ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Από τη Δευτέρα αρχίζουν τα δύσκολα

Πως προκύπτει καμένη γη, εσωκομματικές δυσκολίες και απουσία συνεργασιών

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Της Μαρίνας Οικονομίδου

economidoum@kathimerini.com.cy

Μία καμένη γη φαίνεται να προκύπτει τη Δευτέρα, την επόμενη δηλαδή μέρα των βουλευτικών εκλογών. Το κλίμα κάθε άλλο από γόνιμο είναι καθώς η αντιπαράθεση έχει φτάσει στα ύψη, με την παρελθοντολογία να δίνει και να παίρνει. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός, έχει αντιληφθεί πως η όποια συνεννόηση με το ΔΗΚΟ την επόμενη μέρα θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Σε αυτό το πλαίσιο έχει αντεπιτεθεί, επαναφέροντας στο προσκήνιο τη διακυβέρνηση Χριστόφια. Καθόλου τυχαίο, ότι το αφήγημα του κόμματος είναι η ψήφος υπέρ του ΔΗΣΥ θα ανακόψει τη συνεργασία ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ, και την αναβίωση της συγκυβέρνησης ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ το 2008. Ήδη ο Αβέρωφ Νεοφύτου, έχει βάλει στην εξίσωση της κακής διαχείρισης του Μαρί το ΔΗΚΟ και τον Νικόλα Παπαδόπουλο, παραλείποντας ευσχήμως βεβαίως πως στη συγκυβέρνηση τότε βρισκόταν ο Μάριος Καρογιάν, πρόεδρος σήμερα της ΔΗΠΑ.

Το σκάνδαλο Γιαννάκη, φέρεται να έχει κάνει κάποια ζημιά στο κυβερνών κόμμα και γι αυτό ακριβώς τον λόγο Προεδρικό και Πινδάρου έχουν προχωρήσει συντονισμένα στο να καταγγείλουν ως υπεύθυνο για τη μονιμοποίηση Γιαννάκη το ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ. Ο Νίκος Αναστασιάδης έχει βγει στην πρώτη γραμμή του προεκλογικού κτυπώντας ΑΚΕΛ ΔΗΚΟ με το αμίμητο «το μόνο μνημείο ΔΗΚΟ-ΑΚΕΛ είναι το Μαρί και η χρεωκοπία της οικονομίας». Μαζί του έβαλαν πλάτη για τα ποσοστά του κόμματος, οι υφιστάμενοι υπουργοί, παραδοσιακά στελέχη όπως ο Λευτέρης Χριστοφόρου και Ιωνάς Νικολάου επιχειρώντας να πείσουν απογοητευμένους Συναγερμικούς να προσέλθουν στην κάλπη ούτως ώστε να αποφευχθεί η επέλαση ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ. Το μεγάλο ερώτημα βεβαίως είναι το τι θα προκύψει σε θέμα συνεργασιών μετά το άνοιγμα της κάλπης.

