«Όσο κι αν ακουστεί κάπως παράξενο», γράφει η Κατερίνα Ζαμπέτα, στην έκδοση που κυκλοφορεί την Κυριακή, 09 Φεβρουαρίου με την «Καθημερινή», «ο πατέρας ήταν πολύ σοβαρός. Μπορεί η γλώσσα του να ήταν ενίοτε ακραία, όμως στη δουλειά του είχε αυστηρότητα που λίγοι καλλιτέχνες διέθεταν. Ο πατέρας άλλο πρόσωπο έδειχνε προς τα έξω και άλλος ήταν στην πραγματικότητα. Κατ’ ουσίαν ήταν βαθιά μελαγχολικός και προβληματισμένος από όλα όσα συνέβαιναν γύρω του. Τις περισσότερες όμως φορές, αυτός ο προβληματισμός που τον καταλάμβανε, ήταν πηγή έμπνευσης. Και στο μεν σπίτι του, τον εξέφραζε με μελαγχολία, στο δε κέντρο, με πικρόχολη σάτιρα»....
