Ο Paparazzi ένας από τους πιο γνωστούς street artists της Κύπρου με τα εκθέματά του να στολίζουν διάφορες περιοχές του νησιού μας αλλά και ευρωπαϊκές πόλεις. Με αφορμή τη νέα του ατομική έκθεση σε κλειστό χώρο στο Capital Club στο Ντουμπάι, αλλά και επίσης την επερχόμενη συνεργασία του με τον Ερυθρό Σταυρό και με τη Λεβέντειο Πινακοθήκη μίλησε στην «Κ».
–Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με το Capital Club στο Ντουμπάι; Πες μου λίγα λόγια για αυτή την ατομική έκθεση που έκανες και τι έργα παρουσίασες;
–Ένας από τους ανθρώπους που συνεργάζομαι και εκτιμώ πάρα πολύ είναι ο Νικόλας Χρυσοστόμου και κάνουμε διάφορα πρότζεκτ μαζί, με έφερε σε επαφή με τους ανθρώπους του Capital Club στο Ντουμπάι, όπου ήταν και ο επιμελητής της έκθεσης. Η έκθεση ήταν σε ένα πολύ όμορφο 5όροφο χώρο και είχα παρουσιάσει θρυλικές μορφές μεταξύ πολλών άλλων, τον Μοχάμεντ Αλί και την Audrey Hepburn. Θα διαρκέσει ακόμη τρεις μήνες.
–Γιατί επέλεξες να ασχοληθείς με το street art και πώς μπήκε στη ζωή σου;
–Να ξεκινήσω και να πω ότι είμαι από καλλιτεχνική οικογένεια από τον παππού μου και τον πατέρα μου άρα είχα ένα καλλιτεχνικό ιστορικό. Κάπου στην αρχή της εφηβείας ήρθε στη ζωή μου η hip hop μουσική και το γκράφιτι. Ο δρόμος για εμένα ήταν σαν μια ανοιχτή γκαλερί, που μπορείς κάνεις ό,τι θέλεις εσύ και να το δένεις με την πόλη όπου γίνεται κομμάτι μιας κουλτούρας. Διότι ο δρόμος είναι αγάπη, είναι σεβασμός. Και προσπαθείς να αφήσεις το δικό σου στίγμα μέσα στο γκρίζο μιας πόλης.
–Εκτός από την ατομική έκθεση στο Ντουμπάι, θα λάβεις μέρος και στην ομαδική/φιλανθρωπική έκθεση με τον Ερυθρό Σταυρό στη Λεβέντειο Πινακοθήκη. Μίλησε μου λίγο για αυτό;
–Ζω σε μια καλλιτεχνική γειτονιά που έχουμε δημιουργήσει στη Λάρνακα και μαζί με τον Γεώργιο Γεωργιάδη, ο οποίος με έβαλε σε αυτό το πρότζεκτ. Έτσι πήρα το αβγό που ήταν πάρα πολύ μικρό και έπρεπε να δημιουργήσω κάτι επάνω. Για εμένα θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να εκφραστώ πάνω στο συγκεκριμένο. Σκέφτηκα μιλώντας με τους διοργανωτές να κάνω κάτι πάλι σαν θέμα το αβγό, αλλά δοσμένο κάπως διαφορετικά. Έτσι βρήκα μια παλιά κορνίζα που μοιάζει αρκετά με την καινούργια μου δουλειά. Έκανα ένα τηγανητό αβγό με έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο, διότι συνδύασα μια κλασική κορνίζα με την τεχνοτροπία του street art. Ο θεατής μπορεί να νιώσει ότι είναι την ίδια ώρα έξω στους δρόμους, αλλά και παράλληλα είναι ένα έργο που μπορείς να το δεις σε ένα «κλασικό» εκθεσιακό χώρο.
–Θεωρείς ότι ένας «καλλιτέχνης του δρόμου» μπορεί να εκθέτει σε «κλειστούς χώρους» όπως μουσεία και γκαλερί χωρίς να έρχεται σε αντιπαράθεση με τη «φιλοσοφία» του street artist;
–Μπορεί να έκανα έκθεση στου Ντουμπάι και μετά να βγήκα έξω στους δρόμους και δεν θα σταματήσω ποτέ να είμαι στους δρόμους. Είναι κομμάτι του εαυτού μου. Η δουλειά έξω στον δρόμο πιστεύω ότι δεν έχει καμία σχέση με κάτι πιο εικαστικό. Εάν έξω στον δρόμο παίζεις με την πόλη, είναι ο καμβάς σου η πόλη, η γκαλερί είναι κάτι πιο λευκό, κάτι πιο καθαρό και μπορεί κάποιος να εστιάσει πιο εύκολα σε ένα έργο τέχνης. Πάντα όταν κάνω μια έκθεση κάνω και μια τοιχογραφία, όπως έκανα και στο Ντουμπάι για να φέρνω τον δρόμο μέσα στην γκαλερί. Επειδή είναι σύγχρονη τέχνη αυτό που κάνω είναι τιμή μου να εκθέτω σε μουσεία ή σε γκαλερί. Και βοηθά πολύ την τέχνη για να μπορέσεις να συνεχίσεις το ταξίδι σου.
–Πολλοί καλλιτέχνες πλέον βιώνοντας αυτή την πανδημία, με τα μουσεία και τις γκαλερί κλειστά, χρησιμοποιούν τους τοίχους του δρόμου σαν καμβά σαν ένα μέσο να στείλουν τα δικά τους μηνύματα γι’ αυτό που ζει η ανθρωπότητα τώρα. Πώς το βλέπεις αυτό; Το δικό σου μήνυμα ποιο είναι;
–Προσπαθώ να μη δίνω αρνητικά μηνύματα μέσα σε αυτό που ζούμε. Σίγουρα οι καιροί είναι δύσκολοι και ζωγράφισα το δικό μου μήνυμα, έναν άστεγο και έγραψα με ταγκ «Stay Home», αλλά ένας άστεγος δεν έχει σπίτι, οπότε το μήνυμά μου είναι ότι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό που έχουμε, ότι έχουμε ένα χώρο να μείνουμε, ότι έχουμε κάτι να φάμε και να είμαστε γενικά λίγο πιο ευαίσθητοι σε αυτές τις δύσκολες μέρες προς τον συνάνθρωπό μας.
