Kathimerini.gr
ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΠΟΥΡΝΑΝΑ
Από το 1987, στην παρθενική του εμφάνιση ως στιχουργός, μέχρι και σήμερα, ο Παρασκευάς Καρασούλος είναι ακαταπόνητα δημιουργικός. Πέρα από τη δισκογραφία, όπου έκλεισε τρεις δεκαετίες, οι λέξεις του ζουν και αναπνέουν σε ποίηση χαϊκού και σε παιδικά θεατρικά έργα. Παράλληλα με τη δική του πορεία, όμως, στη γραφή, έχει καταφέρει να κάνει τη «Μικρή Αρκτο» ένα πραγματικό φυτώριο για συνθέτες, στιχουργούς, ποιητές και συγγραφείς. Μέσα από τις εκδόσεις αλλά και τις περίφημες ακροάσεις, εμπλουτιστήκαμε με ταλέντα που σε άλλη περίπτωση θα έμεναν στην αφάνεια. Αν το καλοσκεφθεί κανείς, είναι μεγάλη η προσφορά για μια εποχή κατά την οποία το έμφυτο χάρισμα μετριέται με όρους τηλεθέασης – και όχι ουσίας.
Ο Γκοτιέ Βελισσάρης, στο πιάνο, με τον Θοδωρή Νικολάου.
Το τελευταίο εγχείρημα του Καρασούλου είναι ερωτικά παραμύθια για μεγάλους, υπό τον τίτλο «Ιστορίες για να μη λείπεις όσο θα λείπεις». Ο πρώτος τόμος, «Ολα ο άνεμος τα μπορεί» (από τους συνολικά επτά που αναμένονται) κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες, για να μας δώσει ένα διαφορετικό στίγμα: σε έναν κόσμο τοξικό, όπου η ερωτική επιθυμία περιορίζεται σε οθόνες, χρειάζονται η ενθάρρυνση, η ανεμπόδιστη ροή των συναισθημάτων, το κουράγιο να προσεγγίσεις την ψυχή κάποιου που θέλεις να διεκδικήσεις. Ο ζωγράφος Δημήτρης Γιαννέλος συνόδευσε με πρωτότυπα έργα την αφήγηση του στιχουργού, ζωντανεύοντας τις φράσεις με εικόνες. Τον σχεδιασμό του βιβλίου ανέλαβε ο ζωγράφος Ανδρέας Γεωργιάδης, που ξέρει να παντρεύει λέξεις και σχέδια.
Ο Κυριάκος Κουτσομάλλης, επικεφαλής του Μουσείου Γουλανδρή.
Ο δεύτερος τόμος, με τίτλο «Τα σύννεφα της θλίψης», παρουσιάστηκε την περασμένη εβδομάδα στο Μουσείο Γουλανδρή, στο Παγκράτι. Η βραδιά είχε κάτι γλυκό, προερταστικά χαρμόσυνο. Το αμφιθέατρο ήταν γεμάτο, υπήρχε ένα ωραίο συνωμοτικό πνεύμα στην ατμόσφαιρα. Ο στιχουργός δεν ανέβηκε μόνος του στη σκηνή. Τον συντρόφευσε ο συνθέτης Γκοτιέ Βελισσάρης (στο πιάνο) και ο τραγουδιστής Θοδωρής Νικολάου. Ο ηθοποιός Σταύρος Ζαλμάς διάβασε αποσπάσματα του βιβλίου με τρόπο ανάγλυφο και εκφραστικό. Στην οθόνη βλέπαμε τα σχέδια του Χαρίτονα Μπεκιάρη, του ζωγράφου που πήρε τη σκυτάλη, για να εικονογραφήσει τον δεύτερο τόμο.
Ο Σταύρος Ζαλμάς με φόντο τα σχέδια του Μπεκιάρη.
Βρήκα την ιστορία ιαματική. Μέσα σε έναν κόσμο βαβούρας, υψηλών συχνοτήτων, ντεσιμπέλ, το παραμύθι του Καρασούλου καταπραΰνει την καρδιά, μιλά για δένδρα και πουλιά. Μας ξαναγυρίζει στα σύμβολα της παιδικής μας ηλικίας, για να ξαναπιούμε νερό από τη δροσερή πηγή της αθωότητας και να θυμηθούμε τη δύναμη της αγάπης. Η διαφορά είναι ότι απευθύνεται σε ενήλικες που θεωρούν ότι έχουν ξεχάσει τις διαδρομές οι οποίες μπορούν να μας οδηγήσουν εκεί. Ερχεται, λοιπόν, ο στιχουργός για να μας θυμίσει πως ό,τι μάθαμε ως παιδιά, δεν ξεχνιέται.
