Συνηθίσαμε το τελευταίο διάστημα να θεωρούμε πως η πορεία του χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι θετική με εξαίρεση το ζήτημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Άλλωστε, όσοι βλέπουν τη μεγάλη εικόνα κρίνουν πως αυτή είναι η μεγαλύτερη απειλή για την κυπριακή οικονομία στο άμεσο μέλλον. Η ανεργία είναι μεν ακόμα ένα τεράστιο ζήτημα το οποίο όμως μόνο σταδιακά μπορεί να διορθωθεί και παράλληλα με την ανάπτυξη της οικονομίας.
Οι τράπεζες μετά τα γεγονότα του 2013 δίδουν ιδιαίτερη σημασία στην εικόνα που βγάζουν προς τα έξω. Είτε με ενέργειες above the line είτε με ενέργειες below the line, όπως είθισται να ονομάζονται. Σε πολλές όμως των περιπτώσεων αδυνατούν να δουν ή αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που δημιουργούνται από συμπεριφορές και χειρισμούς στη βάση των οργανισμών τους. Εκεί που υπάρχει η άμεση επαφή με τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου, εκεί που είναι οι μέλισσες, όπως της αποκάλεσε ένας μέτοχος μεγάλης τράπεζας. Είναι αντιληπτό οι υπάλληλοι των τραπεζών ειδικά σε χαμηλές θέσεις να φοβούνται να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να πάρουν αποφάσεις ακόμα και για θέματα που θεωρούνται ασήμαντα ή επουσιώδη, έχοντας κατά νου τα όσα προηγήθηκαν.
Ειδικά αν δραστηριοποιούνται στον τομέα παραχώρησης δανείων ή στις ανακτήσεις χρεών κι άλλους τομείς που στο πρόσφατο παρελθόν βρέθηκαν στο επίκεντρο. Θυμίζουμε μόνο τις δεκάδες δημοσιευμάτων περί χαριστικής διαγραφής δανείων, αλλά και την ορθή εντύπωση που υπάρχει ότι οι τράπεζες προχωρούσαν για πολλά χρόνια σε μία ασύστολη παραχώρηση δανείων αδιαφορώντας για τους κινδύνους ενώ σήμερα οι κανονισμοί της Κεντρικής είναι πάρα πολύ αυστηροί.
Από εκεί και πέρα, όμως, θα πρέπει να εμπεδωθεί στους υπαλλήλους της κάθε τράπεζας – κι αυτό είναι δουλειά της ανώτερης διεύθυνσης- πως άλλο να τηρούν τους κανονισμούς κι άλλο να δυσκολεύουν τους πελάτες για ασήμαντα και μη ουσιώδη ζητήματα. Ζητήματα τα οποία θα μπορούσαν να επιλυθούν πολύ εύκολα, καταντούν ταλαιπωρία για τους πελάτες με αποτέλεσμα να μην συμβάλλουν καθόλου στην ανάκτηση της εμπιστοσύνης που τόσο χρειάζονται τα τραπεζικά ιδρύματα. Δεν αναφερόμαστε βέβαια σε επιστροφή στο παλιό καθεστώς της σχέσης πελάτη-τραπεζικού που του έκανε όλα τα χατίρια αλλά για επαγγελματική αντιμετώπιση χωρίς γραφειοκρατικά προσκόμματα και συνεχείς επικλήσεις διαφόρων κανονισμών που μπορούν με λίγη καλή θέληση να αποφευχθούν.
Ναι, οι τράπεζες πρέπει να λειτουργούν στη βάση σωστών πλαισίων και στα πλαίσια κανονισμών, αλλά θα έπρεπε να εξεύρουν μηχανισμούς που θα επιλύουν άμεσα τα όποια προβλήματα δημιουργούνται και να αποφεύγουν να ταλαιπωρούν τους πελάτες τους. Στο τέλος της μέρας πρόκειται για τους ανθρώπους που είτε τους εμπιστεύονται τα λεφτά τους είτε αποτελούν τις πηγές εσόδων τους. Από όποια πλευρά κι αν το δει κάποιος είναι απολύτως αναγκαίοι για τις τράπεζες.
Το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι υπαρκτό τα τελευταία χρόνια και καταγεγραμμένο από τις διοικήσεις των τραπεζών, οι οποίες όμως φαίνεται πως αδυνατούν να το αντιμετωπίσουν ριζικά. Το τελευταίο διάστημα γίναμε δέκτες παραπόνων και από πολίτες και από επιχειρήσεις σε σχέση με τον τρόπο μεταχείρισης τους από συγκεκριμένες τράπεζες, οι οποίοι εκφράζουν τη δυσφορία τους αφού βλέπουν πως η κατάσταση δεν βελτιώνεται.
Σημασία στις λεπτομέρειες και τα ψηλά γράμματα δεν δίνουν μόνο οι τράπεζες. Περισσότερη σημασία δίδουν οι πελάτες τους οι οποίοι μετά τα γεγονότα του Μαρτίου 2013 έχουν μερικούς λόγους περισσότερους στο να είναι επιφυλακτικοί απέναντι τους και οι ίδιες οι τράπεζες με τη στάση τους δεν συμβάλλουν στο να αλλάξει αυτή η εικόνα.
