Του Χρίστου Ζαβού
N’ αντιληφθεί και να κατανοήσει κανείς, την ανάγκη μιας ομάδας να χειρίζεται την επικοινωνιακή πολιτική της καθοδηγώντας γκρουπ δημοσιογράφων ανάλογα με τα συμφέροντα και στόχους που έχει ενώπιόν της. Οφείλουμε επίσης ν’ αναγνωρίσουμε παραδεχθούμε την ύπαρξη άμεσης και στενής σχέσης που διατηρούν ο δημοσιογράφος με το κλαμπ, που τις πλείστες των φορών ξεπερνά κατά πολύ το πλαίσιο της δεοντολογίας που επιβάλλει το λειτούργημα.
Εξ όσων φαίνεται η «αμεσότητα», η χειριστική μάλλον σχέση ομάδας- δημοσιογράφου είναι ολόχρονη και σε καμία περίπτωση δεν διακόπτεται κατά την διάρκεια που παύουν να υπάρχουν αγωνιστικές υποχρεώσεις.
Αντιθέτως, εν καιρώ μεταγραφών, η σχέση φουντώνει, γίνεται ακόμη πιο παθιασμένη και ο χειρισμός ακόμη πιο έντονος. Το αλισβερίσι μεταξύ των δύο μερών είναι δεδομένο, αυτό που αξίζει να παρατηρηθεί είναι ο χειρισμός που γίνεται εκ μέρους του ισχυρού - ομάδα στον ανίσχυρο δημοσιογράφο. Ο ισχυρός είναι αυτός που επιλέγει τις πλείστες φορές, πως και πότε θα παρουσιαστεί μια είδηση που αφορά είτε νέα μεταγραφή, είτε αποδέσμευση και πάει λέγοντας.
Ανάλογα πότε κρίνει ότι είναι το κατάλληλο χρονικό σημείο, τότε δίνει το έναυσμα για να προχωρήσει ο επαγγελματίας κάνοντας τη δουλειά του, ομορφαίνοντας παράλληλα τη διαδικασία με περιτυλίγματα του τύπου «αποκλειστικό», «αποκαλυπτικό».
Όταν και εφόσον, η ομαλή αυτή διαδικασία δεχθεί παρεμβολές, δηλαδή δημοσιοποιηθεί- αποκαλυφθεί κάτι που δεν προοριζόταν να γίνει, από άλλους ανυπότακτους που δεν είναι στο κόλπο, τότε δεν υπάρχει κανένας ενδοιασμός εκ μέρους της διοίκησης ή του παράγοντα να «πολεμήσει» εμμέσως την είδηση, δίνοντας οδηγίες στους «υπηκόους», είτε να την αγνοήσουν παντελώς, είτε να την υποβαθμίσουν.
Επ’ αυτού δεν υπάρχει κανένας ενδοιασμός, είτε εκ μέρους του παράγοντα, είτε εκ μέρους του δημοσιογράφου, να παραπλανήσει το κοινό αλλοιώνοντας τα γεγονότα και διαγράφοντας κάθε ίχνος σεβασμού προς την αλήθεια.
Η πραγματικότητα όμως είναι τέτοια που καμία φορά δεν τους δίνεται άλλη επιλογή από τα να εκτεθούν. Χωρίς όμως να νιώσουν καμιά προσβολή, ούτε και να λάβουν κανένα μάθημα προκειμένου έτσι να μην το επαναλάβουν.
Αντιθέτως είναι διαχρονική τακτική, η οποία καλά κρατεί και αποτελεί μέρος μιας σχέσης παθιασμένης, σχεδόν τυφλής και σίγουρα αλλεργικής προς την αλήθεια.