Η φθορά έχει όνομα

Το πόσο έχει κάνει ζημιά η υπόθεση Γιαννάκη, είναι κάτι το οποίο δεν θα μπορεί να μετρηθεί τώρα. Στον ΔΗΣΥ πάντως σημειώνουν πως σίγουρα έχει πλήξει το αφήγημα του κόμματος περί αξιοκρατίας, στο παρά πέντε των εκλογών. Όμως δεν χρειαζόταν μόνο τον Γιαννάκη, καθώς αυτό αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός σήμερα υπόκειται αναπόφευκτα στον νόμο της φθοράς. Είναι κυβερνών κόμμα εδώ και οκτώ χρόνια και η κόπωση που προκαλεί όλη αυτή η μακρά εξουσία είναι αναπότρεπτη. Όσο αυξάνεται η κόπωση, τόσο μειώνεται η ανοχή στα όποια λάθη. Όμως ο ΔΗΣΥ δε μπορεί να πει πως απλώς θυματοποιήθηκε εξαιτίας κακών κυβερνητικών χειρισμών, γιατί είναι μέρος του προβλήματος. Μακρόχρονες κυβερνήσεις ενισχύονται από την αλαζονεία και την αυθαιρεσία καθώς ταυτίζονται με την εξουσία και την θεωρούν όλο και περισσότερο δεδομένη. Αυτός ο σπόρος της έπαρσης υπήρξε και στον ΔΗΣΥ. Τέτοια περιστατικά έχουν καταγραφεί και έχουν σχολιαστεί ποικιλοτρόπως. Από τον αυταρχισμό και το συρματόπλεγμα του Νίκου Νουρή που σιγόνταραν πρωτοκλασάτα στελέχη του ΔΗΣΥ, στην λογοκρισία της Έμιλυς Γιολίτη μέχρι και τους δαίμονες του Νίκου Αναστασιάδη. Θεωρείται πως πρέπει να λογοδοτήσει για μία σειρά ζητημάτων όπως είναι η διαφθορά και το κυπριακό και εκεί θα διαφανεί το μεγάλο πρόβλημα. Παράλληλα, το κόμμα που ανήγαγε το πολιτικό μωσαϊκό σε πολυφωνία δε μπορεί άλλο να παίζει αυτό το χαρτί με ευκολία. Ενδεικτικό ότι ενώ τα μισά στελέχη προτάσσουν την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, τα άλλα μισά καταφεύγουν στον τρόμο του μεταναστευτικού και στη ξενοφοβία, επιχειρώντας να ικανοποιήσουν όλα τα ακροατήρια. Τα τρία κλικ δεξιά θα τα βρει μπροστά του καθώς το ΕΛΑΜ αντί να αποδυναμώνεται, ενισχύεται με διαρροές από τον ΔΗΣΥ. Ο ΔΗΣΥ επέλεξε να μην έρθει σε ευθεία αντιπαράθεση μαζί του, μάλιστα το επικρότησε πρόσφατα για την στάση του στον προϋπολογισμό, κανονικοποιώντας το, ενώ όπως διαρρέουν στελέχη το «όλα στο φως» για τη λίστα Γιωρκάτζη και ελεγκτή, ήταν μία απέλπιδα προσπάθεια να συγκρατήσουν ψηφορόρους που έβλεπαν προς το ΕΛΑΜ.

Ο ΔΗΣΥ δεν έχει επί του παρόντος το πολιτικό εκείνο κεφάλαιο που επενδύεται για το μέλλον. Δίδει την εικόνα πως ξοδεύει από τα έτοιμα και από όσα έχουν επενδυθεί επί κουρέματος. Ο φόβος επέλασης της Αριστεράς, σε συνδυασμό με μία βουλή βαβέλ, όπως την περιγράφουν, ενδεχομένως να κινητοποιήσει εκείνη τη μάζα και ιδιαίτερα τα οικονομικά συμφέροντα που δεν επιθυμούν ανατροπές και αλλαγές να προσέλθουν στην κάλπη. Αν και το κόμμα είναι ήδη προετοιμασμένο για χαμηλά ποσοστά-ίσως και μείωση εδρών, σίγουρα αντιλαμβάνεται πως αυτή η μείωση έχει όρια για να διατηρήσει τη δύναμή της στον εκλογικό χάρτη. Για παράδειγμα, αν το κόμμα μειώσει μεν ποσοστά αλλά διατηρήσει τις έδρες του, τότε ο Αβέρωφ Νεοφύτου θα θεωρείται νικητής του παιχνιδιού. Θα μπορεί να δώσει το επιχείρημα, πως παρά την κυβερνητική φθορά, το κόμμα του και κατ’ επέκταση ο ίδιος έχουν καταφέρει το ακατόρθωτο. Στο ενδεχόμενο που τα ποσοστά μειωθούν δραματικά ή χαθεί η πρωτιά, ανοίγουν νέα δεδομένα για το κόμμα. Για παράδειγμα το ψυχολογικό όριο θεωρείται το 27,6% που είχε λάβει ο Γλαύκος Κληρίδης. Οτιδήποτε πιο κάτω ανοίγει νέες συζητήσεις. Το ενδεχόμενο σοβαρών διαρροών προς το ΕΛΑΜ θα προκαλέσει νέα ζητήματα και για τη λειτουργία της βουλής και για τη δημοκρατία. Θα συνεργάζεται σιωπηλά ο ΔΗΣΥ με το ΕΛΑΜ σε νομοσχέδια εντός της βουλής όπως έγινε με τον προϋπολογισμό ή θα επιδιώξει ευθεία αντιπαράθεση για να επαναφέρει τους χαμένους ψηφοφόρους; Η επόμενη διετία θα είναι δύσκολη για την κυβέρνηση και δεν αποκλείεται μία κυβερνώσα βουλή να σταυρώνει νομοσχέδια. Θα αρχίσει όμως και η εσωστρέφεια εντός του κόμματος.

