Οι επιτυχίες των Εθνικών ομάδων της Ελλάδος ειδικότερα στην καλαθόσφαιρα και στο ποδόσφαιρο, όπως και κάθε διάκριση της Ελλάδας σε κάθε τομέα, πανηγυρίζονται με ιδιαίτερο ενθουσιασμό από την συντριπτική πλειοψηφία του Κυπριακού Ελληνισμού.
Ωστόσο, υπάρχει δυστυχώς και μια θλιβερή μειοψηφία που για ιδεολογικούς και μόνο λόγους, τις αντικρίζουν εντελώς αδιάφορα (το 1987 κάποιοι κλειδαμπαρώθηκαν και δεν πανηγύρισαν όταν η Ελλάδα κέρδισε στον τελικό του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος καλαθόσφαιρας επειδή κέρδισε την τότε Σοβιετική Ένωση). Μπορεί η Μητέρα Ελλάδα (σε επίπεδο ηγεσίας) να μην φάνηκε δυστυχώς, σχεδόν ποτέ, έναντι της Κύπρου αντάξια των περιστάσεων, μπορεί κάποιοι «κολωνακιώτες» να προτίμησαν να μας αφήσουν να ατιμαζόμαστε από τον βάρβαρο Αττίλα για να μην χάσουν θώκους και αξιώματα, ωστόσο, όμως, αυτό, καθόλου δεν πρέπει και δεν αναιρεί την άδολη αγάπη μας για την Μητέρα Ελλάδα, που ήταν, είναι και θα είναι στους αιώνες των αιώνων η μεγάλη και αληθινή πατρίδα μας, και το μοναδικό πνευματικό, πολιτιστικό και εθνικό αποκούμπι των απανταχού της γης Ελλήνων, που ένα μεγάλο τμήμα τους, ζεί για 40 αιώνες τώρα και στην Μεγαλόνησο. Και μπορεί η Κύπρος, κακή τη μοίρα, να μην αποτελεί σήμερα κομμάτι του Ελλαδικού κράτους, ωστόσο, όμως, δεν παύει να είναι γη Ελληνική και ένα κομμάτι του Ελληνικού Έθνους (έστω και ως ανεξάρτητη Δημοκρατία) με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και έχουμε κάθε υποχρέωση να χαιρόμαστε με τις χαρές της και να της συμπαραστεκόμαστε στα δύσκολα.
Μια τέτοια μεγάλη χαρά γευθήκαμε πρόσφατα, στις 9 Σεπτεμβρίου 2014, όταν η ομάδα ποδοσφαίρου της Κύπρου, κέρδισε δίκαια (το παραδέχθηκαν ακόμη και οι αντίπαλοι), παίζοντας μάλιστα και εκπληκτικό ποδόσφαιρο, την ομάδα της Βοσνίας μέσα στην έδρα της, με σκορ 1-2! Το αποτέλεσμα αυτό, ήρθε μετά από εννέα συνεχόμενα ατυχή παιχνίδια, στα οποία η Κύπρος δεν κατάφερε καν να σκοράρει! Αυτή η μεγάλη περίοδος ποδοσφαιρικού μαρασμού δεν οφειλόταν σε ανικανότητα των ποδοσφαιριστών, αλλά σε άλλους εξωγενείς παράγοντες που έχουν να κάνουν κυρίως με την έλλειψη αυτοπεποίθησης από τους ποδοσφαιριστές και σωστού προγραμματισμού από το κράτος, χωρίς να παραγνωρίζεται το γεγονός της μη συμμετοχής πολλών δικών μας ποδοσφαιριστών στο Κυπριακό πρωτάθλημα. Υπάρχουν δυστυχώς ομάδες που κανένας σχεδόν παίχτης τους δεν μιλά ελληνικά!
