Γράφει ο Αιμίλιος Χαρμπής
Την έλεγαν Μαρία
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2024), 102΄
Σκηνοθεσία: Ζεσικά Παλούντ
Ερμηνείες: Αναμαρία Βαρτολομέι, Ματ Ντίλον
Η ιστορία της ηθοποιού Μαρίας Σνάιντερ, με έμφαση στην τραυματική εμπειρία που εκείνη έζησε στη διάρκεια των γυρισμάτων του περιβόητου «Τελευταίου τανγκό στο Παρίσι» του Μπερντάρντο Μπερτολούτσι, έρχεται στις αίθουσες. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Η νεαρή Μαρία ονειρεύεται να γίνει διάσημη ηθοποιός, όταν ο ανερχόμενος τότε Μπερτολούτσι της προσφέρει πρωταγωνιστικό ρόλο στο καινούργιο του ερωτικό δράμα, δίπλα στον θρυλικό Μάρλον Μπράντο. Καθώς ωστόσο τα γυρίσματα προχωρούν, η πρωτόπειρη ηθοποιός νιώθει όλο και πιο πιεσμένη, με αποκορύφωμα τη διαβόητη «σκηνή με το βούτυρο», όπου η ίδια αργότερα κατήγγειλε ότι συμπρωταγωνιστής και σκηνοθέτης την κακοποίησαν σεξουαλικά.
Με τη ματιά του θύματος
Η σκηνοθέτις και σεναριογράφος Ζεσικά Παλούντ ταυτίζει την οπτική της με το βλέμμα της νεαρής ηθοποιού. Την τελευταία ερμηνεύει ιδανικά η ανερχόμενη Αναμαρία Βαρτολομέι («Το γεγονός»), τόσο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του «Τανγκό», όσο και αργότερα, όταν εκείνη βυθίστηκε σε ένα αυτοκαταστροφικό μονοπάτι, απότοκο σε μεγάλο βαθμό της τραυματικής της εμπειρίας.
Η ιστορία της Μαρίας μας δείχνει ότι πρέπει να προστατεύσουμε τους νέους που μπαίνουν απροετοίμαστοι σε αυτόν τον κόσμο
Απέναντί της στέκεται επίσης ταιριαστά ο Ματ Ντίλον, ο οποίος μπορεί να μην πετυχαίνει την απόλυτη οπτική ομοιότητα με τον Μπράντο, ωστόσο αποδίδει κατάλληλα την αύρα και τον εσωτερικό δυναμισμό του.
Στο επίκεντρο εδώ ωστόσο βρίσκεται ξεκάθαρα η Μαρία, η οποία εμφανίζεται σε κάθε σκηνή του φιλμ, με την Παλούντ να εστιάζει στα μάτια της, ειδικά στη φορτισμένη σεκάνς της κακοποίησης, θέλοντας να καθρεφτίσει εκεί τον τραυματισμένο ψυχισμό της. Και η συνέχεια όμως της ταινίας κινείται στην ίδια κατεύθυνση, με την ηρωίδα να προσπαθεί (ανεπιτυχώς) να διαχειριστεί το γεγονός και να στρέφεται στις καταχρήσεις και τις ουσίες.
Αργό δηλητήριο
«Γράφοντας και σκηνοθετώντας αυτή την ταινία, ήθελα να μιλήσω με έναν τρόπο οικουμενικό για το αργό δηλητήριο που είναι το τραύμα. Δεν μπορούσα να φανταστώ αυτό που συμβαίνει σήμερα, την έκταση που έχουν πάρει η συζήτηση και οι μαρτυρίες. Η ιστορία της Μαρίας μας δείχνει ότι πρέπει να προστατεύσουμε τους νέους που μπαίνουν απροετοίμαστοι σε αυτόν τον κόσμο. Ότι η προδοσία και η χειραγώγηση δεν είναι εργαλεία απαραίτητα στη διαδικασία δημιουργίας ταινιών», σημειώνει η σκηνοθέτις.
Η δική της ταινία πάντως είναι αρκετά συμβατική ως προς την αισθητική της προσέγγιση, ενώ, παρά τις αγαθές προθέσεις, παρασύρεται κάπως από τις σύγχρονες αναφορές της.
