Ορίστε μια τομογραφία της Κυπριακής κομματικής ιδεολογικής παθογένειας. Για να επιχειρηματολογήσω πειστικά και παραστατικά ως προς την ιδεολογική αγκύλωση των πλείστων εξ ημών των Κυπριών θα επικαλεστώ την θεωρία του Πλάτωνα για τη σπηλιά.
Εξετάζουμε ένα σύνολο ανθρώπων που κατοικούν μέσα σε μια σκοτεινή σπηλιά και παρακολουθούν ευλαβικά τις σκιές που πέφτουν στα τοιχώματα της. Μη γνωρίζοντας κάτι περισσότερο μετατρέπουν αυτή τη νοσηρή κατάσταση ως την μόνη πραγματικότητα τους. Ας υποθέσουμε τώρα ότι παίρνουμε ένα από αυτούς και τον βγάζουμε έξω από τη σπηλιά στο άπλετο φως της μέρας, που εκ των πραγμάτων τον τυφλώνει προσωρινά. Ακολούθως όμως καθώς αρχίζει να επανακτά την όραση του θα κοιτάξει γύρω του και θα αντιληφτεί την ύπαρξη μιας νέας πραγματικότητας για αυτόν, όπως θα έπρεπε να την είχε γνωρίσει και επιπλέων θα δει και την πηγή του φωτός, τον ήλιο. Τώρα, αφού έχει πλέον γίνει γνωστικός, τον επιστρέφουμε στη σπηλιά για να προσπαθήσει να εξηγήσει την απελευθερωτική αλήθεια της πραγματικότητας στους υπόλοιπους κατοίκους της σπηλιάς, που δεν θα περιοριστούν μόνο στο να τον περιγελάσουν και να τον περιφρονήσουν αλλά θα τον στείλουν στο εκτελεστικό απόσπασμα για να φιμώσουν την βλαστήμια και την ιεροσυλία του.
Αυτή είναι η σπηλιά του Πλάτωνα, μια από της πιο παραστατικές και αξιοπρόσεκτες μεταφορές όλων των εποχών που εικονίζουν μια πτυχή της ανθρωπινής παθογένεια. Δεν είναι δύσκολο να την αποκωδικοποιήσουμε, για αυτό επιτρέψτε μου να μεταφέρω αυτή την θεώρηση στην Κυπριακή κόμματο-ομηρούμενη πραγματικότητα. Οι άνθρωποι της σπηλιάς είναι οι δογματικά/ιδεολογικά προσκολλημένες στα κόμματα αμαθείς μάζες. Οι σκιές είναι οι αγκυλωμένη κομματική προπαγάνδα στο μεγαλείο της, προσαρμοσμένη στο κομματικό πατριωτισμό, στη κατοχύρωση της ψήφο-ομηρίας, πρόσκαιρη και έτοιμη να προσαρμοστεί σε κάθε κατάσταση που θα επιτρέπει συγκράτηση των κεκτημένων και ελαχιστοποίηση του κομματικού κόστους. Οτιδήποτε θα μπορούσε να διατάραξη την αρρωστημένη ηρεμία του νοσηρού κατεστημένου είναι απειλή, για αυτό και δεν ανταποκρίνονται ούτε κατά το ελάχιστο σε διαχρονικές, οικουμενικές αρχές που έχουν γνώμονα την συλλογικότητα. Εκείνος που βγαίνει από τη σπηλιά είναι ο πολίτης που έχει πλέον απαξίωση το πολίτικο σύστημα και το σαθρό κατεστημένο και αρχίζει να αξιόλογη την πραγματικότητα με κριτικό πνεύμα, απελευθερωμένος από δογματικές/ιδεολογικές αγκυλώσεις. Ο ήλιος είναι η εναλλακτική πρόταση που οδηγεί στη πραγματική αλλαγή, στην απαλλαγή από την σαθρότητα, στην αποκατάσταση των πραγμάτων όπως θα έπρεπε να λειτουργούν, δηλαδή εναρμονισμένα με το κοινωνικό συλλογικό συμφέρον που μπορεί απερίφραστα να προσφέρει χειροπιαστή ελπίδα και συγκεκριμένη προοπτική. Ο θάνατος του επιφανεί και γνωστικού πολίτη στο τέλος που προσπαθεί να διαδώσει την απελευθερωτική αλήθεια της ορθής πραγματικότητας είναι υπαινιγμός για την αριστοτεχνικά στημένη και συντονισμένη προσπάθεια του πολιτικού συστήματος στην ολότητα του να καταπνίξει κάθε φωνή που επιχειρεί να ξεσκεπάσει την νοσηρή τους πραγματικότητα.
Πιστεύουμε αθεράπευτα σε ψευδαισθήσεις όσο αυτές διατηρούν και διασφαλίζουν την ηρεμία της καθημερινότητας μας και το φως (η αποκάλυψη της πραγματικότητας) είναι πιο πιθανόν να μας τυφλώσει παντελώς παρά να μας κάνει να δούμε την αλήθεια. Αγαπητοί μου αναγνώστες μην σας παρηγορεί η σκέψη ότι οι Κύπριοι κάτοικοι της σπηλιάς είναι μόνο εκείνοι που κάθονται αποχαυνωμένοι μπροστά στη τηλεόραση, γιατί μετά από μια σιωπηλή αυτοκριτική θα δούμε ότι όλοι ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Δεν είναι τόσο εύκολο να ξεφύγει κάποιος από τη σπηλιά του Πλάτωνα. Αν το παρόν άρθρο σας προβλημάτισε και κάνετε σκέψεις ως προς μια ηρωική έξοδο από τη σπηλιά, ξανασκεφτείτε το, γιατί ποτέ δεν θα μπορέσετε να ξαναμπείτε. Κλείνω θέτοντας το εξής ρητορικό ερώτημα, είναι δυνατό, ή ακόμα και επιθυμητό, να βγούμε από τη σπηλιά; Σήμερα η εναλλακτική επιλογή υπάρχει.
* Συντονιστής Οργανωτικού Συμμαχία Πολιτών
