Του Μιχάλη Μιχαηλίδη
Τα τελευταία μερικά χρόνια εμείς οι «locals» μπορούμε αβίαστα να περηφανευόμαστε για τα πολύ καλά εστιατόρια της περιοχής μας
Σχετικά πρόσφατα εμφανίστηκε στα social μια φωτογραφία από τα μακρινά 90s, με το λούνα παρκ Fantasy Island. Για τους millennials και τους boomers που μεγάλωσαν στη Λακατάμεια, την Ανθούπολη και τις γύρω περιοχές η φωτογραφία αυτή έφερε αναμνήσεις από μια εποχή ωραία. Θυμάμαι να μαζευόμαστε εκεί για να παίξουμε ηλεκτρονικά, αλλά και για να απολαύσουμε τα νόστιμα χάμπουργκερ που ετοίμαζαν καθημερινά οι ιδιοκτήτες Ανδρέας και Λουΐζα. Πολλοί, μέχρι και σήμερα, έχουν να λένε για τα χάμπουργκερ του Fantasy, τα οποία συνόδευε η έννοια του «talk of the town» πολύ πριν φτάσει στο σήμερα για να συνοδεύσει τα smash burgers.
Αν προσπαθήσω να θυμηθώ τι άλλο έπαιζε από φαγητό στην περιοχή μας, από τη μνήμη μου σίγουρα θα ανασύρω την πίτσα της Ottawa, το submarine της Panaco, τα σουβλάκια σε ένα συνοικιακό εστιατόριο κοντά στο Δημοτικό της Ανθούπολης, την Jack’s Pizza, τα σουβλάκια του Τζόρτζι (George's Chris), το Family Nest και άλλα τέτοια μαγαζιά που αναμφισβήτητα αποτέλεσαν τις comfort επιλογές της τότε εποχής.
Δεν ξέρω αν ήταν τέλειο ό,τι τρώγαμε από τα τότε εστιατόρια, σίγουρα πάντως ως όντα τείνουμε να διαγράφουμε τις όποιες ατέλειες και να μεγεθύνουμε τον ενθουσιασμό μας για πράγματα μιλώντας για το παρελθόν, προσπαθώντας ίσως να τα εξιδανικεύσουμε. Αυτή μας η συνήθεια λογικά έχει κάποια επιστημονική εξήγηση που σίγουρα δεν μπορώ να τη δώσω, ενώ την ίδια ώρα αντιλαμβάνομαι πως η νοσταλγία για μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μας και συνεπώς οι γεύσεις που κουβαλάμε από τότε, πολύ δύσκολα διαγράφονται από τη μνήμη μας -η γεύση, λένε, έχει μνήμη.
Μπορεί να ακούγεται κάπως περίεργο, αλλά την ίδια ευφορία που μου προκαλεί σήμερα ένα smash burger φτιαγμένο από wagyu, σερβιρισμένο μέσα σε ένα αφράτο potato bun, με μια θεϊκή σος, μου προκαλούσε και τότε το hamburger του κύριου Ανδρέα στο Fantasy, που το σέρβιρε σε ένα αδιάφορο φραντζολάκι μαζί με κέτσαπ.
Τα χρόνια όμως πέρασαν και ευτυχώς ο γαστρονομικός χάρτης της περιοχής άλλαξε άρδην, αφού από τα burgers και την πίτσα περάσαμε σε εστιατόρια που ανεβάζουν μέρα παρά μέρα τον πήχη. Εκεί που παλαιότερα έπρεπε να μπεις στο αυτοκίνητο και τα κατέβεις στο κέντρο για να βρεις ένα «καλό» εστιατόριο, πλέον το βρίσκεις έξω από την πόρτα σου. Για εμάς τους Λακαταμίτες η ιδανική συνθήκη για ένα ωραίο lunch ή dinner βρίσκεται σε walking distance. Και αυτό δεν είναι μια υποκειμενική τοποθέτηση, μιας και δύο από τα πολύ καλά εστιατόρια της Λακατάμειας φιγουράρουν μόνιμα στη λίστα με τα 50 Καλύτερα της Κύπρου (στα Wiz 50 Best Restaurants).
