Του Μιχάλη Σοφοκλέους
Από τον νόμο της Γόρτυνας στην αρχαία Κρήτη τον 5ο αιώνα π.Χ., που αναγνώριζε δικαιώματα ιδιοκτησίας, κληρονομιάς και σεξουαλικής ισότητας στις γυναίκες, χρειάστηκαν 25 ολόκληροι αιώνες για να προχωρήσει η ανθρωπότητα στην ισότητα ανδρών και γυναικών, τουλάχιστον κατά τον νόμο. Έτσι, μόλις τον 20ό αιώνα δόθηκε στις γυναίκες δικαίωμα ψήφου, ενώ η Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ κατοχύρωσε την αρχή της ισότητας των φύλων, μόλις το 1945. Το 1979 υιοθετήθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη η Σύμβαση για την Εξάλειψη Όλων των Μορφών Διακρίσεων κατά των Γυναικών και ακολούθησαν η Διακήρυξη του Πεκίνου (1995) που οδήγησε και στη Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας, γνωστή ως Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης.
Νομικά, έχει πλήρως κατοχυρωθεί στον δυτικό και δημοκρατικό κόσμο, η ισότητα των φύλων. Πρακτικά, ωστόσο, υπάρχουν ακόμη σοβαρές αδυναμίες που αφορούν κυρίως την ισότητα στις αμοιβές και επαγγελματικές ευκαιρίες, τα μειωμένα ποσοστά σε ηγετικές θέσεις και το τεράστιο ζήτημα της βίας στην οικογένεια, με θύματα –κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά– γυναίκες. Φαινόμενα έκδηλα υπαρκτά και στην Κύπρο.
Στο όνομα της ισότητας, όμως, έχουν γίνει τεράστιες θεσμικές παλινωδίες που, τελικά, υπονομεύουν την απάλειψη των διακρίσεων και οδηγούν τις κοινωνίες σε μια ανώφελη μεν, αλλά εκρηκτική αντιπαράθεση με ανυπολόγιστες πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες. Έχουμε από τη μια τον άκρατο «δικαιωματισμό» της «woke» ατζέντας, που επιχειρεί να επιβάλει με το έτσι θέλω επιθυμίες συγκεκριμένων μειοψηφιών στην πλειοψηφία. Και έχουμε από την άλλη την αγκυλωμένη συντήρηση που δεν σέβεται και στέκεται με μένος ενάντια σε κάθε πραγματικό ανθρώπινο δικαίωμα. Αυτό που δεν έχουμε, είναι την απλή λογική.
Ας μην πάμε μακριά, ας μείνουμε στην Κύπρο. Όταν η «μόδα» παγκοσμίως ήταν ο «δικαιωματισμός», η χώρα υιοθέτησε τον περί Καταπολέμησης της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας Νόμο, για να αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες. Έτσι, στο όνομα της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης την καταπατήσαμε βάναυσα, εφόσον, στο Άρθρο 4, προβλέπει ότι η εφαρμογή της πρέπει να γίνεται χωρίς διακρίσεις φύλου, φυλής, γλώσσας, θρησκείας ή άλλων χαρακτηριστικών. Σήμερα, πάρα πολλές αξιόποινες πράξεις ενδοοικογενειακής βίας θεωρούνται έγκλημα μόνο αν το θύμα είναι γυναίκα, αλλά δεν είναι έγκλημα αν το θύμα είναι, για παράδειγμα, άντρας.
Δεν μείναμε όμως εκεί. Εισήχθη στον ποινικό κώδικα η έννοια της «γυναικοκτονίας», λες και για τον νόμο (δεν αναφέρομαι στο κοινωνικό φαινόμενο), είναι άλλη η αξία της ανθρώπινης ζωής αν το θύμα είναι γυναίκα. Εξισώσαμε νομικά τον βιασμό με τον φόνο. Όσο όμως τραγικά εγκληματικός είναι ο βιασμός που απαιτεί βαριές ποινές, δεν μπορεί να είναι αναλογικά ίσος με την αφαίρεση ζωής. Και προωθήθηκαν στη Βουλή πρωτοβουλίες όπως η αναγνώριση φύλου με μια απλή δήλωση και όχι με εκτενή επιστημονική διαδικασία που να διαπιστώνει την πραγματική ανάγκη, λες και ο καθένας πρέπει να μπορεί να αποφασίζει τη Δευτέρα ότι είναι άντρας και την Τρίτη γυναίκα.
Σήμερα, μετά την εκλογή Τραμπ, η «μόδα» είναι η συντήρηση και πάμε στο άλλο άκρο. Θεωρούμε ότι η διαφορετικότητα δεν υπάρχει και εύλογα ανθρώπινα δικαιώματα δεν πρέπει να προστατεύονται. Αντί να διορθώσουμε τα σφάλματα που έγιναν στο όνομα του «δικαιωματισμού», προχωράμε σε νέα εγκλήματα στο όνομα της συντήρησης και του λαϊκισμού. Όπως την πρόταση που κατατέθηκε στη Βουλή για να περιορίσει μόνο στις βιολογικές γυναίκες την εφαρμογή του νόμου για την ενδοοικογενειακή βία, αντί να διευρύνει το πεδίο εφαρμογής για να αφορά τον κάθε άνθρωπο, όπως ακριβώς προβλέπει η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης. Θέλουν, οι δύο βουλευτές που έκαναν την πρόταση, να κάνουν ένα σεξιστικό νόμο ακόμη σεξιστικότερο, προτιμώντας να αποκλείσουν τα τρανς άτομα από τη νομική προστασία, παρά να συμπεριλάβουν όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους σε αυτήν.
Στις ΗΠΑ, η πολιτική ζωή εκτροχιάστηκε, διότι ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα απασχολείτο με το σε ποια τουαλέτα θα καταφεύγουν τα τρανσέξουαλ άτομα, την ώρα που οι πολίτες και οι οικογενειάρχες αγωνιούσαν αν θα μπορέσουν να βγάλουν τον μήνα. Τα αδιανόητα εγκλήματα τις επιχείρησης αλλαγής φύλου σε εφηβική ηλικία, της συμμετοχής βιολογικών ανδρών σε γυναικεία αθλήματα κ.ο.κ., δεν μπορούν να μας οδηγούν στο άλλο άκρο, στην καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων διαφορετικών συνανθρώπων μας. Και δεν μπορούν να μας κάνουν να διαγράψουμε το βασικότερο αξίωμα του κλασσικού φιλελευθερισμού και όχι του αμερικάνικου αριστερού liberal παραλογισμού: ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει με τη ζωή του, φτάνει να μην προκαλεί ζημιά σε άλλον.
