκα των ημερών.
Το βιβλίο της νηπιαγωγού Μαρούλας Θεοδοσιάδου, «Τραγουδώ την πικρή προσφυγιά» (Λευκωσία 1976) είναι ποιήματά της καταθέσεις ψυχής, λόγια που σμιλεύονταν –υποθέτω– ενόσω η Θεοδοσιάδου έβλεπε τα παιδιά της να ζουν μια δεύτερη ζωή στα αντίσκηνα. Στίχοι απλοί, μα γεμάτοι, άλλωστε εκείνα τα παιδιά ήταν απλά, και ταυτόχρονα απλώς μάρτυρες…
Η Μαρούλα Θεοδοσιάδου δούλεψε ως παιδαγωγός με την πλήρη έννοια της λέξης στους προσφυγικούς καταυλισμούς που στέγασαν οικογένειες προσφύγων και παιδικά όνειρα μα και εφιάλτες. Η συγγραφέας αφιερώνει το βιβλίο της στα μικρά παιδιά του νηπιαγωγείου «Μάνα» του καταυλισμού Σταυρού και τα σχέδια του βιβλίου, όπως και ο πρόλογος είναι της Μαρίας Πυλιώτου, μιας άλλης δασκάλας που κι εκείνη έζησε της προσφυγιάς τα πάθη ως παιδαγωγός. Όλες οι εισπράξεις από την πώληση του βιβλίου παραχωρήθηκαν στο Σωματείο «Μάνα» για τις ανάγκες των παιδιών του νηπιαγωγείου «Μάνα» Καταυλισμού «Σταυρού».
