Του Ανδρέα Ανδρέου
Στις περιόδους που τρέχει ο ποταμός των πωλήσεων ακινήτων σε ξένους, οι Λευκωσιάτες είναι για τους Παραθαλάσσιους της Νήσου, τα «Λευκωσιατούθκια» για να μην χρησιμοποιήσω πιο κοσμητικά επίθετα. When “theshithitsthefan” όμως, όλοι τους θυμούνται και τους κυνηγάνε για να τους πουλήσουν τα διαμερίσματα και τα σπιτάκια τους για να τους βγάλουν έτσι από το τέλμα και το τούνελ της χρεοκοπίας.
Αν ήταν να βάλουμε σε μια γραφική παράσταση τον αριθμό των email που παραλαμβάνουμε από developers και πωλητές ακινήτων των παραλιακών πόλεων σε μια χρονική σειρά, θα δούμε ό,τι ακριβώς βλέπουμε να αποτυπώνεται σε γραφικές παραστάσεις χωρών που βιώνουν ένα δεύτερο κύμα κορωναϊού.
Όταν το τρίτο τρίμηνο του 2008 οι πωλήσεις ακινήτων σε ξένους έκανε ελεύθερη βουτιά λόγω των συνθηκών της διεθνούς οικονομικής κρίσης, είχαμε αδιάθετο στοκ να φάνε και οι κότες. Την τριετία που προηγήθηκε αν πήγαινε ας πούμε ένας Λευκωσιάτης να αγοράσει ένα διαμερισματάκι στον Πρωταρά, αν του έδινε κάποιος σημασία, αυτή περιοριζόταν στο να του δείξουν μια πρόχειρη μπροσούρα για μιαν ανάπτυξη που θα γινόταν στο Λιοπέτρι, στη Δερύνεια ή κάπου τέλος πάντων που για να πάει στις αγαπημένες του παραλίες στον Πρωταρά ήθελε πάνω – κάτω ένα μισάωρο με το πάρκιγκ να ήταν αμφισβητούμενο εντός αυτού του χρονικού πλαισίου.
Δεν υπήρχε ανάγκη να ασχοληθούν με τον πελάτη που πρακτικά έστησε ολόκληρη επαρχία, τον πελάτη που από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 επισκέπτεται ανελλιπώς την περιοχή κάθε καλοκαίρι και τους δίνει τα χρήματα του είτε ως απλός τουρίστας επισκέπτης ή σαν τουρίστας επενδυτής. Τότε υπήρχαν οι expats που αγόραζαν ό,τι τους σέρβιραν χωρίς πολλές ερωτήσεις, για να αποκτήσουν τη δική τους θέση στον ήλιο.
Όταν λοιπόν αυτοί εξαφανίστηκαν τέλη του 2008, τα Λευκωσιατούθκια επανήλθαν στο ραντάρ των Παραθαλάσσιων. Και λάβε και να λάβεις μηνύματα για τις «τέλειες επενδυτικές ευκαιρίες» σε Παραλίμνι, Αγία Νάπα, Αγία Θέκλα, Πύλα, Ορόκλινη, Λιβάδια, Περβόλια, Μαζωτό, από Πύργο Λεμεσού μέχρι Πισσούρι και από Κούκλια μέχρι Πωμό.
Όλα αυτά μέχρι το 2011 – 2012 που ψευτοανακαλύψαμε τους Κινέζους. Το 2013 όλοι δεν ήξεραν αν θα πουλήσουν, αν θα αγοράσουν, αν θα τα δώσουν ή αν θα τα χαρίσουν. Δεν ήξεραν αν είναι δικά τους ή της τράπεζας τους και η τράπεζα τους δεν ήξερε αν υπάρχει ή αν δεν υπάρχει. Από το 2014 – 2015 δημιουργήσαμε τους επενδυτές – υπηκόους, οπότε και η ανάγκη για τα Λευκωσιατούθκια εξέλειπε. Μάλιστα τους τονιζόταν με κάθε ευκαιρία πως έπρεπε να νιώθουν δέος και τυχεροί που μπορούσαν να πιουν έστω ένα καφέ απολαμβάνοντας πολυώροφες σκαλωσιές στη Λεμεσό ή αν ενοικίαζαν ένα γουμά κάπου στο Παραλίμνι για να βουτήξουν στην αγαπημένη τους ξανθιά παραλία με τα τουρκουάζ νερά. Και μας ήρθε εσχάτως ο κορωνοϊός που μας έκλεισε τις βρύσες του τουρισμού, των epxats, των επενδυτών – υπηκόων, των επενδυτών μόνιμα διαμενόντων και δε συμμαζεύεται. Και όσο αυξάνεται η παρουσία του «παρέα» του corona, τόσο αυξάνεται και η ανάγκη να καλοπιάσουμε τα Λευκωσιατούθκια, να δουν τι προσφέρουμε και τι χάνουν αν δεν επενδύσουν. Αν τα email απλώνονταν καθημερινά στον αυτοκινητόδρομο προς Λευκωσία, οι ουρές θα άγγιζαν τη Μονή στη Λεμεσό και την Ξυλοτύμπου στη Λάρνακα.
Το δίδαγμα φυσικά είναι ένα. Όποιος και να είσαι, να μην ξεχνάς ποτέ ποιος σε βοήθησε να γίνεις αυτός που είσαι. Να τον σέβεσαι όσο υπάρχεις επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσεται στη γωνία. Ο Λευκωσιάτης επενδυτής στηρίζει σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα την αγορά ακινήτων της Λευκωσίας για δεκαετίες ολόκληρες με τζίρους και συναλλαγές που είτε οι άλλες επαρχίες απλά ονειρεύονται ή που για να αγγίξουν χρειάζονται τη συνεισφορά κάποιων χιλιάδων ξένων επενδυτών ανά έτος. Επιπλέον, ο Λευκωσιάτης επενδυτής είναι ο κατ’ εξοχήν Κύπριος επενδυτής που επενδύει σε παραθεριστική κατοικία στις παραλιακές πόλεις από τις ακτές του Κάτω Πύργου μέχρι τον Κάππαρη στο Παραλίμνι και οπουδήποτε ενδιάμεσα.
Ήταν, είναι και θα παραμείνει ως αυτός ο επενδυτής. Γι’ αυτό οι απανταχού developers των παραλιακών πόλεων να μην ξεχνάνε και να μη τον φέρνουν στη μνήμη τους επιλεκτικά όποτε έχουν πρόβλημα. Και αν θέλουν να σέβονται τον εαυτό τους δημιουργώντας αξιόλογα προϊόντα, τους συστήνω να εξαντλούν τις έρευνές τους στο τι ο Λευκωσιάτης θα ήθελε να αγοράζει και μετά να το υλοποιούν. Επειδή ο ξένος αγοραστής σίγουρα θα εκτιμήσει αυτό το προϊόν και θα επενδύσει σε αυτό, ενώ το προϊόν που σερβίρεται στους ξένους δεν είναι δεδομένο ότι θα βρει ανταπόκριση από τον Λευκωσιάτη. Και το κόστος του ρίσκου του πειραματισμού, όπως βλέπετε εσείς οι παραθαλάσσιοι τέτοιες στιγμές, είναι μεγάλο.
