ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Μονόλογοι στη Λεωφόρο ΝΑΤΟ

Σε έναν χάρτη δημόσιας και προσωπικής περιπλάνησης

Kathimerini.gr

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΝΙΚΗΤΑΣ ΣΙΝΙΟΣΟΓΛΟΥ
Λεωφόρος ΝΑΤΟ (δοκιμή περιπλάνησης)
εκδ. Κίχλη, σελ. 97

Σε έναν χάρτη δημόσιας και προσωπικής περιπλάνησης, ο Νικήτας Σινιόσογλου μας εισάγει στη μυθολογία της Λεωφόρου ΝΑΤΟ. Είναι η μεγάλη λεωφόρος της Δυτικής Αττικής, μια εξ ιδρύσεως αμυθολόγητη κορδέλα από άσφαλτο, διάστικτης από «εκκρεμείς εργοστασιακές μονάδες και μολυσμένα βοσκοτόπια». Εκεί, ανάμεσα σε μάντρες, συνεργεία και αποθήκες, σε καντίνες και ξεχαρβαλωμένα τροχόσπιτα, εκεί σε αυτόν τον «άπλαστο» τόπο, όπου «ο φλανέρ απάνω του» είναι «ένα ξένο σώμα», ο Νικήτας Σινιόσογλου αρμολογεί εκ του μηδενός έναν μακρύ και εσωτερικευμένο μονόλογο, με συνειρμική δύναμη τέτοια που συνδέει τα φαινομενικά ασύνδετα και οδηγεί σε έναν τόπο στοχασμού, γήινο όσο και ουτοπικό.

Η «Λεωφόρος ΝΑΤΟ» αυτοπροσδιορίζεται ως δοκιμή περιπλάνησης. Εμπεριέχει όλα τα στοιχεία της περιήγησης (περιγραφή, ανάλυση, στάθμιση και συμβολισμό) και ορίζεται ακριβώς από την απεμπόλισή τους στην ιδρυτική τους μήτρα. Ο Νικήτας Σινιόσογλου μοιάζει να αλιεύει από τη βαθιά δεξαμενή των αναφορών του για να μιλήσει για τον τόπο και τον μη τόπο με την ίδια ζέση και άνεση που ενώνει σε ένα αθέατο σκαρίφημα όσα μιλούν για τη μνήμη, την καταχωρισμένη, την αυτονομημένη, τη λανθάνουσα και την απόκρυφη. «Οι μνήμες είναι ζώα», λέει. «...μέσα στα ζώα που είμαστε κι εμείς και έχουν κι αυτές τη χειμερία νάρκη τους και τον θάνατό τους».

Η Λεωφόρος ΝΑΤΟ γίνεται σταδιακά η πύλη, η αψίδα, μέσα από την οποία ο «ουλώδης (αυτός) ιστός από σκυρόδεμα», αυτή η «χαλασμένη γη», με «μπάζα ακαταμέτρητα κι άσφαλτο, νεόπλασμα ξηρό και στραγγισμένο», γίνεται κατά τόπους αφετηρία για στοχασμό σε λειμώνες σκέψης, ενατένισης, αυτοπροσδιορισμού και σύμπλευσης του συμβάντος με την ψευδαίσθηση. Ο Νικήτας Σινιόσογλου είναι επί της ουσίας ποιητής. Πλάθει και αναπλάθει τη γη και τη σάρκα, την τρίβει και την αλέθει και μέσα από σπορά τριμμάτων και ιζημάτων, μέσα από την καχεξία του δημόσιου χώρου, περιτριγυρίζει νεκροταφεία ύλης, λόφους έρημων τροχόσπιτων, μέταλλα αχρηστευμένα σαν «περίπλοκα πλεγμένη συκωταριά» για να οργανώσει έναν ψιθυριστό μονόλογο για την ομορφιά και την ασχήμια, τον σκοπό και το χάος, για τη σάρκα και το πνεύμα. Είναι ένα τραγούδι στα χάσματα της ζωής, στα «ρημαγμένα ρείθρα», στους «αναγκαίους σπονδύλους που ονομάζουμε ψυχικό τόνο ή Stimmung».

Στην εσχατιά της «ασύνορης» Αθήνας, η Λεωφόρος ΝΑΤΟ, χωρίς τους δικούς της μύθους και συμβολισμούς, στερημένη τη νοηματοδότηση της ιστορικής σκόνης, «ολόγυμνη από παράδοση και ιστορία», σε δρόμους όπου θηριώδεις μπετονιέρες (με κυλίνδρους που γυρνούν «σαν γέρικο σκυλί που μασουλάει») χαράσσουν τη γη των Ελευσινίων Μυστηρίων, επανιδρύεται ένας τόπος. Αχαρτογράφητος και αυτός, αλλά διεκδικητικός για τα παράγωγα του νου του πλάνητα περιπλανώμενου. Η Λεωφόρος ΝΑΤΟ είναι ιδέα, είναι προορισμός, χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, χωρίς έννοια χρόνου και αίσθηση τοπίου. Είναι ο αναστοχασμός σε ύπαρξη που λανθάνει και διαρκώς αναφύεται.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Βιβλίο: Τελευταία Ενημέρωση

X