Ο Αβέρωφ, ο Χάρης και οι δελφίνοι

Το κατά πόσο θα υπάρξει κάποιος που θα αμφισβητήσει τον Αβέρωφ Νεοφύτου θεωρείται επί του παρόντος και βάσει του παρελθόντος απομακρυσμένο σενάριο. Ακόμα και ο δεύτερος τη τάξει, ο Χάρης Γεωργιάδης δεν θεωρείται έτοιμος για μία τέτοια κίνηση. Όχι μόνο λόγω ιδιοσυγκρασίας, όχι μόνο γιατί θα θεωρηθεί πως θα έχει ίδιο μερίδιο της ευθύνης για το αποτέλεσμα αλλά και γιατί ο κομματικός μηχανισμός δουλεύει υπερωρίες για την εκλογή του. Ήδη συνυποψήφιοί του έχουν αρχίσει να δυσφορούν με την προώθηση Χάρη και αυτό κάτι λέει για την επόμενη μέρα. Δεν αποκλείεται ωστόσο να κινηθεί μεθοδευμένα ο Νίκος Αναστασιάδης προτάσσοντας τον εκλεκτό του και για το κόμμα αλλά και για το 23. Και όσο κι αν στον ΔΗΣΥ θεωρείται απομακρυσμένη η αμφισβήτηση του ηγέτη, δεν αποκλείεται να αναπτυχθούν νέα κινήματα και σχηματισμοί από παίκτες της κυβερνώσας παράταξης ή στελεχών που κινούνται πέριξ του Συναγερμού. Η κάλπη του Μάη, θα κρίνει εν πολλοίς και τον υποψήφιο για τις προεδρικές εκλογές. Ένα καλό αποτέλεσμα για τον ΔΗΣΥ, να διατηρήσει δηλαδή τις έδρες του και ένα ποσοστό πάνω του 27,6% διατηρούν τον Αβέρωφ Νεοφύτου ως τον κύριο παίκτη για την προεδρία του 23. Ένα κακό αποτέλεσμα θεωρείται πως θα κλειδώσει ως υποψήφιο τον Νίκο Χριστοδουλίδη που είναι αποδεκτός από ένα ευρύτερο σύνολο, ίσως και άλλο δεξιό υποψήφιο που βρίσκεται στο ευρύτερο κάδρο της Δεξιάς. Άλλωστε, η δεξιά, σφύζει από δελφίνους έτοιμους να ριχτούν στη μάχη του 23.

Στόχος όπως λέγεται είναι να καταφέρει να φέρει στην κάλπη το 65% των ψηφοφόρων του 2016 και ίσως εδώ να εξηγούνται οι υψηλοί τόνοι και το χαρτί του Μαρί. Κάτι τέτοιο θα διατηρήσει τις έδρες του ΔΗΣΥ, αν και επι του παρόντος φαίνεται δύσκολο.

