Του Απόστολου Τομαρά
Θέλει ο Τούρκος να χαρεί και η χαρά δεν τον αφήνει. Κάπως έτσι μπορεί να αποτυπωθεί η στάση της τουρκικής πλευράς για το αδιέξοδο στον διάλογο για το Κυπριακό. Θυμάμαι ακόμα τους έξαλλους πανηγυρισμούς στα Κατεχόμενα την βραδιά εκλογής του Μουσταφά Ακιντζί αλλά και την κλάδο ελαίας που υπήρχε στην εξέδρα των επινικίων. Ο Τ/κ Λεμεσιανός δεν έκανε την έκπληξη όπως δεν την είχε κάνει ο κολλητός και σύντροφος του Δημήτρη Χριστόφια, Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Οι νουθεσίες του Ακιντζί για το ενωτικό δημοψήφισμα αποτελούν κάκιστη παράδοση του μαθήματος της Πατριδογνωσίας.
Χρησιμοποιήθηκε με τον χείριστο τρόπο ένα ιστορικό ζήτημα για να τορπιλισθεί και πάλι μια πολλά υποσχόμενη προσπάθεια επίλυσης ενός προβλήματος πρώτα απ’ όλα για τους κατοίκους αυτού του νησιού ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής. Το ενωτικό δημοψήφισμα που τόσο πολύ ενοχλεί τον ηγέτη των Τ/κ με τον ένα ή άλλο τρόπο αποτελεί κομμάτι της διδακτέας ύλης και ενδεχομένως ένα μέρος των ενδοσχολικών εορτασμών. Ο Ακιντζί και η Τουρκία έψαχναν τρόπο για να φύγουν. Πρώτα χρησιμοποίησαν τον έλληνα υπουργό Εξωτερικών και μετά την απόφαση της βουλής για να τεκμηριώσουν, όπως νομίζουν, την ανάγκη παρουσίας των κατοχικών δυνάμεων στην Κύπρο. Δηλαδή μας λέει ο Ακιντζί επειδή η βουλή ψήφισε ό,τι ψήφισε πρώτα αναβιώνει «Η Μεγάλη Ιδέα» και δεύτερον οι Τ/κ συμπολίτες του χρειάζονται προστασία. Οι Τ/κ θα πρέπει να κατασταλάξουν αν πρώτα είναι Κύπριοι με εθνικό προσδιορισμό ή είναι μόνο Τούρκοι. Δεν μπορεί να θυμούνται και να επικαλούνται την καταγωγή τους α λα Καρτ. Η συμπεριφορά και η στάση του κ. Ακιντζί καθώς και ακραίων κύκλων είναι ξεκάθαρη περίπτωση πατριδοκαπηλίας. Προφασίζεται ότι ενεργεί για τους Τ/κ ενώ στην ουσία χορεύει στους ρυθμούς του Τσαβούσογλου. Τι δηλαδή περίμενε από τον Νίκο Αναστασιάδη όταν του ζητούσε να διορθώσει το «λάθος». Ότι θα τραβούσε το αυτί της βουλής;
Δυστυχώς, ο Μουσταφά Ακιντζί συμπεριφέρεται όπως ο Ερντογάν όταν ζητούσε από τον Αλέξη Τσίπρα να του παραδώσει τους τούρκους «φυγάδες» αγνοώντας την ύπαρξη και τον ρόλο συντεταγμένων οργάνων, κάτι που ενδεχομένως να μην υπάρχει στο πολίτευμά τους. Δυστυχώς, όμως, η στάση Ακιντζί είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη βρίσκεται ανάμεσά μας. Χρησιμοποιείται επίσης με κάκιστο τρόπο η απαίτηση του κ. Ακιντζί για αποκόμιση πολιτικών πόντων. Επιχειρηματολογία του τύπου περί υποταγής στις τουρκικές απαιτήσεις δικαίως ενισχύει τις απόψεις εκείνες που θέλουν κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης να μην έχουν λόγο ύπαρξης σε μια ενδεχόμενη λύση. Η μία κοινότητα δεν μπορεί να επιβάλει στην άλλη τι θεωρεί σημαντικό για την ίδια. Αν προκύπτει θέμα από την όλη ιστορία είναι ο ρόλος της βουλής να αποφασίζει για θέματα της σχολικής καθημερινότητα. Κατ’ άλλα φτάσαμε στο σημείο να συναγωνιζόμαστε δημοσίως τίνος η φουστανέλα είναι πιο μακριά. Τη στιγμή μάλιστα που επίσημα ο Αναστασιάδης επέστρεψε το τουρκικό παραλήρημα. Τα κόμματα, αν ήθελαν να ξεκατινιαστούν, ας το κάνουν στη βουλή. Εξάλλου δεν θα είναι η πρώτη φορά που αποφασίζουν και μετά το παίρνουν πίσω. Το πόσο πατριώτης είναι ο καθένας δεν υπολογίζεται με φωνές και κορώνες. Γιατί όποια απόφαση και να έπαιρνε η βουλή δεν μπορεί να σβήσει την ιστορική μνήμη για ένα κορυφαίο γεγονός ανεξαρτήτως καταλήξεως.
tomarasa@kathimerini.com.cy