Του Ανδρέα Ανδρέου
Κάθε νέα κυβέρνηση φέρνει με την εκλογή της ένα νέο αέρα, πότε βραχείας πνοής και πότε μακράς πνοής. Φυσικά με την εκλογή της κανείς δεν ξέρει ∙ απλά ο κάθε ένας δημιουργεί προσδοκίες ανάλογα με το τι άκουσε, πώς το αντιλήφθηκε και πόσο εφικτό το θεωρεί. Ακολούθως δίνει τον απαιτούμενο χρόνο πίστωσης για να κρίνει. Ή τουλάχιστον κάπως έτσι πρέπει να λειτουργούν τα πράγματα.
Η Ελλάδα από προχθές απέκτησε μια νέα κυβέρνηση υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, μετά από μια διακυβέρνηση τεσσάρων και κάτι ετών από τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν είναι σκοπός μου να αναφέρω τι έπραξε και τι όχι ο Τσίπρας με αποτέλεσμα να χάσει τις εκλογές, ούτε και πώς έπεισε ο Μητσοτάκης για να τις κερδίσει.
Θα εστιάσω στο εξής. Ο Μητσοτάκης παρά τα όσα αρνητικά από καταβολής ονόματος και αν κουβαλά, είναι ίσως ο πιο τεχνοκράτης Πρωθυπουργός νέας κοπής που ανέβηκε στην Πρωθυπουργία της Ελλάδας από την μεταπολίτευση. Από ό,τι ενημερωνόμαστε, επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις πρακτικές που εφαρμόσαμε εδώ στην Κύπρο για την εφαρμογή των μνημονιακών μας υποχρεώσεων αλλά ίσως πιο σημαντικό, για την εφαρμογή μέτρων δημοσιονομικής πειθαρχίας και επανεκκίνησης της οικονομίας.
Με πλήρη αυτοδυναμία είμαι σίγουρος πως θα θέσει ψηλούς στόχους και θα περάσει δέσμες μέτρων φορολογικής ελάφρυνσης ιδιαίτερα των μικρομεσαίων και θα προσπαθήσει να τιθασέψει το δημοσιονομικό τέρας που μαστίζει την Ελλάδα στοχεύοντας σε έλκυση επενδύσεων, δημιουργία θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης και μείωσης του δημοσίου χρέους. Αν καταφέρει να βάλει τους μακροοικονομικούς δείκτες σε σωστή τροχιά, τότε θα ενδυναμωθούν οι θετικές αξιολογήσεις της Ελλάδας, γεγονός που θα της επιτρέψει να κτίζει μομέντουμ σε θετικό ορίζοντα. Ένας ενδιάμεσος σταθμός θα είναι η επιτυχία της πλήρους άρσης των capital controls. Ο άλλος πυλώνας, αυτός της Τράπεζας της Ελλάδος, φαίνεται να πηγαίνει πολύ καλά υπό τη διοίκηση του Γιάννη Στουρνάρα ο οποίος χαίρει μεγάλης εκτίμησης στην ΕΚΤ.
Αν λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι σε θέση να εφαρμόσει επιτυχημένες πρακτικές άλλων χωρών και δη δικών μας, δεν θα παραξενευόμουν αν τον βλέπαμε να εισάγει σχέδια πολιτογραφήσεων μέσω επενδύσεων τα οποία να είναι ανεκτά από τους εταίρους μας στην ΕΕ. Αν γίνει κάτι τέτοιο τότε όχι μόνο αποκτούμε ανταγωνισμό, αλλά θέτει σε κίνδυνο κλεισίματος το δικό μας πρόγραμμα.
Και δεν είναι κάτι το οποίο πρέπει να περάσουμε στο ντούκου. Ο μέσος επενδυτής που θέλει να αποκτήσει ευρωπαϊκό διαβατήριο σε ποια χώρα θα επιλέξει να επενδύσει μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας; Επειδή ήδη εγκεφαλικά έχετε κινηματογραφική άποψη τοπίων, φαγητού, ποτού, θάλασσας, προοπτικών κλπ, θα σας αφήσω να το απαντήσετε από μόνοι σας.
Γι’ αυτό τώρα έρχομαι στα λεγόμενα μου προ μηνών. Καλό ήταν το πρόγραμμα επενδύσεων αφού βοήθησε τα μέγιστα στο να κτιστεί το πολυπόθητο οικονομικό μομέντουμ που μας ξεκόλλησε από το βάλτο. Δεν μπορούσε όμως ποτέ να θεωρηθεί σαν κάτι μόνιμο ή ακόμη χειρότερα σαν κάτι που θα μας έδινε την ψευδαίσθηση πως ζούμε ένα ονειρικό αιώνιο παρόν.
Γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να δώσουμε γροθιά σε πιο ευρύ φάσμα επενδύσεων, όπως την εκπαίδευση, την τεχνολογία, την υγεία, τη ναυτιλία, τις επενδύσεις σε οπτικοακουστικά μέσα και να εστιάσουμε στο πώς θα λύσουμε το πραγματικό πρόβλημα συνδεσιμότητας της χώρας μας με τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό όχι μόνο θα δημιουργήσει ανταγωνισμό για να ρίξουμε το κόστος αγοράς εισιτηρίων μας για το εξωτερικό, αλλά θα αυξήσει και το τουριστικό ρεύμα προς την χώρα μας. Έτσι θα αυξηθούν οι επενδύσεις στον τουρισμό και θα εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα των υφιστάμενων. Η ανάπτυξη και ενδυνάμωση των πιο πάνω τομέων συλλογικά θα θέσει την ανάπτυξη της αγοράς ακινήτων σε πιο σωστή και υγιή βάση.
