Μήνυμα εξουδετερώθη

Η παρέμβαση του «Φιλελεύθερου» την Τρίτη προς το πολιτικό προσωπικό και η έκκληση για σοβαρότητα, παρά τις επιμέρους ενδεχομένως διαφωνίες που θα μπορούσε να έχει κάποιος με το λεκτικό και τις πολιτικές θέσεις που εκφράζει γενικά ως γραμμή της η εφημερίδα, ήταν θεωρητικά μια καλή και χρήσιμη ιδέα.

Οι εφημερίδες, και μάλιστα οι εφημερίδες με ιστορικό δεκαετιών και - καλώς ή κακώς - ειδικό βάρος στη διαμόρφωση της ειδησεογραφικής ατζέντας, οφείλουν να μην παίρνουν τις ρητορικές εξάρσεις και τις προκάτ ατάκες τοις μετρητοίς, να τις παραμερίζουν και να σχολιάζουν την ουσία.

Και είναι κάτι που αρκετοί δημοσιογράφοι και αρθρογράφοι κάνουν σε όλα τα ΜΜΕ, και στον «Φ» φυσικά, μέσα από το φίλτρο των απόψεων του κάθε ενός που υπογράφει ένα κείμενο.

Δυστυχώς τις καλές εντυπώσεις τις κατεδάφισε ο Αβέρωφ Νεοφύτου με - τι άλλο - μια επικολυρική εξτραβαγκάνζα. Την ίδια ημέρα από το βήμα της Βουλής οικειοποιήθηκε το κείμενο της εφημερίδας, για να δώσει την παράσταση του μεταμελημένου πολιτικού αρχηγού που πήρε το μήνυμα και θέλει να δώσει τέλος στις στείρες αντιπαραθέσεις μέσω ανακοινώσεων και αντιπαραθέσεων.

Δυστυχώς ο «Φ», κολακευμένος ίσως από τη ψευδαίσθηση πως εισακούστηκε, υιοθέτησε στο πρωτοσέλιδο της Τρίτης την παράσταση Νεοφύτου ως κυριολεκτική, ακυρώνοντας κατά την ταπεινή μου γνώμη το αυστηρό μήνυμα που έστειλε τη Δευτέρα.

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου προσπάθησε να μας πείσει πως δεν μπαίνει στον πειρασμό της στείρας αντιπαράθεσης και πως καίγεται για το Κυπριακό το οποίο η ίδια η κυβέρνηση έριξε στα βράχια. Είναι μια έξυπνη στρατηγική και την είδαμε να επαναλαμβάνεται την Τετάρτη και από τον Κυριάκο Χατζηγιάννη, ο οποίος δεν σήκωσε στιγμή το βλέμμα από την γραπτή ομιλία που αναπαρήγαγε πιστά την νέα προεκλογική γραμμή του ΔΗΣΥ.

Η νέα γραμμή λοιπόν στον πόλεμο της ατάκας είναι «δεν μας ενδιαφέρει η ατάκα». Το λες και μεταμοντέρνο.

Δυστυχώς, δεν φταίνε μόνο ο ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ, το ΔΗΚΟ και τα μικρομάγαζα του ακραίου κέντρου που έμαθαν να αντιμετωπίζουν τον πολιτικό διάλογο ως πόλεμο της ατάκας προς ικανοποίηση των οπαδών.

Φταίμε κι εμείς ως δημοσιογράφοι. Δεν μπορώ προσωπικά να επικρίνω τον «Φ» για το ότι τάισε το σύστημα των δηλώσεων και των αντιδηλώσεων, γιατί είναι κάτι που έχουμε κάνει όλοι ανεξαιρέτως για να γεμίσουμε μερικές στήλες και να βρούμε χρόνο να κάνουμε την υπόλοιπη δουλειά μας.

Το κάναμε για να προχωρήσει η ροή της ιστοσελίδας ώστε στο ίδιο δεκάλεπτο να γραφτεί και να ανεβεί η είδηση για το τροχαίο, η ατάκα του κόμματος και το copy paste για την διεγερτική επιρροή του μπρόκολου. Το κάναμε για να κλείσουμε ένα έξτρα λεπτό στο ρεπορτάζ στο δελτίο. Το κάναμε βγάζοντας τον κομματικό εκπρόσωπο στο ραδιόφωνο για να κλείσει η ώρα.

Εγκλωβιστήκαμε και εγκλωβίσαμε την πολιτική ατζεντα στο τι είπε ο τάδε στο ραδιόφωνο σχολιάζοντας την ανακοίνωση του δείνα που είδε το πρωί στην εφημερίδα, στο πώς απάντησε ο δείνα στον τάδε στην μεσημεριανή τηλεοπτική εκπομπή και στο τι ανταπάντησε στην απάντηση του σχολιασμού ο τάδε σε απογευματινή γραπτή ανακοίνωση.

«Ας μας πουν οι κυβερνώντες πότε». «Και εσείς δεν είσασταν που;» «Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάμε για σκοινί». Μα το Μαρί. Μα το κούρεμα. Μα η Λαϊκή. Μα το πραξικόπημα.

Παίρνουμε τον ατέρμονο χαρτοπόλεμο των ανακοινώσεων και των δηλώσεων των κομμάτων και χτίζουμε τούβλο τούβλο τους τοίχους ενός παράλληλου σύμπαντος στο οποίο ζει η πολιτική ηγεσία.

Κρίνοντας και από όσο είδα από την ολομέλεια της Τετάρτης, το πολιτικό προσωπικό εξακολουθεί να ζει ακριβώς στον ίδιο παράλληλο κόσμο. Αν υπήρχε περίπτωση να ακούσει κάποιος το μήνυμα της κούρασης και της απαξίωσης των πολιτών, εξουδετερώθηκε για ακόμα μια φορά.

Καλή προεκλογική, και για το όνομα του Θεού συμπολίτες. Ψηφίστε για να μην ψηφίσουν μόνο οι οπαδοί τους.