Του Νίκου Κωνσταντάρα
Εάν επικεντρωθούμε στο παρόν, η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου μόνο θλίψη προκαλεί. Γίναμε πάλι μάρτυρες μιας παρέλασης ύβρεων, υπονοούμενων, υπεκφυγών, υπερβολών, αδικιών και διαστρεβλώσεων. Ο στόχος, όπως πάντα, να επιφέρει ο ένας το ισχυρότερο δυνατό πλήγμα στον άλλον. Εάν, όμως, σκεφτούμε το μέλλον, ίσως δικαιούμεθα μια κάποια αισιοδοξία: μέσα από τον κουρνιαχτό των τελευταίων ημερών διεφάνη μια οικουμενική παραδοχή (μεταξύ των κομμάτων, μεταξύ των πολιτών) ότι η κατάσταση που επέτρεπε απαράδεκτες συμπεριφορές έχει παρέλθει. Παρότι οι αρχηγοί των αντιπολιτευόμενων κομμάτων δεν μπόρεσαν να υπερβούν την παράδοση και να συζητήσουν επί της ουσίας τις προτάσεις που κατέθεσε ο πρωθυπουργός για την αποτροπή σεξουαλικής βίας και κατάχρησης εξουσίας, προτιμώντας να επιτίθενται στην κυβέρνηση, είναι αδιαμφισβήτητο ότι κάτι αλλάζει.
Ο πρωθυπουργός κατανοεί ότι πέρα από τη συνήθως ακραία και ανούσια πολιτική αντιπαράθεση, οι αποκαλύψεις του τελευταίου καιρού, η δικαστική διαδικασία και το νομοθετικό πλαίσιο που δρομολογείται, δημιουργούν νέες συνθήκες στην κοινωνία και στο εργασιακό περιβάλλον. Υπογραμμίζοντας ότι στην Ελλάδα του 2021 δεν πρέπει να ζει κανείς μέσα στον φόβο και στη σιωπή, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε: «Αυτό τουλάχιστον ας είναι το μήνυμα το οποίο θα βγει από αυτή την αίθουσα όταν θα σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας και θα μαλακώσει η τραχύτητα του πολιτικού διαλόγου». Η συζήτηση αυτή, τόνισε, «εκτός από μια καθαρτική διάσταση… έχει και μια ουσιαστική διάσταση για το τι μπορεί να γίνει στο μέλλον». Και εξήγησε: Οποιος σκεφτεί να ασκήσει οποιασδήποτε μορφής εξουσιαστική βία θα πρέπει να γνωρίζει ότι «είναι πολύ πιθανό να βρεθεί, επιτέλους, αντιμέτωπος με τις συνέπειες».
Αρκετά χρόνια αφότου διαδόθηκε διεθνώς το κίνημα #MeToo, η κοινωνία και η πολιτεία φάνηκαν έτοιμες να ακούσουν κι εδώ τα θύματα, να αντιμετωπίσουν ουσιαστικά το φαινόμενο της σεξουαλικής κακοποίησης και της κατάχρησης εξουσίας. Παρά την ασχήμια της πολιτικής αντιπαράθεσης, η κοινωνική καταδίκη τέτοιων φαινομένων και τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση σηματοδοτούν μια τεκτονική αλλαγή: από την παραδοχή πως ο ισχυρός κάνει ό,τι θέλει στο αυτονόητο ότι οι νόμοι ισχύουν για όλους. Προστατεύουν τους αδύναμους, ελέγχουν τους ισχυρούς, τιμωρούν και σωφρονίζουν τους παραβάτες.
