Το θέατρο του παραλόγου

Εξαιρετική παράσταση. Από εκείνες που μπορεί να μην προάγουν τον πολιτισμό (αυτό σίγουρα δεν το κάνουν) αλλά αν μη τι άλλο αποκαλύπτουν χαρακτήρες. Και κυρίως προθέσεις. Φοβεροί διάλογοι, εκρηκτικές αντιπαραθέσεις και το κυριότερο αξεπέραστες ερμηνείες από τους… πρωταγωνιστές, οι οποίοι αποδεικνύονται όλο και περισσότερο… γεννημένοι ηθοποιοί.

Σε ποια παράσταση αναφέρομαι; Μα στην παράσταση που παίχτηκε προχθές στη Βουλή. Μιας παράστασης σκηνοθετημένης και πολύ καλά μελετημένης ώστε να πείσει τους θεατές να συσπειρωθούν και να τρέξουν ξανά και πάλι στις κάλπες, προσπερνώντας την ουσία. Και ποια είναι η ουσία; Πώς αυτή η παράσταση δεν παίζεται για να μας προβληματίσει ή για να μεταδώσει κάποιο βαθύτερο νόημα και ούτε βέβαια για να μας θέσει ενώπιον της αλήθειας. Παίζεται για έναν και μόνο λόγο. Επειδή έρχονται εκλογές. Και οι πρωταγωνιστές προκειμένου να μη χάσουν τα ποσοστά τους είναι διατεθειμένοι να ιδρώσουν στο… έδρανο της Βουλής και να τα δώσουν όλα επί σκηνής. Ούτως ώστε να πετύχουν τον σκοπό τους. Που δεν είναι άλλος παρά να περιφέρουν την επομένη των εκλογών τα ποσοστά τους στα κανάλια και να συμπεριφέρονται λες και ο μοναδικός λόγος που συμβαίνει ό,τι συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα είναι για να συνεχίζουν αυτοί αμέριμνοι να παίζουν το κομματικό βιολί τους.

Ξεσπάθωσε ο κ. Αβέρωφ, ζώστηκε τα άρματα και ρίχτηκε στην μονομαχία με τον κ. Άντρο Κυπριανού. Ο ένας θυμήθηκε τη στάση του ΑΚΕΛ στο πόρισμα για το Μαρί και υπέδειξε πως είναι οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλούν για απαξίωση των θεσμών και των επιτροπών, ενώ φρόντισε να μας αποκαλύψει πως τα κατεστημένα του ΑΚΕΛ ευθύνονται εξίσου για την κατάρρευση του Συνεργατισμού. Και ο δε αντεπιτέθηκε χαρακτηρίζοντας τον πρώτο κοινό συκοφάντη. Και το τραγικό είναι πως αμφότεροι είναι πεπεισμένοι πως μ’ αυτό το φοβερό διάλογο μας πείθουν πως οι προθέσεις τους είναι να αποκαλυφθεί η αλήθεια για το ποιος πραγματικά απαξιώνει τους θεσμούς. Χωρίς να τους περνάει καν από το μυαλό πως ήδη έχουν ξεσκεπαστεί προ πολλού οι προθέσεις τους σχετικά μ’ αυτό το θέμα. Και οι προθέσεις αμφότερων δεν ήταν να σεβαστούν τα πορίσματα και τις επιτροπές, αλλά να τα πετσοκόψουν στα μέτρα των δικών τους μικροκομματικών συμφερόντων προκειμένου να συνεχίσουν απτόητοι το μικροκομματικό τους παιχνίδι και όχι να προασπιστούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το δημόσιο συμφέρον.

Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι εξίσου ένοχοι για την κατάρρευση των θεσμών και των αξιών, τους οποίους θεσμούς και αξίες άγουν και φέρουν ανάλογα με το τι συμφέρει το κόμμα, τι δεν θα επιφέρει πολιτικό κόστος, τι θα τους διατηρήσει στην καρέκλα της εξουσίας και τι θα δικαιώσει τους μικροκομματικούς τους αγώνες. Όσο για τους υπόλοιπους «παραμυθάδες» της εν λόγω παράστασης θεώρησαν καλό να θυμηθούν τα «κακά» του ΕΛΑΜ όχι γιατί προφανώς τους έπιασε ξαφνικά η έγνοια για το τί αντιπροσωπεύει το εν λόγω κόμμα, διότι αν όντως είχαν αυτή την έγνοια θα την είχαν και προ πολλού και όχι δύο βήματα πριν από τις εκλογές.

Τότε που όλοι τους (πλην του ΑΚΕΛ) ξερογύριζαν γύρω από το ΕΛΑΜ προκειμένου να πετύχουν μικροκομματικές συμμαχίες. Και το αποκορύφωμα είναι πως όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου που εκτυλίχθηκε στη Βουλή ήταν καθόλα μελετημένο (όπως άλλωστε κάθε παράσταση που σέβεται τον εαυτό της). Μέσα από επικοινωνιακά τεχνάσματα ίδρωναν άπαντες να κερδίσουν τις εντυπώσεις, όχι για να βγάλουν αυτή τη χώρα από τον βούρκο στην οποία την έριξαν με την ανοχή και τη συνενοχή τους, αλλά για να τη βγάλουν οι ίδιοι καθαρή προκειμένου να κερδίσουν το μοναδικό πράγμα που τους ενδιαφέρει. Τη μάχη των εκλογών. Μένει σε μας λοιπόν αν θα χειροκροτήσουμε για ακόμα μια φορά αυτή την παράσταση ή αν θα επιλέξουμε επιτέλους την αποχή από «θέατρα» που υποτιμούν ασύστολα και κατ’ επανάληψη τη νοημοσύνη μας.