Αν ο Ευριπίδης έβλεπε τις Τρωάδες του από μια γωνία της αίθουσας τελετών του Παγκυπρίου Γυμνασίου τις προάλλες, θα ένιωθε ίσως μια εύκρατη ζήλεια για τον Μενέλαο με τις δύο υποστάσεις που η ευρηματικότητα του σκηνοθέτη ανέβασε στη σκηνή.
Θα επαινούσε μάλλον και την κίνηση του Χορού που λειτουργώντας αυστηρά δραματουργικά κρατούσε την παράσταση δεμένη σαν υποστύλωμα λαξεμένο από δεινό μάστορα. Σίγουρα όμως θα θαύμαζε την Εκάβη που ως ευσυνείδητη ιέρεια της υποκριτικής τέχνης ενσάρκωσε την αξιοπρεπή άνασσα, τη σεβαστή σύζυγο και τη μάνα της εγκαρτέρησης, στην πιο δύσκολη ώρα, την ώρα που οι νικητές του πολέμου μοιράζονται τα λάφυρα και σαρώνουν στο πέρασμα τους κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Αν ο Ευριπίδης ήταν εκεί το βράδυ εκείνο του Μάρτη του 2012, σίγουρα θα είχε την ίδια μ’ εμάς τους θεατές, απορία: από ποια κρύπτη των 200 χρόνων του Παγκυπρίου Γυμνασίου εμφανίστηκε άξαφνα εκείνος ο μυστικός θίασος που ανέβασε στη σκηνή ο σκηνοθέτης του έργου Σταύρος Αντωνόπουλος; Εκείνα τα παιδιά που μας έκαναν να προσπαθούμε να κρύψουμε τα δάκρυα μας που κυλούσαν αβίαστα καθώς ο μεταφραστής του έργου αείμνηστος Κωστής Κολώτας είχε κεντήσει στο έργο αριστοτεχνικά μερικές λέξεις που συνειρμικά παρέπεμπαν στην Κυπριακή Τραγωδία.
Η προσφυγιά, η ατίμωση, η αιχμαλωσία, η αυθαιρεσία της αλαζονείας των νικητών έναντι των ηττημένων. Και κατά πως σημειώνει καταληκτικά ο σκηνοθέτης, «Η «Τροία» συνεχίζει να υπάρχει και ο πόλεμος το ίδιο. Η άλωση, ο φόνος, η βαρβαρότητα. Κι όλοι εμείς μαζί, θύτες «υποκριτές και θύματα». Κι είναι σήμερα παρά ποτέ εμφανής αν και ακήρυχτος, με ορδές τραπεζιτών, ορκωτών λογιστών και επίορκων πολιτικών, να λυμαίνονται χώρες και ηπείρους, μέχρι να κηρυχθεί και επισήμως ο επόμενος μεγάλος πόλεμος...
Εύγε στα λυκειόπαιδα του Παγκυπρίου Γυμνασίου που με αφοσίωση υπηρέτησαν ως να ήταν σύγχρονο, ένα έργο που διδάχθηκε στα 415 π.χ. και τίμησαν έτσι ως αρμόζει την ιστορία και την παράδοση του αρχαιότερου εκπαιδευτηρίου του νησιού μας, επικυρώνοντας με τον καλύτερο τρόπο αυτό που σημειώνει στο πρόγραμμα της παράστασης ο διευθυντής του σχολείου, Σόλων Χαραλάμπους: «Η θεατρική παιδεία προσφέρει στο μαθητή, διαδραματίζοντας ρόλο κυριολεκτικά ψυχαγωγικό και συμπληρωματικό του παιδαγωγικού έργου. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που σε πολλές περιπτώσεις η ψυχαγωγία ταυτίζεται με την ψυχοκτονία»...
Για την ιστορία παραθέτουμε τα ονόματα όλων των συντελεστών της παράστασης:
Κωστής Κολώτας-μετάφραση, Σταύρος Αντωνόπουλος-σκηνοθεσία και μουσική επιμέλεια, Αντώνης Λουμάκος και Σκεύη Δημητρίου-σκηνικά, Νατάσα Παπαναστασίου, Αναστασία Δημητρίου και Ελένη Χανδριώτου-κοστούμια, Μυρτώ Θεοχαρίδου, Ζήνα Ζένιου και Ραφαέλλα Τζιηρτζιηπή-χορογραφία και κίνηση, Μαρία Πισζιολή, Πάολα Σταυρίδη Κωνσταντίνου- επιλογή κειμένων, Πάολα Σταυρίδη Κωνσταντίνου-μακιγιάζ, Ραφαήλ Άσπρου-ήχος, Μιχάλης Παπαχαραλάμπους-φωτισμός, Άγγελός Αντωνέλλος βοηθός σκηνοθέτης και υποβολείο, Στέλιος Παπαγεωργίου-εικαστική παρέμβαση στο σκηνικό, Νικόλας Σιούερ-φωτογραφίες, Νίκος Μεγάλεμος-ειδικά εφέ, Μαρίνα Καφούρη Μαλακούνα-σχεδιασμός προγράμματος, Αντωνία Λύρα-γενική επιμέλεια.
Διανομή
Αφηγητής: Σολομών Κουντούρης
Ποσειδών: Ηλίας Γεωργιάδης
Αθηνά: Σοφία Κούλα, Ειρήνη Ιακώβου
Εκάβη: Νικολέτα Παναγιώτου
Ταλθύβιος: Μιλτιάδης Ασπρομάλλης
Κασσάνδρα: Άννη Χούρη
Ανδρομάχη: Σάρα Πετρίδου
Αστυάνακτας: Ερνέστος-Ορέστης Κωνσταντίνου
Μενέλαος: Γιάννης Λουκά, Μηνάς Κυριάκου
Ελένη: Ανδριανή Φωτιάδου
Χορός: Χριστίνα Κοφτερού (κορυφαία)
Στεφανία Χριστοδούλου, Χριστίνα Τζιούρρου, Κωνσταντίνα Κυριάκου, Ουλπιάνα Τσιάτσιου, Ερατώ Παπαγεωργίου, Αλεξάνδρα Κορνηλίου, Κατερίνα Παράσχου, Ραφαέλλα Τζιηρτζιηπή.
Στρατιώτες: Στέλιος Παπαγεωργίου, Γιώργος Κουράτου.
