Του Απόστολου Τομαρά
Η κόντρα Προέδρου της Δημοκρατίας και του Γενικού Εισαγγελέα φαίνεται να βαίνει προς εκτόνωση. Όμως, όποια και αν είναι η κατάληξη, οι δημόσιες αντεγκλήσεις σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθούν ως λήξαν θέμα.
Δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί ως μια διαμάχη από τις πολλές στον καθημερινό δημόσιο λόγο με «αίσιο» τέλος. Τα όσα αντάλλαξαν δημοσίως και μέσω επιστολών οι εκπρόσωποι των δυο κορυφαίων θεσμών της Δημοκρατίας έχουν «πληγώσει» ανεπανόρθωτα τους ίδιους τους θεσμούς.
Μέχρι σήμερα, η Νομική Υπηρεσία είχε καταφέρει να κρατηθεί μακριά από όσα δημοσίως ταλανίζουν αυτό τον τόπο, κυρίως μετά τον Μάρτη του 2013. Αλλά και πριν αν κάποιος ανατρέξει, θα δυσκολευθεί να εντοπίσει κάτι παρεμφερές.
Πολιτεία και νομικός εκπρόσωπος της πολιτείας φρόντιζαν να διατηρούν τις ισορροπίες εκείνες που επιτάσσει ο ανεξάρτητος θεσμός του Γενικού Εισαγγελέα. Τουλάχιστον δημόσια. Ακούγεται κοινότυπο και πολυχρησιμοποιημένο τα τελευταία εικοσιτετράωρα, αλλά ο χαρακτηρισμός πρωτοφανής κόντρα αποτυπώνει πεντακάθαρα αυτό που διαδραματίστηκε μεταξύ Αναστασιάδη και Κληρίδη.
Υπάρχει όμως και ένας επιπλέον λόγος που δεν αφήνει περιθώρια να χρησιμοποιηθεί διαφορετικός χαρακτηρισμός: Η δημόσια αντίδραση του Γενικού Εισαγγελέα σε συνάρτηση με την ιδιοσυγκρασία και το χαμηλό δημόσιο προφίλ του Κώστα Κληρίδη. Αν λάβω υπόψη πώς περιγραφόταν από πρόσωπα του δικαστικού σώματος αποτελεί έκπληξη ο τρόπος αντίδρασής του.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: Τι ήταν αυτό που προκάλεσε έκρηξη και τόσο έντονη οργή στον Γενικό Εισαγγελέα, όταν σύντασσε τις δυο πρώτες απαντητικές επιστολές προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Η κίνηση του Νίκου Αναστασιάδη να δημοσιοποιήσει την πρόθεσή του για διορισμό ποινικών ανακριτών μπορεί να είναι αρκούντως ικανοποιητικός λόγος;
Ακόμα και όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πήρε πίσω τον διορισμό, γιατί ο μέχρι πρότινος ήπιων τόνων Γενικός Εισαγγελέας συνέχισε τις εκρήξεις θυμού; Αν δεχθώ αυτό που λένε κατά κόρον όσοι τον γνωρίζουν πολύ καλά, ενδεχομένως ο εντοπισμός προσπάθειας παρέμβασης από πλευράς Προεδρικού μπορεί να δικαιολογήσει αντίδραση, όχι όμως του μεγέθους, αλλά κυρίως του τρόπου με την οποία εκδηλώθηκε.
Η έκρηξη του Κώστα Κληρίδη δεν μπορεί να ήταν στατικής μορφής και απόρροια ενός γεγονότος. Η έκρηξη του Γενικού Εισαγγελέα σχετίζεται με τις λεπτές ισορροπίες που επικρατούσαν πάντα μεταξύ Γενικού και Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα. Και προς τούτο υπάρχουν νωπά στην μνήμη παραδείγματα, με πιο πρόσφατο τις σχέσεις Πέτρου Κληρίδη με Άκη Παπασάββα.
Στους δυο ορόφους της Νομικής Υπηρεσίας ήταν της πάσης γνωστό ότι ο νυν Γενικός δεν είχε και τις καλύτερες των σχέσεων με τον νυν Βοηθό Γενικό Εισαγγελέα. Παρά ταύτα, υπήρχε ένα υποφερτό επίπεδο στην μεταξύ τους συνεργασία σε καθαρά υπηρεσιακό επίπεδο.
Εντούτοις, όπως λεγόταν σε κάποιους νομικούς κύκλους της Λευκωσίας, ο Κώστας Κληρίδης εξέφραζε κατά καιρούς την ενόχλησή του για την στήριξη, που όπως πίστευε, απολάμβανε ο Ρίκκος Ερωτοκρίτου από κάποιους πολιτικούς κύκλους.
Μάλιστα, μια βολιδοσκόπηση που του έγινε πριν από ένα χρόνο να μετακομίσει στο Στρασβούργο ως δικαστής στο ΕΔΑΔ, λέγεται ότι εκλήφθηκε από τον ίδιο ως προσπάθεια να αδειάσει η καρέκλα του Γενικού και να ανοίξει ο δρόμος στο Βοηθό.
Όποιες και να είναι οι αιτίες και οι αφορμές, το θέμα είναι ένα: Η δημόσια αντιπαράθεση άνοιξε πληγή στην Νομική Υπηρεσία, που δύσκολα θα επουλωθεί. Ευθύνες υπάρχουν και στις δυο πλευρές. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα έπρεπε να τηρήσει δημόσια αποστάσεις από την κατάσταση που δημιουργήθηκε στην κορυφή της Νομικής Υπηρεσίας την περασμένη Τρίτη.
Αλλά και ο Γενικός Εισαγγελέας θα έπρεπε να διαχειριστεί με «διακριτικό» τρόπο την ενόχλησή του, κάτι που δεν έπραξε ούτε στην πρώτη αλλά κυρίως στην δεύτερη επιστολή, όταν μάλιστα είχε απέναντί του την αναδίπλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Αν ο Πρόεδρος είχε πρόθεση να «παρέμβει», θα έπρεπε να το πράξει όχι με τον τρόπο που το έπραξε δημιουργώντας δικαιολογημένα καχύποπτους συνειρμούς.
Τα όσα ταλανίζουν την ηγεσία της Νομικής Υπηρεσίας, αλλά και το Προεδρικό με τον πρώτο τη τάξη της Γενικής Εισαγγελίας το μόνο αποτέλεσμα που επιφέρουν είναι να εντείνουν το αίσθημα απαρέσκειας των πολιτών σε κορυφαίους θεσμούς της Δημοκρατίας.