Η πολιτική του ώριμου φρούτου

Για τη μακρά διακυβέρνηση ενός κόμματος στην εξουσία, ευθύνη έχουν και οι αδυναμίες των αντιπολιτευόμενων κομμάτων. Το ΑΚΕΛ, σε αυτή την πρωτόγνωρη φθορά προφανώς και δεν κεφαλαιοποιεί για συγκεκριμένους λόγους. Μάλιστα αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τη συνέντευξη του Άντρου Κυπριανού στην «Κ» θα διαπιστώσει πως έχει ήδη ξεκινήσει την διαχείριση της ήττας. Μιλά για πρωτόγνωρη πανδημία που δυσκόλεψε το κόμμα λόγω της στενής επαφής που συνήθισε να έχει με τον κόσμο και πως ένας από τους λόγους που δεν κεφαλαιοποιεί είναι τα μικρά κινήματα. Υπογραμμίζει μάλιστα πως οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι του ΔΗΣΥ δεν θα ψήφιζαν Αριστερά, ωστόσο η αλήθεια είναι πως υπάρχει ένα μεγάλο κεντροαριστερό ρεύμα το οποίο δεν στεγάζεται κάπου. Το είδαμε στις μαζικές πορείες οι οποίες είχαν καθαρά ιδεολογικοπολιτικό και ταξικό αφήγημα. Είναι πρώην ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ που έμειναν εκτός κάλπης το 2016 (42000) είναι όμως και νέοι ψηφοφόροι που επιζητούν πιο ριζοσπαστικές θέσεις από ένα αριστερό κόμμα. Ήδη έγινε μία προσπάθεια προσέλκυσης ενός ευρύτερου αριστερού ακροατηρίου, όταν ο Άντρος Κυπριανού έκλεισε τις πληγές της εσωκομματικής κρίσης του 80 με πρόσφατη ομιλία του. Το κόμμα της Αριστεράς έχει δείξει μία δυσκαμψία στο να αγκαλιάσει διάφορες ομάδες της Αριστεράς, είτε πρόκειται για περιβαλλοντικά θέματα, είτε για την οικονομία, είτε για τα ψηλά κτίρια είτε για τη διαφθορά. Σε αυτές τις πορείες το ΑΚΕΛ επέλεξε συνειδητά να λείπει υποστηρίζοντας πως δεν θέλει να καπελώσει μία τέτοια πρωτοβουλία, αλλά το αποτέλεσμα είναι να μην αξιοποιεί αυτή την δυναμική την δεδομένη χρονική στιγμή.

Ο στόχος του ΑΚΕΛ είναι να λάβει λίγο πιο πάνω από τις εκλογές του 16, όπου κατέγραψε ιστορικό χαμηλό και άνοιξε συζητήσεις αλλαγής της ηγεσίας. Πλέον το κόμμα έχει αποδεχτεί προφανώς πως τα ποσοστά που λάμβανε μέχρι και το 2011 δεν πρόκειται να τα ξαναδεί, τουλάχιστον σύντομα. Όμως με αυτή την παραδοχή και εν πολλοίς με την τακτική του ώριμου φρούτου, όλοι οι αυτοί οι ψηφοφόροι ενδεχομένως να βρουν στέγη αλλού, δημιουργώντας νέα κινήματα και ρεύματα που να τους εκφράζουν και με το ΑΚΕΛ να ακολουθεί με αργές κινήσεις την πορεία του ΠΑΣΟΚ που τριχοτομήθηκε. Ήδη οι κύριες διαρροές του ΑΚΕΛ είναι προς την Άννα Θεολόγου, καθώς στο τέλος ανέκοψε την όποια διαρροή είχε προς τους Οικολόγους. Η παρουσία και του Ανδρέα Κεττή στο ψηφοδέλτιο ο οποίος προέρχεται από την Κεντροαριστερά ενισχύει αυτή την τάση. Η ψήφος προς την Άννα Θεολόγου είναι κυρίως ψήφος οργής προς την κατάσταση, είτε αφορά την πανδημία είτε αφορά την οικονομία. Το ΑΚΕΛ δεν κατάφερε να πείσει αυτό το ακροατήριο που κάποτε ήταν δικό τους πως η επιλογή δεν είναι η ψήφος οργής. Παρακολουθεί λίγο πολύ με αμηχανία την κατάσταση να εξελίσσεται παρά να επιχειρεί μετωπική επίθεση με την κα Θεολόγου ή το Κίνημα Οικολόγων. Ο λόγος είναι εμφανής και σχετίζεται με την επόμενη μέρα στη βουλή. Αν δηλαδή θα δημιουργηθεί ένας συνασπισμός αντιπολιτευτικός. Δεν είναι καθόλου τυχαία η αναφορά του Άντρου Κυπριανού ότι αμέσως μετά τις βουλευτικές ξεκινά η διεργασία για τις προεδρικές εκλογές