Ωστόσο δεν πάει πολύς καιρός που αυτή η ίδια σχεδόν ποδοσφαιρική ομάδα έφερνε την μια επιτυχία μετά την άλλη και μάλιστα επί ισχυρότατων αντιπάλων! Και είχαμε έτσι για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος 2008, στις 7 Οκτωβρίου 2006 νίκη με 5-2 επί της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας. Στις 15 Νοεμβρίου 2006 ισοπαλία 1-1 από την εθνική Γερμανίας και στις 13 Οκτωβρίου 2007, συνεχίζοντας τη σταθερά καλή πορεία της είχαμε την νίκη επί της Ουαλλίας με 3-1. Το ιστορικό 4-4 με την Πορτογαλία του Κριστιάνο Ρονάλντο για τα προκριματικά του EURO 2012, είναι επίσης ένα αξιοσημείωτο αποτέλεσμα για την ποδοσφαιρική ομάδα της Κύπρου. Και μπορεί η Κύπρος να μην κατάφερε να προκριθεί σε καμιά μεγάλη διοργάνωση, ωστόσο κατόρθωσε να γίνει υπολογίσιμη από όλους τους αντιπάλους που έπαψαν να βλέπουν τα ταξίδια τους στο νησί, μόνο ως ταξίδια αναψυχής!
Αυτές οι τεράστιες συνεχόμενες επιτυχίες ήρθαν την περίοδο που στον πάγκο καθόταν ένας παθιασμένος προπονητής, ο Άγγελος Αναστασιάδης, (ο μακροβιότερος προπονητής της Κύπρου έπειτα από τον πρώτο της Αργύρη Γαβαλά (1960-1967), επίσης εξ Ελλάδος), ο οποίος κατάφερνε και έπαιρνε από τους ποδοσφαιρικές το μέγιστο των δυνάμεων τους (έχω προς τούτο προσωπική μαρτυρία μεγάλου παίχτη μας που πάντα μου έλεγε πως έπαιζε και για τον Αναστασιάδη).
Η ποδοσφαιρική ομάδα της Κύπρου λοιπόν στο πρόσωπο ενός νέου προπονητή, του Έλληνα Κύπριου Πάμπου Χριστοφόρου φαίνεται πως αναγεννιέται και πάλιν. Ένας προπονητής που κατόρθωσε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να εμπνεύσει τους ποδοσφαιριστές του, όπως ακριβώς και ο Άγγελος Αναστασιάδης. Αυτό μαρτυρούν οι δηλώσεις του αμέσως μετά τον θρίαμβο μέσα στην Βοσνία: «Ότι και να πω για αυτούς τους παίκτες είναι λίγο και το τι έκαναν όλες αυτές τις μέρες με την δουλειά τους είναι λίγο. Τόσο καιρό αδικούσαν τους εαυτούς τους. Ότι και να γίνει στον όμιλο θα είμαστε πάντα το αουτσάιντερ, θα βλέπουμε παιχνίδι με παιχνίδι. Αντιμετωπίσαμε μια δυνατή ομάδα σε μια καυτή έδρα και έστω και αν τα παιδιά βρέθηκαν πίσω στο σκορ, κατάφεραν να το γυρίσουν. Έχουν την ψυχή του Έλληνα μέσα τους. Όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι δικαιούμασταν τους τρεις βαθμούς. Ότι και να γίνει τα παιδιά θα μπουν σε ένα σωστό δρόμο. Είμαστε στον σωστό δρόμο για να φτάσουμε σε μια επιτυχία. Αν τα καταφέρουν τα παιδιά καλώς, αν όχι θα είμαστε ευχαριστημένοι που τα δώσαμε όλα στο γήπεδο
Υ.Γ.: Κι όμως τα Μ.Μ.Ε. στην μητέρα Ελλάδα, δεν βρήκαν καθόλου χρόνου να ασχοληθούν (γιατί άραγε;) με αυτά τα τεράστια επιτεύγματα. Της ποδοσφαιρικής Κύπρου (της άλλης Ελλάδας με τον ίδιο Εθνικό Ύμνο) με την κρατική της ομάδα (ο όρος Εθνική ομάδα δεν είναι σωστός για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει κυπριακό έθνος, αλλά Κυπριακό κράτος), και τις επιτυχίες του Α.Π.Ο.Ε.Λ. (Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ελλήνων Λευκωσίας) και του ΑΠΟΛΛΩΝΑ (Ολύμπιος Θεός), που και φέτος πανάξια μπήκαν στους ομίλους αποκλείοντας ομάδες πραγματικά ευρωπαϊκά μεγαθήρια!
* Εκπαιδευτικός στο ΤΕΙ Λάρισας από το Μονάγρι Λεμεσού
