Του Γιώργου Κακούρη
Η ήττα του ΕΛΑΜ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μετά τις προσπάθειες του ευρωβουλευτή του να προωθήσει χωρίς συντονισμό και συνεννόηση ψήφισμα για την επίσκεψη Ερντογάν (όταν υπήρχε ήδη η έκθεση στην οποία επρόκειτο να προστεθεί αναφορά), μπορεί να εκθέτει έμμεσα την Κυπριακή Δημοκρατία, όμως δεν ήταν ήττα της Κύπρου στο σύνολό της.
Ήταν περισσότερο ήττα του ΕΛΑΜ και της τακτικής των ανέξοδων δηλώσεων σε άδειες αίθουσες, των ρητορικών θεατρικών μονόπρακτων της σχολής «εγώ είπα τους τα». Και ήταν και ήττα ακόμα μιας προσπάθειας του κόμματος της Ακροδεξιάς (μέσω πλέον και της ομάδας του υπερσυντηρητικού ECR) να αφαιρέσει από τις θέσεις της Ε.Ε. τη συμφωνημένη βάση λύσης του Κυπριακού, την οποία στηρίζουν η κυβέρνηση που ψηφίστηκε από την πλειοψηφία και τα πλείστα πολιτικά κόμματα.
Στην πράξη, αν ένας ευρωβουλευτής δεν δουλέψει συγκροτημένα για να προωθήσει τις θέσεις του, πολύ απλά δεν θα το καταφέρει. Οι υπόλοιποι ευρωβουλευτές (πέραν του Φ. Παναγιώτου) έμαθαν να το κάνουν, με τα υπέρ και τα κατά τους, με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, και βασίζουν την προβολή τους έστω σε πρωτοβουλίες που όντως γίνονται.
Το λάθος του Γ. Γεάδη και η συντριπτική απόρριψη της πρότασής του για ψήφισμα κατά της επίσκεψης Ερντογάν ήταν η φυσική εξέλιξη μιας πάγιας κυπριακής μισοδότζι πρακτικής. Η συμπερίληψη αναφοράς στην επίσκεψη στην έκθεση για την Τουρκία επιτεύχθηκε με την τροπολογία του εισηγητή της έκθεσης, Νάτσο Σάντσεθ Αμόρ (S&D, Ισπανία) με τη στήριξη των άλλων πολιτικών ομάδων όπου συμμετέχουν Κύπριοι ευρωβουλευτές (ΕΛΚ, S&D, Αριστερά). Ήταν δηλαδή κάτι για το οποίο κανείς δεν διεκδίκησε εύσημα – και ήταν η λογική προσέγγιση για να καταδικαστεί η επίσκεψη Ερντογάν δεδομένου πως η έκθεση προϋπήρχε.
Ο μικροπολιτικός θόρυβος που ακολούθησε μετά και το ρεπορτάζ του Π. Ξανθούλη επισκιάζει την ουσία αυτού που ο συνάδελφος ανέδειξε: ότι οι κινήσεις εντυπωσιασμού χωρίς υπόβαθρο και προετοιμασία γυρίζουν μπούμερανγκ, μάθημα που το ΕΛΑΜ δεν χρειάστηκε να μάθει στο κυπριακό κοινοβούλιο χάρη στην ανοχή της ελληνοκυπριακής πολιτικής τάξης και το φλερτ που φτάνει μέχρι και σε διόδους συνεννόησης και εξυπηρετήσεων με το Προεδρικό (πόσο αντισυστημικό αλήθεια!) όπως ανέφερε σε ρεπορτάζ της η Μαρίνα Οικονομίδου. Το Κυπριακό, ως ζήτημα χωρίς συγκλονιστικές εξελίξεις, πάει καιρός να συζητηθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πέρα από παραθέσεις τοποθετήσεων, όπως τη συζήτηση 13 λεπτών του Απριλίου και τη late night συζήτηση το βράδυ της Τετάρτης. Όπως φαίνεται και στην έκθεση, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εστιάζει στο εσωτερικό της Τουρκίας, και την αντιδημοκρατική και αυταρχική συμπεριφορά του καθεστώτος Ερντογάν. Σε αυτό το πλαίσιο μπορούν να έχουν περισσότερη απήχηση και οι κυπριακές θέσεις (εννοώντας και τις ε/κ, και τις τ/κ που ζητούν τη στήριξη της Ε.Ε. σε έναν αγώνα επιβίωσης).
Σε αυτό το περιβάλλον το ΕΛΑΜ και το ECR επιχειρούν να αλλάξουν τη ρητορική για τη βάση λύσης χωρίς αντιπρόταση (κάτι που θα ήθελε και ο Ε. Τατάρ έχοντας τη δική του αντιπρόταση – τα δύο κράτη), με τη συνοδεία παρεμβάσεων της Α. Λατινοπούλου (PfE, Ελλάδα), η οποία έχει πιάσει υπεργολαβία το Κυπριακό.
Η θεσμική γραμμή της Ε.Ε. ωστόσο παραμένει, καθώς έχει εξελιχθεί πολύ από τα χρόνια όταν ενταχθήκαμε και τους ζητήσαμε με το καλημέρα να μας λύσουν το πρόβλημα, το ίδιο πρόβλημα που είχαμε υποσχεθεί ότι θα λύναμε μπαίνοντας. Αν το σχέδιο ήταν καλό και κακό, αν η τότε κυβέρνηση το διαπραγματεύτηκε ή κρύφτηκε πίσω από τον κόσμο δεν αφορούσε τους εταίρους που κληρονομούσαν ακόμα έναν πονοκέφαλο.
Σήμερα, όμως, με την Κύπρο να έχει αποδείξει παρά τα σκαμπανεβάσματα πως είναι ένα πάνω-κάτω λειτουργικό κράτος μέλος, και χάρη και στα χρόνια εμπειρίας με εμπλοκή στην προσπάθεια κατάλυσης της διαίρεσης επί του εδάφους, είναι μειωμένος ο κίνδυνος για αλλαγή στάσης. Άλλωστε ήταν η Ε.Ε. που, όταν μετά το Κραν Μοντανά ο Ν. Αναστασιάδης ρωτούσε «τι νομίζετε;» για μια λύση δύο κρατών εντός Ε.Ε., απάντησε παρασκηνιακά πως δεν υπάρχει περίπτωση.
Η ήττα του ΕΛΑΜ, ως συστημικού κόμματος που επιχειρεί να εδραιώσει τον συντηρητισμό και την άκρα δεξιά, ήταν πως η τοποθέτηση του Επιτρόπου Μακγκράφ εκ μέρους της Κομισιόν το βράδυ της Τετάρτης ήταν πιο αντικατοχική από την αδέξια και κενή περιεχομένου προσπάθεια του κ. Γεάδη: «Δεν είναι η Τουρκία, ούτε η Ε.Ε. που θα κυβερνήσει το νησί ή θα ζήσει στο νησί της Κύπρου στο μέλλον. Είναι ο λαός της Κύπρου, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, που πρέπει να ζήσουν μαζί και να βρουν λύσεις σε κοινές προκλήσεις».