Το να διατηρήσει το ΑΚΕΛ τις έδρες και τα ποσοστά του 16, θα βάλει στον πάγο την όποια εσωκομματική γκρίνια, ενώ το ενδεχόμενο πρωτιάς που δεν είναι καθόλου απομακρυσμένο, φέρνει το ΑΚΕΛ σε ρόλο πρωταγωνιστή. Βεβαίως το γεγονός ότι το εκλογικό συνέδριο δεν θα πραγματοποιηθεί μάλλον τον Ιούνιο αλλά τον Σεπτέμβρη, δίδει την αίσθηση νέων δεδομένων. Και όταν λέμε νέων δεδομένων θα εξαρτηθεί στην ουσία κατά πόσο θα συνεχίσει να είναι στη θέση του ο Άντρος Κυπριανού ή αν θα παραδώσει τη σκυτάλη ολοκληρώνοντας τον κύκλο του στην ηγεσία του ΑΚΕΛ. Ένα κακό αποτέλεσμα, απλώς θα επισπεύσει τις όποιες αλλαγές, με τους διαδόχους στο κόμμα, να είναι λίγο πολύ εμφανείς. Στέφανος Στεφάνου και Γιώργος Λουκαϊδης θεωρούνται οι κύριοι διεκδικητές, ωστόσο ένα κακό αποτέλεσμα δεν αποκλείεται να τους μοιράσει την ευθύνη του αποτελέσματος και να οδηγηθεί το κόμμα σε νέες προτάσεις όπως μετά την κρίση του 80 και την επιλογή Χριστόφια. Ήδη άλλωστε στο κάδρο της διεκδίκησης υπάρχουν και οι Άριστος Δαμιανού και Χρίστος Χριστοφίδης.
Ήδη πάντως στο ΑΚΕΛ φαίνεται να επικρατεί έστω και αυθόρμητα η πολιτική του ώριμου φρούτου απέναντι στην κυβέρνηση. Ένα καλό αποτέλεσμα για το ΑΚΕΛ θα είναι να φτάσει το 26% ωστόσο επί του παρόντος όλα τα σενάρια είναι ανοικτά.

Το ΔΗΚΟ και η προεδρία

Στο ενδεχόμενο βεβαίως που το ΑΚΕΛ διατηρήσει τα ποσοστά του ή να είναι πρώτο, αναμένεται να ηγηθεί του αντιπολιτευτικού ρεύματος εντός της βουλής, ενώ σε αντίθετη περίπτωση δεν θα μπορεί να βάλει όλους τους όρους και τις προϋποθέσεις του για τις προεδρικές εκλογές. Ρόλο σε αυτό το αντιπολιτευτικό μπλοκ θα παίξει αναμφίβολα το ποσοστό του ΔΗΚΟ, το οποίο επικέντρωσε την επικοινωνιακή του πολιτική στην πάταξη της διαφθοράς. Το περιβόητο προεκλογικό σποτ του Μάκη, υπήρξε αναμφίβολα προεκλογικό δώρο του κόμματος στον ΔΗΣΥ, ωστόσο είναι ανοικτό, αν έκανε και πόση ζημιά τελικά στο ΔΗΚΟ. Φαίνεται πως ο Γιαννάκη, βοήθησε αρκετά ούτως ώστε να κλείσει συνοπτικά το θέμα. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος θέλει με κάθε τρόπο να διατηρήσει τα ποσοστά που πήρε το 16, καθώς αυτό θα εξουδετερώσει και τη Δημοκρατική Παράταξη από το κάδρο, τόσο ως διεκδικητή του κέντρου αλλά και ως χρυσή εφεδρεία του ΔΗΣΥ. Ο ΔΗΚΟϊκός Πρόεδρος, έστω και αν δεν τοποθετείται για τις προεδρικές, δεν έχει διαγράψει το ενδεχόμενο υποψηφιότητάς του το 23 με τη στήριξη του ΑΚΕΛ. Αν λοιπόν καταφέρουν τα δύο κόμματα να έχουν ένα καλό ποσοστό, ανοίγει ο δρόμος πρώτα για την επιλογή προέδρου της βουλής. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν αποκλείεται η στήριξη του Άντρου Κυπριανού ο οποίος θα ολοκληρώνει και τον πολιτικό του κύκλο. Στη συνέχεια θα αρχίσει η συζήτηση για τις προεδρικές εκλογές, με όλα τα ονόματα να βρίσκονται στο τραπέζι. Το ΔΗΚΟ πάντως, μετά και την υπόθεση του Γιαννάκη φέρεται να έχει πάρει το αίμα του πίσω, ασχέτως ότι ο ΔΗΣΥ προσπαθεί να τον εμπλέξει στην όλη υπόθεση.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Μαρίνας Οικονομίδου
X