Του Απόστολου Κουρουπάκη
Στο Καλοκαιρινό Φεστιβάλ Χορού που διοργανώθηκε από τη Νέα Κίνηση Ομάδων Χορού, από τις 24 έως τις 31 Ιουλίου 2021 έξι Κύπριες χορογράφοι παρουσίασαν τη δουλειά τους σε δημόσιους χώρους της πόλης. Μεταξύ των συμμετεχουσών και η Ελεάνα Χαραλάμπους, η οποία μίλησε στην «Κ» για τη συμμετοχή της με το έργο «Ρίζες». Ένα έργο, το οποίο, όπως λέει η Ελεάνα, εξερευνά τι σημαίνουν οι έννοιες ρίζες και παράδοση. «Με τη χορογραφία αυτή, ένιωσα την ανάγκη να εξερευνήσω αυτό το κομμάτι του εαυτού μου, να το δω μέσα από το φακό του σύγχρονου χορού και να στείλω ένα μήνυμα, που μπορεί ο καθένας να εκλάβει όπως επιθυμεί».
–«Ρίζες»: Είμαστε όντως τόσο συνδεμένοι με τις ρίζες μας;
–Δυστυχώς, μπορώ να πω πώς κατά την άποψή μου, δεν είμαστε και δεν υπάρχει αρκετή παιδεία για να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τις ρίζες μας... Οι ρίζες μας είναι οι παραδόσεις μας, η κυπριακή διάλεκτος, η ιστορία μας, οι κυπριακές τέχνες, η κουζίνα μας. Για παράδειγμα, στο σχολείο μάθαμε κάποιους κυπριακούς χορούς, αν και κατά κύριο λόγο μαθαίναμε ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς. Ξεκινώντας από εκεί, στις πρώτες μου αναμνήσεις από το σχολείο, είχα δυσκολίες να θυμηθώ βήματα και ονομασίες που αφορούν τους κυπριακούς χορούς. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που μπήκα στον κόπο να ψάξω, να ενδιαφερθώ και να μελετήσω τους κυπριακούς χορούς. Σκεπτόμενη το ευρύτερο φάσμα που αφορά τις «Ρίζες» μας ως λαού, πιστεύω πως ιδιαίτερα εμείς οι νέοι, αγνοούμε ή και αδιαφορούμε για τις ρίζες μας. Με τη χορογραφία αυτή ένιωσα την ανάγκη να εξερευνήσω αυτό το κομμάτι του εαυτού μου, να το δω μέσα από τον φακό του σύγχρονου χορού και να στείλω ένα μήνυμα, που μπορεί ο καθένας να εκλάβει όπως επιθυμεί.
–Νιώθω ότι έχουμε κάνει την παράδοση μια φολκλόρ ταμπέλα, ιδίως τους παραδοσιακούς χορούς… πώς σχολιάζεις;
–Συμφωνώ ότι αυτό γίνεται, κυρίως με τους παραδοσιακούς χορούς και το βλέπουμε έντονα π.χ. σε τουριστικές περιοχές. Αρκετές φορές, νιώθω πως η παράδοση στις μέρες μας δεν έχει να κάνει με το γλέντι, με την κουλτούρα και την ενότητα της κοινωνίας όπως παλιά, αλλά είναι μια εκμεταλλεύσιμη εκδοχή, τυποποιημένη και ραμμένη στις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας. Θέλω να πιστεύω πως στη δική μου περίπτωση, εντάσσοντας στον σύγχρονο χορό στοιχεία της παράδοσης και βήματα των παραδοσιακών χορών, όπως είναι ο χορός της κούζας, του δρεπανιού, των ποτηριών και οι αντικρυστοί, το αποτέλεσμα είναι ξεχωριστό και απροσδόκητα οικείο.
–Στοχεύεις λες να αφυπνίσεις το αίσθημα της παράδοσης, αλλά και να δημιουργήσεις ένα νέο, απρόσμενο είδος χορού… πώς θα το καταφέρεις;
–Με την ένωση και ανάμειξη στοιχείων των παραδοσιακών κυπριακών χορών και του σύγχρονου χορού, στόχος ήταν να δημιουργηθεί ένα νέο είδος χορού. Ένα διαφορετικό στυλ σύγχρονου χορού, όπου να είναι διακριτά βήματα και κινήσεις από τους κυπριακούς χορούς και να δένουν αρμονικά σε ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα. Προσπάθησα επίσης να εντάξω εικόνες από τη παιδική μου ηλικία όπως το νανούρισμα, το ράψιμο της γιαγιάς μου και στιγμές από τον εντυπωσιακό χορό των ποτηριών. Το όραμα μου ήταν να χορεύω κοντά σε έναν κορμό δέντρου, βαθιά ριζωμένο, συμβολίζοντας έτσι το αίσθημα της ενότητας και της κοινότητας, την ανάγκη για χορό σαν μια μεγάλη παρέα. Συνδυάζοντας το παρελθόν με το παρόν, που αντιπροσωπεύονται από τους παραδοσιακούς χορούς και τον σύγχρονο, με μια νότα νοσταλγίας. Εμπνευσμένη, λοιπόν, και από τον καταξιωμένο χορογράφο Άκραμ Καν, ο οποίος δημιούργησε το δικό του κινησιολογικό λεξιλόγιο, αναμειγνύοντας τον σύγχρονο χορό με το Κάθακ (ινδικός κλασικός χορός), έτσι και εγώ επιχείρησα να εξερευνήσω και να παρουσιάσω τρόπους με τους οποίους μπορώ να κάνω fusion αυτών των δύο ειδών χορού.
