Του Χρίστου Ζαβού
Ξενέρωμα. Άκουσε εκεί να χάνει η ομαδάρα και αυτοί να είναι εκεί και να φωνάζουν. Τι στο διάολο κάνουν εκεί οι μακαρονάδες; Μα ούτε ένας προπονητής της κερκίδας, ούτε ένας ασυγκράτητος οργανωμένος πρωτοπαλίκαρο… δεν βρέθηκε ένα άτομο να μπει μέσα να τους δώσει καμιά κλοτσιά για να σώσει την τιμή της ομάδας; Να τρως εφτά από τους άλλους (τι με ενδιαφέρει αν είναι πολύ καλύτερη από την ομάδα μου) και ούτε ένα vafanculo. Κάτι ρε παιδί μου. Ένα καπνογόνο, κάτι να διακοπεί ο αγώνας που να πάρει η ευχή…
Εμείς δηλαδή πως το κάνουμε στην Κύπρο; Μήπως είμαστε superman; Τι φλώροι, τι ξενέρωμα Παναγιά μου να μην υπάρχει άτομο που να νοιάζεται για την ομάδα τους; Έφαγαν εφτά κομμάτια και έμειναν εκεί όχι μόνο οι οργανωμένοι τιφόζι, αλλά και ο απλός ο κόσμος. Εκεί να πονάνε, να τρώνε τα νύχια τους, ταπεινωμένοι… αλλά εκεί μέχρι τέλους.
Σ’ άλλες χώρες επίσης Μεσογειακές, τα δεδομένα θα ήταν διαφορετικά. Ίσως γιατί ο φανατισμός (τρομάρα μας) ξεχειλίζει από τα μπατζάκια μας. Ίσως γιατί εμείς αγαπάμε περισσότερο την ομάδα που την έχουμε σα θρησκεία.
Άμα ήταν να τρως εφτά στο δικό μας ποδόσφαιρο θα γινόντουσαν σφαγές, θα είχαμε λιποθυμίες. Οι μισοί θα έφευγαν να πάνε στα αποδυτήρια για να ξεσπάσουν, οι άλλοι θα έμεναν πάνω στις κερκίδες για να τα κάψουν, ο άλλος θα έσκιζε το σίζον, ο άλλος θα περίμενε την επόμενη μέρα για να βγει στο ράδιο, ο άλλος έτσι και ο άλλος διαφορετικά. Με λίγα, λόγια στο νησί μας, των Αγίων, ο καθένας για την πάρτι του. Κανείς για την ομάδα που τάχατες λατρεύουμε. Γιατί άμα λατρεύεις και αγαπάς κάτι, μένεις μαζί του και στις δύσκολες στιγμές. Όχι μόνο στα πάρτι στις νίκες και στα σου πα μου πες. Διαφορετικά δεν είσαι αυτό που επικαλείσαι. Ο τάχατες τρελός που όλη μέρα νοιάζεσαι για την ομάδα. Ποια ομάδα δηλαδή; Ο καθένας το κομμάτι του κάνει.
Πέραν του ότι στην Κύπρο δεν έχουμε αθλητική παιδεία, είμαστε κυρίως ατομικιστές. Πέραν του ότι δηλαδή δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα του αθλητή ή του προπονητή στην αποτυχία, εδώ ο δήθεν φανατικός, όχι απαραίτητα οργανωμένος, το κάνει για τη δική του πάρτι και όχι γιατί πραγματικά αγαπά την ομάδα. Πως είναι δυνατό να την αγαπάς και να την εγκαταλείπεις στα δύσκολα; Ξέρεις κανένα πατέρα, μητέρα, αδελφό ή πραγματικό φίλο που θα αφήσει το αγαπημένο του πρόσωπο στα δύσκολα;
Και όμως στην Κύπρο αυτό συμβαίνει. Γιατί η πλειοψηφία των οπαδών στην Κύπρο έχουν δύο κυρίως χαρακτηριστικά. Το πρώτο έχει να κάνει με τον ατομικισμό, με τον εγωκεντρισμό του γενικότερα και το άλλο είναι αμιγώς κυπριακό στοιχείο. Γιατί αγαπητέ δεν υπάρχει λεξικό άλλης γλώσσας, ή διαλέκτου που να περιλαμβάνει τη λέξη «άππωμα».
