Κάποιες παραστάσεις κατορθώνουν να αγγίξουν πολύ λεπτές χορδές της ψυχής μας, να προκαλέσουν ανεξήγητα συναισθήματα και να εντυπωθούν για πάντα στο μυαλό μας ως μία μεστή καλλιτεχνική εμπειρία ζωής. Μία τέτοια εμπειρία βίωσα παρακολουθώντας την αριστοτεχνικά δομημένη παράσταση «Ηλέκτρα» από το θέατρο Κάμερι του Τελ Αβίβ με την οποία ολοκληρώθηκε το 18ο Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος.
Η άρτια καλλιτεχνική της δομή, η ολοκλήρωση του πετυχημένου οράματος του ταλαντούχου Ισραηλινού σκηνοθέτη Κφιρ Αζουλάι που ξετυλίχτηκε μπροστά μας σαν γάργαρο νερό, η πρωτοτυπία, η μουσική, τα βίντεο, οι ερμηνείες, με ένα έξοχο Χορό να κλέβει τις εντυπώσεις αναμείχθηκαν μεταξύ τους, προσφέροντάς μας ένα υψηλής ποιότητας και τέχνης αποτέλεσμα. Η παράσταση κατόρθωσε χωρίς φλυαρίες και επιτήδευση στα τεχνικά της μέσα, διατηρώντας το μέτρο μέσα από ένα επιβλητικό, εικαστικό θέαμα να σηκώσει το κοινό από τις θέσεις του στο κατάμεστο αμφιθέατρο «Το Σκαλί» και να την καταχειροκροτήσει με ενθουσιασμό.
Ο μύθος των Ατρειδών, δοσμένος μέσα από την τραγωδία του Σοφοκλή «Ηλέκτρα», με τη δολοφονία του Αγαμέμνονα από τη σύζυγό του Κλυταιμνήστρα και του εραστή της Αίγισθου, που προκάλεσε την οργή της κόρης της Ηλέκτρας και οδήγησε στη μητροκτονία τον υιό της Ορέστη, ζωντάνεψε από το θέατρο Κάμερι του Τελ Αβίβ στην εβραϊκή γλώσσα που αν και με ξένισε στην αρχή στη συνέχεια μου φάνηκε τόσο λυρική, ειδικά στα μουσικά μέρη και τα τραγούδια του Χορού τα οποία μέχρι και σήμερα με ακολουθούν ως ανάμνηση.
Η σκηνογραφική αναπαράσταση των τειχών των Μυκηνών μέσα σε ένα ψυχρό, χιονισμένο τοπίο, όπου πάγωσε ο χρόνος και το μίσος γιγαντωνόταν, μετατρέπονταν σε μία τεράστια οθόνη η οποία κινηματογραφικά μας συνέδεε μέσω βίντεο προβολής με το παρελθόν επαναφέροντας τον νεκρό Αγαμέμνονα ως προοικονομία των επερχόμενων νεκρών που θα ακολουθούσαν μπροστά μας και τα δύο παιδιά του, σε μικρή ηλικία να βρίσκονται σε ένα ψυχρό νεκροτομείο, μεταφέροντας στο κοινό εκείνο ακριβώς που ένιωθε η Ηλέκτρα: την παγωμάρα στην πληγωμένη παιδική ψυχή της για την αδικία που βίωνε για τον θάνατο του πατέρα της από την ίδια της τη μητέρα της και τη μανία της για εκδίκηση. Μία συρόμενη προς τα πάνω πόρτα-οθόνη άνοιγε προς το εσωτερικό του παλατιού-νεκροτομείου που θα γινόταν ο χώρος θανάτου Κλυταιμνήστρας και Αίγισθου από τα παιδιά της πρώτης.
Η πρωταγωνίστρια Όλα Σιορ Σελέκταρ αν και είχε να σηκώσει στους ώμους της έναν από τους πλέον εμβληματικούς θεατρικούς ρόλους εντούτοις το επιτέλεσε άριστα, εξυψώνοντας τον λόγο του Σοφοκλή με μία εξαιρετική ερμηνεία με κορυφαία τη στιγμή της αναγνώρισης του αδελφού της. Στο πλευρό της ο βετεράνος Γιόσι Καντζ στον ρόλο του Παιδαγωγού και η εξαίρετη Χέλενα Γιαράλοβα ως Κλυταιμνήστρα που μαζί το υπόλοιπο σχήμα εντυπωσίασαν με τις ερμηνείες και την τεχνική τους.
Εκείνο, όμως, που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα, σε αυτό το πάντρεμα θεάτρου, κινηματογράφου, μουσικής, τραγουδιού και βίντεο προβολής ήταν ο καλοκουρδισμένος Χορός. Τέσσερεις γυναίκες με τις Xαγκάρ Ντανόν, Μόνα Μάρκοβιτς-Μορ, Λιάτ Στέρεν, Ντάνα Βισίνσκι , ντυμένες με βαριά, χειμερινά, μαύρα φορέματα, σφικτά κουμπωμένα ως τον λαιμό. κινούμενες ως πιόνια σε όλο το πεδίο του αμφιθεάτρου, με συντονισμένη κίνηση και λυρισμό, τραγούδησαν ζωντανά και κέρδισαν τον σεβασμό μας.