Αρχικά είναι οι Μαγείρισσες, με τη συνέπειά τους όλα αυτά τα χρόνια, που κατάφεραν να μας δώσουν αυθεντικές κυπριακές γεύσεις σε ένα πολύ ωραίο περιβάλλον, με εξαιρετική πρώτη ύλη. Μπορείς να το διαπιστώσεις, αρκεί να βάλεις στο στόμια την πρώτη πιρουνιά από τη χωριάτικη σαλάτα με την κατακόκκινη ντομάτα, το κρεμμύδι και τον ξερό δυόσμο! Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω είναι το Jasmine Gastrobar, ένα destination restaurant που για πρώτη φορά μάς έφερε πολύ κοντά σε μια γκουρμέ κουζίνα, με περίπλοκες παρασκευές και εξεζητημένες γεύσεις. Ένα εστιατόριο που παρόμοιά του συναντάμε συνήθως στο κέντρο, ως άλλη μια επιλογή, αλλά που σε αυτή την περίπτωση το σύνολο σχεδόν των πελατών του το επισκέπτεται συνειδητά επειδή το αγαπά. Και τα δύο προαναφερθέντα έχουν υπάρξει μέρος των Wiz 50 Best Restaurants, και τα δύο τα επισκέφτηκα ξανά αυτό το διάστημα, επιβεβαιώνοντας πρακτικά πως αξίζουν κάθε αναγνώριση και κάθε επιβράβευση. Σε αυτή την κατηγορία, με τα καλά εστιατόρια της περιοχής, θα πρόσθετα άλλο ένα που είχα την τύχη να το δοκιμάσω πρόσφατα, τον Τατά. Ένα σουβλατζίδικο νέας εποχής αλλά με φιλοσοφία σαν αυτή των παλιών συνοικιακών «σουβλιτζίδικων», που τρώγοντας μια πίτα με σουβλάκια ένιωθες βασιλιάς. Μια τίμια και πολύ προσεγμένη εστιατορική εμπειρία, με καλοψημένο σουβλάκι, νοστιμότατη σεφταλιά, παφίτικη πίτα, φρεσκότατη σαλάτα, σπιτικές αλοιφές, κυπριακή πατατούλα και τη δυνατότητα να απολαύσεις το φαγητό σου με ωραία κρασιά του τόπου μας σε ποτήρι. Το βράδυ για παράδειγμα που πήγαμε, στο ψυγείο είχαμε το option για Merlot από Βλασίδη και Ξυνιστέρι από Ζαμπάρτα.
Τα τρία συγκεκριμένα εστιατόρια, πέραν του ότι βρίσκονται στην περιοχή μου, τα επισκέπτομαι για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Και συχνά τα προτείνω κιόλας, σε φίλους που με ρωτάνε για κάτι σπέσιαλ εκτός κέντρου. Όπως προτείνω άλλωστε κι άλλα πράγματα, κι ας έρχονται συχνά με διάθεση να με τρολάρουν ή και με διάθεση να μου τα ακυρώσουν κάποιες φορές. Αν έχουν ψεγάδια; Ενδεχομένως και να έχουν. Και λοιπόν, τι πάει να πει αυτό; Ότι δεν είναι καλά εστιατόρια; Θεωρώντας ότι είναι πολύ πιο εύκολο για όλους μας να καταδικάσουμε κάτι παρά να το προτείνουμε, αφού με τον πρώτο τρόπο συνήθως δεν διακινδυνεύουμε να πάρουμε κόσμο στον λαιμό μας, προσωπικά όταν κάτι μου αρέσει για τους Χ ή Ψ λόγους τότε τολμώ να το προτείνω, βρίσκοντας μάλιστα και τον κατάλληλο τρόπο να επιχειρηματολογήσω.
Η Λακατάμεια και ο Στρόβολος είναι δύο πολύ σημαντικά γαστρονομικά destinations για τη Λευκωσία, με αρκετά εστιατόρια για όλα τα γούστα –πολύ περισσότερα από τα δικά μου favorites. Αρκεί να δοκιμάσεις σουβλάκι στον Τατά, κάποιο από τα ceviche, carpaccio και tartar στο Jasmine και κουπέπια στις Μαγείρισσες και θα συμμεριστείς εύκολα αυτή την άποψη.
