ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Πολιτικός Συναγερμός

Του Μιχάλη Σοφοκλέους

Του Μιχάλη Σοφοκλέους

Είναι ο σημερινός Συναγερμός το κόμμα του Γλαύκου Κληρίδη; Αντικατοπτρίζει τις αρχές και τα ιδανικά με τα οποία ανδρώθηκε; Είναι τα οράματα του σήμερα βασισμένα στο ιδεολογικό του υπόβαθρο, όντας ταυτόχρονα φιλόδοξα, ρηξικέλευθα και προσαρμοσμένα στη σύγχρονη εποχή και το μέλλον της Κύπρου; Ερωτήματα που σήμερα απασχολούν πολλούς από τους ανθρώπους που εμπνεύστηκαν και στήριξαν τις ελπίδες τους για μια καλύτερη Κύπρο στην κεντροδεξιά παράταξη της χώρας.

Η δική μου η θέση είναι ξεκάθαρη: Ναι, ο Δημοκρατικός Συναγερμός ήταν, είναι και πρέπει να παραμείνει το κόμμα των αρχών με τις οποίες το καθόρισε ο ιδρυτής του. Έχει όμως σοβαρά προβλήματα που πρέπει άμεσα να αποκατασταθούν. Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να μιλήσουμε με θάρρος και ειλικρίνεια. Για όσα λάθη έγιναν, αλλά και όσα κορυφαία έχουμε πετύχει.

Η φθορά μιας κυβερνητικής θητείας οκτώ χρόνων παρά το τεράστιο και πρωτοφανές κυβερνητικό έργο, είναι φυσιολογική. Ακόμη περισσότερο για μία κυβέρνηση που κλήθηκε να διαχειριστεί τις δύο μεγαλύτερες κρίσεις μετά την εισβολή, αυτή του κινδύνου άτακτης χρεωκοπίας το 2013 και την παγκόσμια κρίση της πανδημίας. Αντικειμενικά, και στις δύο περιπτώσεις, η διαχείριση ήταν αξιοθαύμαστη. Κάτι που δεν λέμε εμείς, αλλά το υπογραμμίζουν τα στοιχεία και το παραδέχεται ολόκληρη η οικουμένη για εμάς. Εξίσου όμως αντικειμενικά, αυτές οι κρίσεις και οι δύσκολες αποφάσεις που τις συνοδεύουν, αφήνουν τραύματα.

Δύο άλλα, όμως, είναι τα μεγάλα ζητήματα που κλόνισαν την παράταξη. Και την κυβέρνηση και το κόμμα, τα οποία ο κόσμος, ουδόλως διαχωρίζει. Το πρώτο, η αμφιλεγόμενη διαχείριση του Κυπριακού μετά το Κραν Μοντάνα. Η αμφισβήτηση από το εσωτερικό και το εξωτερικό των προθέσεων και της αξιοπιστίας της πλευράς μας, που αφέθηκε να αιωρείται για χρόνια και ενισχύθηκε από αμφίσημες τοποθετήσεις. Στον δρόμο για την Πενταμερή, ο πρόεδρος Αναστασιάδης έχει χρυσή ευκαιρία να επαναφέρει τον δυναμικό και πρωτοβουλιακό χαρακτήρα της παράταξης στο εθνικό θέμα, να λύσει το θέμα της αξιοπιστίας και να ενισχύσει τη δική του σφαιρική εξωτερική πολιτική, που αναβάθμισε πολύ σημαντικά τη διεθνή θέση της χώρας.

Το δεύτερο ζήτημα έχει να κάνει με εικόνες αλαζονείας, νεποτισμού και επιδειξιομανίας, που ακολούθησαν τη μεγάλη νίκη των προεδρικών του 2018. Εικόνες που ενισχύθηκαν από την εσφαλμένη ένταση στην επιμονή για το πρόγραμμα των διαβατηρίων, τις μεγάλες αστοχίες στη διαχείριση περιστατικών που εξέθεσαν την Κύπρο – ακόμη και αν δεν αφορούσαν στελέχη της παράταξης– και συνοδεύτηκαν από μια έντονη χαλαρότητα στο μεταρρυθμιστικό έργο της δεύτερης θητείας, συνδυασμένη μάλιστα με την αποπολιτικοποίηση του κυβερνητικού σχήματος. Έγιναν λάθη, όπως τα ταξίδια στις Σεϋχέλλες με τον τρόπο που έγιναν. Δόθηκαν αφορμές που έδωσαν σε άλλους την ευκαιρία να αμφισβητήσουν (αν είναι δυνατόν) την προσήλωσή μας στην ελευθερία και τη δημοκρατία. Γεγονότα που όχι μόνο έπρεπε να αποφευχθούν, αλλά να τύχουν ξεκάθαρης παραδοχής από την αρχή. Πληγώθηκε έτσι η περηφάνεια και το ηθικό πλεονέκτημα της παράταξης, τα συστατικά δηλαδή που τη γιγάντωσαν στα χρόνια του κατατρεγμού, ενέπνευσαν γενιές και γενιές νέων ανθρώπων και κατέστησαν τον ΔΗΣΥ το κόμμα των μεγάλων επιλογών για τον τόπο.

Οι Συναγερμικοί είναι οι αυστηρότεροι κριτές της παράταξής τους. Αντιδρούν έντονα στα παραστρατήματα, δεν ανέχονται τη μετριότητα και δεν συμβιβάζονται με στόχους και οράματα μικρά, ευτελή και ασαφή. Πολλοί από αυτούς βρίσκονται σήμερα σε μεγάλο προβληματισμό: Να απόσχουν από τις εκλογές, να κατευθυνθούν σε άλλα σχήματα ή να δώσουν με τις επιλογές τους την ευκαιρία στην παράταξη να διορθωθεί και να επαναφέρει τη φυσιογνωμία της; Προσωπικά προτείνω την τρίτη επιλογή. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει εθνικόφρονας, δεξιός, κεντροδεξιός ή φιλελεύθερος άνθρωπος, που θέλει ο Συναγερμός να διαλυθεί. Είναι το σπίτι μας, η πηγή και στέγη των ονείρων μας. Ούτε και θεωρώ ότι μπορεί να είναι η λύση μια βουλή «Βαβέλ», όπου καμία απόφαση δεν θα μπορεί να ληφθεί στα επόμενα δύο χρόνια. Η παράταξη, όμως, χρειάζεται επανεκκίνηση. Και αυτή η επανεκκίνηση δεν μπορεί να είναι διαχειριστική. Οφείλει να είναι πολιτική και αξιακή. Όπως ο Συναγερμός ονομάστηκε το 1976 Δημοκρατικός, για να εμπεδώσει στην Κύπρο τη δημοκρατία, σήμερα χρειάζεται να σημάνει πολιτικός συναγερμός, για να αποκατασταθεί στη χώρα ο θεσμός της πολιτικής. Μια νέα μεγάλη αποστολή, που μόνο το κόμμα του Κληρίδη μπορεί να επιτύχει. Νοουμένου, βέβαια, ότι θα το κατευθύνουν προς τα εκεί οι ίδιοι οι συναγερμικοί με τις επιλογές τους.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Μιχάλης Σοφοκλέους: Τελευταία Ενημέρωση

X